Positie Baie Tahauku: 09°48.239 Z 139°01.932
Na een heerlijk zeildagje voltooien we de 45nm van Fatu Hiva naar Hiva Oa. We gaan voor anker in een ruime ankerbaai waar al een stuk of 10 zeilschepen liggen. Het dorp Atuona ligt ongeveer 2-3 km verderop. Inklaren is hier in vergelijking met Midden- en Zuid-Amerika (en speciaal de Galapagos!) een regelrecht feestje. We gaan voor deze formaliteiten naar de plaatselijk Gendarmerie, waar kopieën van onze paspoorten, scheepspapieren en uitklaring van Panama gemaakt worden. Wij vullen ondertussen het inklaringsformulier in en alles is gepiept: we mogen 2 jaar blijven! Vervolgens gaan we naar het postkantoor voor mobiel internet (4G!), we pinnen wat plaatselijke Frans Polynesische Franks en alles is geregeld.
Ook hier in Atuona zien we weinig toeristen en de plaatselijke bevolking is gemoedelijk en vriendelijk. In de ankerbaai loopt een kunstmatige pier met een betonnen aanbouw in het water waaraan de plaatselijke vissersboten aangemeerd zijn. Er is een boten-helling waar met een zware Manitou met een hydraulische botenkar zeiljachten uit het water worden gehaald en gestald. De botenstalling is werkelijk mutje-vol, er kan nauwelijks nog een kano bijgepropt worden. We zien op de botenstalling de Nederlandse boot Blue Beryl. Deze boot heeft met zijn opvarenden Sander en Yvette tijdens de oversteek in 2022 mastbreuk geleden en zij zijn met een noodmast hier naar toe gezeild. Dit verhaal heeft afgelopen zomer nog de Nederlandse pers gehaald.
Foto genomen vanaf de kade. Tweede boot van links is de Rafiki.
We denken dat deze ceremonie behoort bij een begrafenis.
Er is hier op de kade ook een tankstation en winkeltje. In dit winkeltje verkopen ze 's morgens verse baguettes, we zijn tenslotte in Frankrijk. Het is een ongelofelijke luxe om hier elke morgen op de Rafiki met een verse Baguette, het Nederlandse nieuws én de Limburger digitaal, lekker rustig in de zon te ontbijten, zalig!
Op donderdagmorgen gaan we om 7:45 uur weer naar de kade bij het winkeltje van het benzinestation. Dit is tijdig genoeg om niet te laat te zijn voor de verse Baguettes. Ik wacht in de bijboot en als Marlène terugkomt, zie ik tot mijn teleurstelling dat ze geen Baguette heeft kunnen scoren. Was het brood al uitverkocht? Nee, het is veel dramatischer: het meel op het eiland is op, dus de bakker kan niet meer bakken. Zondag komt het bevoorradingsschip, maandag wordt het meel (en andere zaken) gelost en dinsdag is er weer brood. Zo gaat dat hier op dit eilandje in het midden van de Stille Oceaan.
Het eiland is een stuk groter als Fatu Hiva en er is zelfs een landingsstrip in het midden van het eiland. Hier kun je met een vlucht van 3,5 uur naar het hoofdeiland van Frans Polynesië vliegen, Tahiti. Vanuit Tahiti zijn vervolgens rechtstreekse (met een tankstop in de VS) vluchten naar Parijs.
Tijdens wat verkennende wandelingen verbazen we ons telkens weer over de overdaad aan fruit die hier werkelijk overal weelderig groeit. Wanneer we een wandeling buiten het dorp Atuona maken, ziet Loud in een tuin een struik vol met mooie rode pepertjes. Zijn sambal voorraad is de laatste 2 maanden al behoorlijk geslinkt en deze pepertjes zijn uitermate geschikt om weer wat potjes te wecken. We kloppen aan bij het huis van de tuin en even later komt de bewoner naar buiten. We leggen hem uit dat we graag wat pepertjes willen plukken. "Pluk de pepertjes er maar allemaal vanaf, ga je gang!" zegt hij joviaal in het Frans. Wanneer Loud zich vol overgave stort op de oogst, neemt de man Marlène mee, verder zijn tuin in. Een kwartier later komt Marlène terug met een volle rugzak vol met fruit: Mango's, Passievrucht, Kaktusfruit(?), Papaja, te veel om op te noemen.
Mooie route om te wandelen, en overal waar je kijkt hangt iets wat je kunt eten.
Dit is de pepertjes boom. Loud heeft net alle rode eraf gehaald. We kunnen over een paar weken weer terug gaan, dan zijn de gele ook rood.
Links liggen nog de resterende pompelmoezen die we op het vorige eiland gekregen hebben.
Rechts ligt het fruit dat we gekregen hebben tijdens deze wandeling.
De binnenkant van het fruit van een cactus.
Het donkerrode deel met de zwarte punten kun je eten en is lekker.
Wanneer we 's middags terug op de boot zijn, komt de schipper van de boot naast ons met de bijboot aanvaren. Hij heeft tijdens de zeiltocht hier naar toe een grote tonijn gevangen en deze is te groot voor hem en zijn vrouw (ze hebben geen vriezer). We krijgen van hun een stuk filet tonijn van een flinke kilo.
De Belgische zanger, componist en acteur Jacques Brel was in de in de zestig- en zeventiger jaren van de vorige eeuw (tju wat klinkt dat lang geleden, zijn we écht al zo oud?) erg populair. Hij verkocht miljoenen platen waaronder het bekende "Ne me quitte pas". Veel bloglezeres zullen hem ongetwijfeld goed kennen. Hij is geboren in 1929 in Brussel. Op het hoogtepunt van zijn succes, in het begin van 1973, krijgt hij te horen dat hij ziek is. Hij heeft ongeneselijke longkanker. De laatste jaren van zijn leven wil hij zich volledig toeleggen op zijn passie, zeilen. Hij koopt een 19 meter lang zeiljacht en zeilt met zijn vriendin in 1975 naar Martinique in de Carieb. Later dat jaar vaart hij door het Panama kanaal en zeilt aan het einde van 1975 naar de Markiezen. Hij gaat met zijn jacht voor anker in Atuona (hier liggen wij dus nu ook) en woont hier een paar jaar op zijn zeiljacht in deze baai. Als het met zijn gezondheid slechter wordt gaat hij hier op het eiland Hiva Oa in een huis wonen. In 1978 overlijdt Jacques Brel op 49-jarige leeftijd en hij wordt hier op Hiva Oa begraven. Op dezelfde begraafplaats ligt ook de beroemde Franse imperialistische schilder Paul Gauguin begraven die hier op het eiland zijn laatste levensjaren gewoond en gewerkt heeft.
De Belgische zanger, componist en acteur Jacques Brel was in de in de zestig- en zeventiger jaren van de vorige eeuw (tju wat klinkt dat lang geleden, zijn we écht al zo oud?) erg populair. Hij verkocht miljoenen platen waaronder het bekende "Ne me quitte pas". Veel bloglezeres zullen hem ongetwijfeld goed kennen. Hij is geboren in 1929 in Brussel. Op het hoogtepunt van zijn succes, in het begin van 1973, krijgt hij te horen dat hij ziek is. Hij heeft ongeneselijke longkanker. De laatste jaren van zijn leven wil hij zich volledig toeleggen op zijn passie, zeilen. Hij koopt een 19 meter lang zeiljacht en zeilt met zijn vriendin in 1975 naar Martinique in de Carieb. Later dat jaar vaart hij door het Panama kanaal en zeilt aan het einde van 1975 naar de Markiezen. Hij gaat met zijn jacht voor anker in Atuona (hier liggen wij dus nu ook) en woont hier een paar jaar op zijn zeiljacht in deze baai. Als het met zijn gezondheid slechter wordt gaat hij hier op het eiland Hiva Oa in een huis wonen. In 1978 overlijdt Jacques Brel op 49-jarige leeftijd en hij wordt hier op Hiva Oa begraven. Op dezelfde begraafplaats ligt ook de beroemde Franse imperialistische schilder Paul Gauguin begraven die hier op het eiland zijn laatste levensjaren gewoond en gewerkt heeft.
Het graf van Jacques Brel.
Het graf van Paul Gauguin.
Uitzicht op de baai vanaf de begraafplaats.
