Positie Moorea, Opunohu Bay: 17°29.309 Z /149°51.027 W
Het is maar 4 uurtjes zeilen naar Moorea en we gaan voor anker bij het strand in het noorden van Opunohu Bay. Het is een mooie ankerplek in kristalhelder water van 5 meter diepte met een zandbodem die ons doet denken aan de "Swimming Pool" in de San Blas.
Een van de speciale trekpleisters op Moorea is een voerplaats voor de pijlstaartroggen, "Sting Rays" in het Engels. Op deze plek, een zandvlakte met een diepte van 2-3 meter, komen twee keer per dag een aantal toeristenboten aanmeren en worden de roggen gevoerd. De toeristen kunnen dan mooi foto's van deze vissen maken en ze zelfs aanraken. Hierdoor zijn deze dieren redelijk tam en niet agressief richting mensen. Om dit toerisme voor te zijn, gaan wij 's morgens om 7:00 uur al naar deze plek en we zijn alleen. Nou ja alleen, boven water wel, maar rond onze bijboot cirkelen al 16 hongerige rifhaaien van 2 - 3 meter! De haaien proberen ook wat voer te snaaien, maar zij zijn te bang om dicht bij mensen te komen en blijven op een afstand van ongeveer 3 meter om ons heen cirkelen. De roggen zijn hondsbrutaal, hebben honger en willen gevoerd worden. Hiervoor hebben we verse tonijn meegenomen en dat ruiken ze meteen. Wanneer Marlène de tonijn in een plastic zakje houdt, wordt ze letterlijk overdonderd door de roggen. Deze dieren hebben de ogen bovenop het lichaam en de mond zit onderop dus ze kunnen onmogelijk zien wat ze eten dus slobberen ze alles wat ze ruiken naar binnen en filteren het oneetbare, zoals zand, er weer uit. Om de tonijn te pakken te krijgen zwemmen ze van de bodem langzaam tegen je lichaam aan naar boven naar de handen waar je het voer vasthoudt, heel spannend en bijzonder. De huid van een rog is heel zacht en glad (fluweelzacht) en deze vissen zweven prachtig door het water. Rond om ons heen zwemmen veel kleinere kleurrijke visjes die ook stukjes tonijn meepikken. In een cirkel daaromheen zwemmen vervolgens de rifhaaien.
Loud voert de pijlstaartroggen, de kleine gekleurde vissen eten de restjes.
En dat is nog behoorlijk, want de rog eet niet alles op. De reden hiervan is dat de ogen aan de bovenkant zitten, de mond aan de onderkant. De coördinatie loopt niet altijd vlekkeloos, vandaar dat er nog voldoende over is voor de kleine vissen en de black tip sharks.
De roggen zijn zowel aan de boven- als aan de onderkant fluweelzacht.
Ze ruiken het voer, wat Marlène boven water in een plastic zakje heeft.
Ze komen dan vanaf de voeten omhoog.
We zullen later nog een filmpje plaatsen, waarop je dit goed kunt zien.
De haaien blijven op afstand (± 2 tot 3 meter).
Ze zwemmen erg elegant.
Met de bijboot gaan we terug naar de Rafiki. Dit is het uitzicht onderweg.
Er is hier veel leuks te doen. Loud gaat met Sander van de "Blue Beryl" met de bijboot vissen op tonijn. Het is een riskante tocht buitengaats met 3 meter deining maar toch weten Loud en Sander een mooie tonijn aan de haak te slaan. Ook kunnen we eindelijk wat afspreken met onze oude bekenden van de Salty Ginger, Graham en July. Ongelofelijk dat we elkaar na 10 jaar weer ontmoeten op een andere oceaan. De eerste ontmoeting was op het eiland Barbuda in de Carieb en nu, 10 jaar later, in het midden van de Pacific! De wereld is toch nog een beetje klein en overzichtelijk.
Foto op het strand in Barbuda (2013), Graham 5e van links, Julie 2e van rechts.
Foto op de boot van Sander en Yvette (2023).
