Donderdag 28 juni 2018 tot en met zaterdag 14 juli 2018
Positie Isla East Lemmon Cays: 9°33.694 N 78°51.666 W
De tocht naar de San Blas is maar gedeeltelijk bezeild, maar het is zeker geen vervelend tochtje. We gooien ons anker weer uit in de East Lemmon Cays, één van onze favoriete stekjes. We ontmoeten de Kiwi (lees Nieuwzeelander) Stuart, oftewel Stu, die met zijn vrouw Stefany, Stef dus, onderweg zijn naar, de lezer raadt het al, Nieuw Zeeland. Stu is een zeer ervaren sportvisser en is ook handig met zijn speargun. De “Celke van de San Blas” zullen we maar zeggen. Stu laat ons de beste “jachtgebieden” zien voor de Koraalduivel, Lionfish in het Engels. Deze vis is niet alleen schadelijk voor de visstand in de koraalriffen, maar hij is ook makkelijk te zien en te schieten. Daarbij komt, en dat is misschien wel het belangrijkste, dat dit visje opvallend lekker is. Maar er is ook een nadeel: de vinnen van de Koraalduivel hebben erg giftige stekels die zeer pijnlijk zijn. We krijgen van Stu een goede instructie om de Lionfish eerst veilig te ondoen van zijn stekels en hem vervolgens mooi te fileren.
Wij, de Tamarisk en de Rafiki, zijn vanaf die dag verkocht. Elke dag tegen 16:00 uur roepen we elkaar op via de VHF met de vraag “waar gaan we vandaag jagen?”. Is er overeenstemming naar welk koraalrif we toe gaan, dan zijn de taken als volgt verdeeld. Anna en Marlene trekken de dinghy's mee en zoeken mee naar Lionfish, krab en kreeft. Dave en ik zijn gewapend met een speargun en schieten de gespotte dieren. De vangst van de Rafiki wordt vervolgens door Marlene aan boord schoongemaakt en gefileerd. Krab en/of kreeft wordt meteen gekookt om later verder bereid te worden. Ons jachtgebied is bijzonder mooi. De ankerplek op de East Lemmon Cays is omringd met prachtige koraalriffen waar we dus elke dag van kunnen genieten. Daarbij komt dat we tegelijkertijd ons verzekeren van een heerlijke avondmaaltijd.
Positie Isla East Lemmon Cays: 9°33.694 N 78°51.666 W
De tocht naar de San Blas is maar gedeeltelijk bezeild, maar het is zeker geen vervelend tochtje. We gooien ons anker weer uit in de East Lemmon Cays, één van onze favoriete stekjes. We ontmoeten de Kiwi (lees Nieuwzeelander) Stuart, oftewel Stu, die met zijn vrouw Stefany, Stef dus, onderweg zijn naar, de lezer raadt het al, Nieuw Zeeland. Stu is een zeer ervaren sportvisser en is ook handig met zijn speargun. De “Celke van de San Blas” zullen we maar zeggen. Stu laat ons de beste “jachtgebieden” zien voor de Koraalduivel, Lionfish in het Engels. Deze vis is niet alleen schadelijk voor de visstand in de koraalriffen, maar hij is ook makkelijk te zien en te schieten. Daarbij komt, en dat is misschien wel het belangrijkste, dat dit visje opvallend lekker is. Maar er is ook een nadeel: de vinnen van de Koraalduivel hebben erg giftige stekels die zeer pijnlijk zijn. We krijgen van Stu een goede instructie om de Lionfish eerst veilig te ondoen van zijn stekels en hem vervolgens mooi te fileren.
Wij, de Tamarisk en de Rafiki, zijn vanaf die dag verkocht. Elke dag tegen 16:00 uur roepen we elkaar op via de VHF met de vraag “waar gaan we vandaag jagen?”. Is er overeenstemming naar welk koraalrif we toe gaan, dan zijn de taken als volgt verdeeld. Anna en Marlene trekken de dinghy's mee en zoeken mee naar Lionfish, krab en kreeft. Dave en ik zijn gewapend met een speargun en schieten de gespotte dieren. De vangst van de Rafiki wordt vervolgens door Marlene aan boord schoongemaakt en gefileerd. Krab en/of kreeft wordt meteen gekookt om later verder bereid te worden. Ons jachtgebied is bijzonder mooi. De ankerplek op de East Lemmon Cays is omringd met prachtige koraalriffen waar we dus elke dag van kunnen genieten. Daarbij komt dat we tegelijkertijd ons verzekeren van een heerlijke avondmaaltijd.
En 's avonds heerlijke wortelenstampot met Iglo vissticks, maar dan lekkerder.
Het is veilig zwemmen in de wateren van de San Blas, je moet alleen een beetje oppassen met krokodillen, maar deze zwemmen alleen in de buurt van een paar eilandjes en deze plekken zijn bij de zeilers bekend. Er is nog nooit melding gemaakt van een aanval van een haai op zwemmers, we staan blijkbaar niet op het menu. We worden toch weer een beetje zenuwachtig wanneer tussen de geankerde boten een hamerhaai een stekelrog van een dikke meter aanvalt. Dit gevecht tussen deze grote vissen is erg interessant om te zien (de stekelrog weet trouwens te ontkomen) maar wanneer we een uurtje later op Lionfish gaan jagen kijken we toch iets vaker om ons heen.....
Overdag is er op een naburig eilandje met een barretje bijna elke middag rumoer. Het WK voetbal is namelijk in volle gang. Dit barretje heeft een satelietschotel en een tv. En aangezien Dave en Anna uit Engeland komen, zijn wij ook fan van Engeland en volgen deze wedstrijden.
Op dit eiland volgen we live de voetbalwedstrijden.
“De wereld is klein” merken we ook deze week. Na een wedstrijd van Engeland blijven we nog wat hangen in het Kuna barretje wanneer we een paar toeristen Nederlands horen praten. We maken een praatje en het blijkt dat deze Nederlanders wel erg dicht bij ons in Limburg wonen. Het is de familie Kapitein uit Helden-Panningen zo'n 8 km van onze woonplaats. We hebben zelfs een paar gemeenschappelijke kennissen.
Michael, bedankt voor de foto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten