Isla Grande, Panama

Vrijdag 3 augustus 2018

Positie Linton Bay: 9°33.694 N 78°51.666 W
Het is ook vandaag een mooie stralende dag en we hebben nog een wandeltocht voor Ellen en Marc in petto. We gaan vandaag met de dinghy naar Isla Grande, een mooi eiland ongeveer 0,5 nm vanaf de ankerplek. Dit eiland is voornamelijk populair bij de bewoners van de regio Colon maar we zien sporadisch ook wat Europeanen. We willen een rondje maken over de heuvelrug die het eiland in tweeën splitst. Na een half uurtje lopen blijkt dat dit pad helaas niet meer begaanbaar is, dus kiezen we ervoor om naar de vuurtoren te lopen.

Deze vuurturen stamt nog uit de “Franse tijd”, de periode aan het einde van de 19de eeuw toen de Fransen, na hun succes met het Suez kanaal, een poging waagden om het Panama Kanaal te graven. Deze poging mislukte en de Amerikanen hebben tenslotte dit klusje in 1915 geklaard. Deze vuurtoren stamt nog van de periode dat de Fransen de scheepsroute naar Colon goed navigeerbaar gemaakt hebben. De ontwerper van deze oude ijzeren toren is trouwens ook geen onbekende, dit is Gustav Eiffel de ontwerper van de beroemde toren in Parijs.

Vuurtoren op Isla Grande, ontwerper is Gustav Eiffel.

Mooi uitzicht vanaf de vuurtoren.

Eenmaal boven bij de vuurtoren besluiten Marc en ik deze gammele constructie te beklimmen. Het is de inspanning (en risico) zeker waard, het uitzicht is adembenemend. We gaan na de vuurturen niet meteen terug, we willen nog naar het verlaten resort op het noorden van het eiland. Wanneer we na een mooie klautertocht bij het resort aankomen, blijkt dat dit 5-sterren park alweer 1,5 jaar geopend is. Dat is voor ons een mooie opsteker, want we bestellen op het terras meteen een lekkere coupe ijs. 

Heerlijke ijscoupe bij het restaurant.

De terugweg loopt weer omhoog over de heuvelrug en wanneer we een groep huisjes van plaatselijke bewoners net gepasserd zijn, komt er een hond vanuit het niets aangehold en bijt Ellen in haar kuit. De hond rent ook meteen weer weg en we zien dat het dier hard heeft gebeten, er komt bloed uit verschillende plekken op de huid. De verwonding is overigens niet zo erg, maar de het zijn de infecties en met name hondsdolheid die ons grote zorgen baren.

Onze pechvogel.

We besluiten dan ook om direct terug te gaan naar de ankerplek en we gaan met de taxi meteen verder naar de dokterspost in Portobello. De aanwezige arts geeft een Tetanus injectie en schrijft anti-bioticum houdende zalf voor. Voor hondsdolheid heeft hij geen injecties en hij beweert dat er in deze regio geen hondsdolheid is. Wanneer Ellen bij terugkomst in de marina via internet contact heeft met de GGD in Nederland, vinden hun dat inenting tegen hondsdolheid wel noodzakelijk is. De GGD zal een ziekenhuis in Panama City zoeken waar we morgen, Marc en Ellen vliegen morgenavond terug, de injectie kunnen krijgen.

's Avond hebben we bij Hans van restaurant CasaX een heerlijk afscheidsdiner met onze vrienden. Vandaag was een klein dompertje met de hondebeet, maar verder hebben we samen een heerlijke tijd gehad.

Dolfijnen, Panama

Donderdag 2 augustus 2018

Positie Linton Bay: 9°33.694 N 78°51.666 W

Het is vandaag mooi weer, maar ook dit keer weinig wind zodat we de terugtocht naar Linton Bay weer moeten motoren, wat zeilen betreft hebben Marc en Ellen deze vakantie geen geluk gehad. Tijdens deze overtocht worden we letterlijk overspoeld met dolfijnen. Wanneer we de San Blas eilanden verlaten, worden we al gevolgd door een tweetal dolfijnen. Even later is de beurt aan een groepje gespikkelde dieren, maar het toppunt is een groep van een 50-tal dofijnen (!) die van verre hoog uit het water springen om ons te begroeten! Het is trouwens ook voor ons de grootste groep dolfijnen die we tijdens onze reizen gezien hebben.

Ook zorgt de Caribische Zee dit keer voor de innerlijke mens. Loud vangt een mooie Cero, een famielid van de Spaanse makreel. Wanneer we weer veilig voor anker liggen wordt dit visje tijdens het avondeten in Linton Bay lekker opgepeuzeld.

Promotietour Kesselse Kusjes in Isla Soledad Miria, Panama

Woensdag 1 augustus 2018

Positie East Lemmon Cays: 9°33.694 N 78°51.666 W
We gaan naar een volgend Kuna eiland, Isla Soledad Miria. Maar dit keer hebben we een missie. Onze woonplaats Kessel heeft voor de PR en het toerisme een koekje ontwikkeld, de zogenaamde “Kesselse Kusjes”. Het speltmeel voor deze lekkernij is gemalen in de plaatselijke St. Antonius windmolen en de koekjes zijn vervolgens ambachtelijk gemaakt en gebakken door de plaatselijke banketbakker Roel Peeters. Voor de reclame wordt dit koekje, natuurlijk in de vorm van een kusmondje, meestal afgebeeld voor de mond van een lieftallig meisje. Ook de dochter van Marc en Ellen, Meggy, heeft model voor deze kusjes/koekjes gestaan. Nu is het doel van dit bezoek aan dit Kuna dorp om een foto te maken van Kuna Indianen met de Kesselse Kusjes, onder het motto van “de Kesselse Kusjes de wereld over”.

De Kuna-vrouw links kon niet wachten tot de foto gemaakt is. Ze begon direct te eten.

Meggy Appels, de dochter van Marc en Ellen, met een Kessels kusje.

Anna (de enige van ons die goed Spaans spreekt) vraagt aan deze kinderen of ze misschien moeders hebben die mee willen doen met onze promotieactie Kesselse Kusjes.

Een schitterend dorp, maar helaas hadden we 's morgens een flinke regenbui.

Plaatselijke supermarkt.

Gewoon een mooie foto van een mooie meid.

Deze mola vonden Ellen en ik zo mooi. We hebben er beide 1 gekocht.

In de middag varen we terug naar de ankerplek bij de Lemmon Keys waar we nog lekker gaan jagen/snorkelen. In de namiddag zijn we uitgenodigd voor een borrel aan boord van de Tamarisk. We willen morgen weer terugzeilen naar Linton Bay en met Anna en Dave hadden we samen een super mooie tijd. Het is dus voor Marc en Ellen een afscheidsborrel van dit sympatieke Engelse koppel.

Isla Maquina en hike naar de waterval, Panama

Dinsdag 31 juli 2018

Positie Gaigar: 9°26.270 N 78°50.972 W
Deze dinsdagmorgen gaan we ankerop voor een bezoek aan een authentiek Kuna dorp, Isla Maquina. Na een motortochtje van een kleine 2 uur gaan we voor anker net voor de kade van dit eiland. Ook de Tamarisk is samen met ons op gevaren en gezamelijk gaan we bij deze Kuna gemeenschap aan land.

Uitzicht vanaf de ankerplaats.

De dames hebben onze boten aan zien komen. Dus ze komen gelijk met hun mola's naar onze boten. 

Anna koopt een wijnkoeler en bierkoelers. Ellen en ik gaan eerst de kunstwerken aan land bekijken.

Deze jongen helpt snel zijn moeder. Hier komen niet vaak toeristen, 

dus als er toeristen zijn wordt snel alles naar buiten gebracht.

Deze mevrouw wil ons een haarband verkopen, maar helaas.

De stoffenwinkel met bijpassend garen.

Een afdakje voor de haan.

Vrouwen vullen hun emmers en jerrycans met water.

We krijgen kontakt met de broer van Venancio, Idelfonso, die een aantal diensten aanbiedt. Wanneer we aangeven dat we nog interesse hebben in een jungle-tocht op het vaste land wordt hij erg enthousiast. Hij kan ons een jungletocht aanbieden naar een waterval. Deze tocht tot aan de waterval in het binnenland duurt 2 uur enkele reis, 4 uur totaal. Hij heeft vanmiddag tijd dus we besluiten om deze middag samen met hem deze tocht uit te voeren. We gaan voor anker in de baai Gaigar bij het vaste land en om 13:00 uur in de middag worden we met de lancha opgepikt. Eerst varen we een stukje stroomopwaarts met de lancha en vervolgens gaan we te voet verder. Idelfonso heeft de route al een paar maanden niet meer gelopen en in die periode heeft de natuur behoorlijk wat opstakels gemaakt. Komplete bomen zijn door de regen en hoge waterstand over het pad gevallen waardoor we vaak na veel klauterwerk onze weg kunnen vervolgen. Na 2/3 van de tocht is er geen pad meer en moeten we de tocht via de rivier en de rivierbedding vervolgen. Na 2 uur komen we aan bij de waterval. Het is een lief klein watervalletje en het is heerlijk om hier op te klauteren en lekker te zwemmen. De terugweg is wat gemakkelijker en als kers op de taart krijgen we nog een rondleiding over de begraafplaats van het Kunadorp, hier in de jungle van het vaste-land.

Met de lancha varen we over een schitterende rivier. 

We zien verschillende mooie vogels en een zoetwater rog.

Dit is het eindpunt, vanaf hier moeten we lopen. En de kuna's zijn klein, maar ze hebben er een flink tempo op zitten.

In het begin probeerden we de schoenen nog droog te houden......

Maar als ze eenmaal nat zijn maakt het niets meer uit.

Moe en voldaan gaan we terug naar onze ankerplaats.

Het was een heerlijke tocht en we besluiten om hier in de zeer rustige baai te overnachten.

We hebben weer een schitterende zonsondergang, met op de voorgrond een huisje op een klein eiland.

Hollandaise Cays, Panama

Zaterdag 28 juli 2018 tot en met maandag 30 juli 2018

Positie Hollandaise Cays: 9°35.389 N 78°40.494 W
Na twee dagen gaan we ankerop voor een volgende bestemming, dat is de Swimming Pool in de Cayos Holandes. Hier liggen een 5-tal andere zeilboten, het is niet druk in de San Blas. Het smorkelen is fantastisch, maar er is alleen een groot nadeel: geen Lionfish.... Daarentegen ontpopt Marc zich als uitstekende spotter: hij vindt tussen het koraal een verscholen kreeft die ik meteen aan mijn speer rijg. Niet een erg groot exemplaar, maar voldoende voor een lekker voorgerecht.

Op de zandbodem van de ankerplek gaan we ook op zoek naar een heel speciaal schelpje, de Sand Dollar. Dit is het geraamte van een zeester met een schitterende tekening en is naar mijn mening de mooiste schelp van de Carieb.

Een van de eilandjes in de Cayos Holandes is bewoond door een paar Kuna families. Samen met Dave en Anna van de Tamarisk gaan we dit vriendelijke eilandje bezoeken. We maken een rondje om dit eiland en aan het einde van deze rondgang zien we bij een Kuna hut een slingeraap. Dit beestje wordt als huisdier gehouden en zit met een touw om zijn nek angstig bij de ingang van de hut. Triest om te zien dat dit mooie diertje zo mishandeld wordt….

Kano wordt gerepareerd.

Een oude kano wordt gebruikt als wasplaats.

Deze hond vangt een krab. Hij moet wel even graven.

Marc en Ellen bekijken welke schelp het mooiste is.

Rondje eiland.

We worden voor een sun downer uitgenodigd door Reg en Debby. Het is erg gezellig, dus we keren pas laat terug naar de Rafiki.

Na een paar luie dagen moet de 4-koppige bemanning van de Rafiki weer aan de bak. Na een tip van Deb hebben we besloten om op ontdekkingstocht te gaan op een naburig onbewoond eiland. Gewapend met een machete en in gezelschap van de Tamarisk (Dave en Anna) en de Bella (Mathias en Ulrike) gaan we op pad. Het begin van het pad over het eiland is veel lastiger te vinden dan Debby aangegeven had. Wanneer we eindelijk de dinghy's geparkeerd hebben, gaan we op zoek naar de doorgaande paden op dit eiland. Het is best een interessante tocht maar we hadden er ons meer van voorgesteld. Verder zijn we blij dat Ellen de telefoon met GPS bij zich heeft, anders had het nog erg laat op dit Robinson Crusoe eiland kunnen worden. 

We vinden een klein strandje waar net plek is voor de drie dinghy's.

Loud zorgt voor een versnapering voor onderweg.

Ellen kijkt op de GPS van de telefoon of we de goede richting op lopen.

De dag wordt afgesloten met een mooie snorkeltoer, maar ook dit keer geen Lionfish.

East Lemmon Cays, Panama

Woensdag 25 juli 2018 tot en met vrijdag 27 juli 2018

Positie East Lemmon Cays: 9°33.694 N 78°51.666 W
We gaan ankerop voor een tocht van 8 uur naar de San Blas. Helaas is er niet genoeg wind, de tocht nauwelijks bezeild, en dus moeten we voornamelijk motoren. Wanneer we tegen 17:00 uur aankomen in de San Blas zien we boven onze ankerplek van de East Lemon Cays een zwarte wolk hangen met zeer zwaar onweer. We zien de bliksemschichten die begeleid worden met enorme donderslagen tussen de geankerde boten in het water slaan en besluiten om met behulp van de radar deze venijnige onweersbui te ontwijken. Met de schade van de blikseminslag in Guatemala nog steeds in ons achterhoofd, zijn we een beetje huiverig voor bliksem... Het is even spannend maar gelukkig lukt het ons om met een grote bocht om het onweer heen te varen en tegen zessen wordt ons anker in het zand van het land van de Kuna Indianen gestoken. Wanneer we de volgende dag navragen, blijkt dat gelukkig geen van de boten schade door de blikseminslag heeft opgelopen.

We gaan samen met Marc en Ellen de eilandjes bezoeken. Deze zijn weliswaar erg toeristisch maar daarentegen ook erg mooi. 

Ellen koopt bij Venancio een mooi mola.

En we kopen allebei een mola bij Lisa. Lisa en Venancio zijn de bekendste mola-makers in de San Blas.

Rondom de ankerplek liggen mooie eilandjes en schitterde koraalriffen. In de middag worden onze vrienden de beginselen van het snorkelen bijgebracht want rond 16:00 uur is het zover. De Lionfish wordt wakker. We gaan dan samen (en natuurlijk gaan Anna en Dave mee) op Koraalduivel jagen.

We zien verschillende roggen zwemmen.

Marc, Ellen en Marlene zoeken lionfisch/koraalduivel. Loud mag ze daarna schieten en Marlene mag ze fileren.

We blijven twee dagen op deze ankerplek waar we genieten van de prachtige setting en de mooie ongerepte onderwater wereld.

Van de door ons zelf gevangen Lionfish, Krab en Kreeft maakt Ellen, heel toepaselijk, nog een heerlijke Paella.