Zaterdag 25 januari 2014
Positie Ocho Rios: 18°24.628' N 77°06.426 W
Kingston is de hoofdstad van dit eiland en vandaag gaan we samen met de Sark deze stad bezoeken. Het is 80 km dwars over het eiland, we gaan van de noordkust naar de zuidkust, en deze rit over de bergen in het binnenland duurt 2 uur. We nemen de lokale bus en we krijgen meteen een deja vu: net als in de kaap Verden worden de busjes hier helemaal volgepropt met passagiers. In een busje wat ontworpen is voor 21 passagiers worden hier 35 personen ingepropt. Het looppad tussen de stoelen wordt opgevuld met een klapstoeltje, zoals je overal in de Carieb ziet, maar vervolgens wordt er nog een 5de persoon in een rij die voor 3 personen ontworpen is, gefrot. Zonder respect voor bijvoorbeeld oudere passagiers. Niemand geeft een fijne zitplaats af aan een ander, dus ook niet aan een ouder. De mensen worden respectloos als sardientjes in een blik in deze, door particulieren geleidde, bussen gepropt.
Ten aanzien van de inwoners vinden we dit openbaar vervoer schandalig en ook erg gevaarlijk. Wij kiezen hier vrijwillig voor om dit te ervaren, maar de mensen hier hebben geen keus. De politie staat erbij en grijpt niet in. De prijs is 400 Jamaicaanse dollar, ongeveer 3,20 euro enkele reis, wat voor Jamaicaanse begrippen veel geld is.
We komen aan in het centrum van Kingston. Jamaica heeft, dit in tegenstelling tot wat ik schreef in vorige blogs, bijna 3 miljoen inwoners waarvan ongeveer 1 miljoen in deze hoofdstad wonen. Ook de regering is in deze stad gezeteld. Bij de busterminal begint de markt. De markt is erg chaotisch en er worden groente, fruit en basisbehoeften zoals kleding, zeep, meel, suiker, simkaarten en dergelijke verhandeld. De markt is gewoon op de straat met zelfgemaakte stalletjes of gewoon op de grond.
De gebouwen in de stad zijn oud en vervallen en de stad maakt een erg armoedige indruk. We hadden ons voorgesteld dat het beroemde Jamaica op economisch niveau beter zou presteren. Aan de hand van wat onze indrukken tot nu toe zijn, vinden we dit land arm en de mensen hebben het hier slechter als in Trinidad, Grenada en zelfs Dominica.
We zien geen toeristen en we zijn tussen de duizenden mensen hier in de stad de enige blanken. Daardoor voelen we ons een beetje opgelaten, aangekeken en zelfs een beetje onveilig. De mensen maken een norse, stuurse indruk en er wordt weinig gelachen, het leven in deze stad is voor de mensen hier zwaar. Warenhuizen zijn gesloten, de huizen dichtgespijkerd en alles is vervallen, een stad op zijn retour. Als we door het park lopen, staat er een groep rastamannen bij elkaar die luisteren naar een soort preek van een grijze rasta man. We merken aan de houding van deze mannen dat wij als blanken niet in dit park gewenst zijn en we lopen snel het park weer uit.
Rastafari is een levensbeschouwing die zijn wortels heeft in het Jamaica van de jaren 30 van de vorige eeuw. Er ontstond toen een stroming waarin geloofd wordt dat de afstammelingen van de Afrikaanse slaven ooit weer terugkeren naar Afrika. Het beloofde land werd Ethiopië, waar in die tijd een koning gekroond werd met de naam Ras Tafari Makonnen, vandaar de naam Rastafari. Deze kroning maakte zo’n indruk, ook blanken knielden voor deze koning, dat ze deze koning zagen als profeet en Ethiopië als het beloofde land. Rastafari is geen godsdienst maar meer een levenswijze. Hun geloof valt terug op het christendom en heeft daarbij ook Afrikaanse invloeden. In hun overtuiging mag je de haren niet knippen (zo ontstonden dreadlocks), moet je vegetarisch eten en, vaak onder invloed van Marihuana, mediteren.
Als we verder lopen tot de boulevard aan zee is er geen markt meer en is het ook niet meer druk. De straten zijn leeg en de regering van Jamaica is gevestigd in deftige kantoorgebouwen.
Tussen de middag gaan we snacken op zijn Jamaicaans, we eten patties. Dit zijn halve maantjes van bladerdeeg gevuld met diverse lekkernijen zoals kip, garnalen, groenten etc.
’s Middags gaan we weer met de bus terug en weer worden we als vee in het busje gepropt. Gelukkig is de omgeving tijdens de rit geweldig zodat we het oncomfortabel zitten snel vergeten. Als vervolgens de chauffeur gospel muziek ten gehore brengt, wordt de rit nog interessanter. Blijkbaar heeft deze religieuze muziekvorm in dit land veel aanhangers want elk nummer wordt meegezongen. Maar hier blijft het niet bij want diverse passagiers reiken devoot de handen ten hemel en roepen tussen de nummers door: “praise the lord!” of “Halleluja!”. Het lijkt wel de EO-jongerendag maar dan in de tropen in een volgestopt busje.
Het was een heel indrukwekkende dag.
Positie Ocho Rios: 18°24.628' N 77°06.426 W
Kingston is de hoofdstad van dit eiland en vandaag gaan we samen met de Sark deze stad bezoeken. Het is 80 km dwars over het eiland, we gaan van de noordkust naar de zuidkust, en deze rit over de bergen in het binnenland duurt 2 uur. We nemen de lokale bus en we krijgen meteen een deja vu: net als in de kaap Verden worden de busjes hier helemaal volgepropt met passagiers. In een busje wat ontworpen is voor 21 passagiers worden hier 35 personen ingepropt. Het looppad tussen de stoelen wordt opgevuld met een klapstoeltje, zoals je overal in de Carieb ziet, maar vervolgens wordt er nog een 5de persoon in een rij die voor 3 personen ontworpen is, gefrot. Zonder respect voor bijvoorbeeld oudere passagiers. Niemand geeft een fijne zitplaats af aan een ander, dus ook niet aan een ouder. De mensen worden respectloos als sardientjes in een blik in deze, door particulieren geleidde, bussen gepropt.
Ten aanzien van de inwoners vinden we dit openbaar vervoer schandalig en ook erg gevaarlijk. Wij kiezen hier vrijwillig voor om dit te ervaren, maar de mensen hier hebben geen keus. De politie staat erbij en grijpt niet in. De prijs is 400 Jamaicaanse dollar, ongeveer 3,20 euro enkele reis, wat voor Jamaicaanse begrippen veel geld is.
We komen aan in het centrum van Kingston. Jamaica heeft, dit in tegenstelling tot wat ik schreef in vorige blogs, bijna 3 miljoen inwoners waarvan ongeveer 1 miljoen in deze hoofdstad wonen. Ook de regering is in deze stad gezeteld. Bij de busterminal begint de markt. De markt is erg chaotisch en er worden groente, fruit en basisbehoeften zoals kleding, zeep, meel, suiker, simkaarten en dergelijke verhandeld. De markt is gewoon op de straat met zelfgemaakte stalletjes of gewoon op de grond.
Alle marktverkopers hebben een soortgelijk karretje als basis,
sommigen bouwen er nog iets bovenop zoals de foto hieronder.
Jackfruit, een grote vrucht die in stukken gesneden wordt voor de verkoop.
Het ruikt naar ananas, maar heeft veel pitten en is slijmerig en plakkerig. Smaakt overigens wel lekker.
Ackee, een vrucht die aan een boom groeit. Op de markt wordt de rode schil verwijderd. In iedere schil zitten 3 vruchten (lijkt op gele hersenen met een zwarte pit). De zwarte pit moet je eruit trekken en in het gele deel zit nog een rood sliertje, dit moet er ook uit. Daarna kun je het koken en verwerken met bv tomaat, uien, paprika etc.
Op veel deuren staat aangegeven wat er verkocht wordt.
De markt is groot en erg rommelig. De meeste spullen liggen op een zeil/deken.
Zodra de politie in de buurt komt, worden snel alle spullen bijelkaar gepakt en rennen ze weg.
De gebouwen in de stad zijn oud en vervallen en de stad maakt een erg armoedige indruk. We hadden ons voorgesteld dat het beroemde Jamaica op economisch niveau beter zou presteren. Aan de hand van wat onze indrukken tot nu toe zijn, vinden we dit land arm en de mensen hebben het hier slechter als in Trinidad, Grenada en zelfs Dominica.
Vervallen gebouw, moet ooit mooi geweest zijn.
We zien geen toeristen en we zijn tussen de duizenden mensen hier in de stad de enige blanken. Daardoor voelen we ons een beetje opgelaten, aangekeken en zelfs een beetje onveilig. De mensen maken een norse, stuurse indruk en er wordt weinig gelachen, het leven in deze stad is voor de mensen hier zwaar. Warenhuizen zijn gesloten, de huizen dichtgespijkerd en alles is vervallen, een stad op zijn retour. Als we door het park lopen, staat er een groep rastamannen bij elkaar die luisteren naar een soort preek van een grijze rasta man. We merken aan de houding van deze mannen dat wij als blanken niet in dit park gewenst zijn en we lopen snel het park weer uit.
Rastafari is een levensbeschouwing die zijn wortels heeft in het Jamaica van de jaren 30 van de vorige eeuw. Er ontstond toen een stroming waarin geloofd wordt dat de afstammelingen van de Afrikaanse slaven ooit weer terugkeren naar Afrika. Het beloofde land werd Ethiopië, waar in die tijd een koning gekroond werd met de naam Ras Tafari Makonnen, vandaar de naam Rastafari. Deze kroning maakte zo’n indruk, ook blanken knielden voor deze koning, dat ze deze koning zagen als profeet en Ethiopië als het beloofde land. Rastafari is geen godsdienst maar meer een levenswijze. Hun geloof valt terug op het christendom en heeft daarbij ook Afrikaanse invloeden. In hun overtuiging mag je de haren niet knippen (zo ontstonden dreadlocks), moet je vegetarisch eten en, vaak onder invloed van Marihuana, mediteren.
Als we verder lopen tot de boulevard aan zee is er geen markt meer en is het ook niet meer druk. De straten zijn leeg en de regering van Jamaica is gevestigd in deftige kantoorgebouwen.
Een lege boulevard.
Tussen de middag gaan we snacken op zijn Jamaicaans, we eten patties. Dit zijn halve maantjes van bladerdeeg gevuld met diverse lekkernijen zoals kip, garnalen, groenten etc.
’s Middags gaan we weer met de bus terug en weer worden we als vee in het busje gepropt. Gelukkig is de omgeving tijdens de rit geweldig zodat we het oncomfortabel zitten snel vergeten. Als vervolgens de chauffeur gospel muziek ten gehore brengt, wordt de rit nog interessanter. Blijkbaar heeft deze religieuze muziekvorm in dit land veel aanhangers want elk nummer wordt meegezongen. Maar hier blijft het niet bij want diverse passagiers reiken devoot de handen ten hemel en roepen tussen de nummers door: “praise the lord!” of “Halleluja!”. Het lijkt wel de EO-jongerendag maar dan in de tropen in een volgestopt busje.
Het was een heel indrukwekkende dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten