Positie Port Morant: 17°53.111' N 76°19.041 W
Met het openbaar vervoer, de zogenaamde route-taxi, willen we het uiterste oosten van Jamaica opzoeken. Het eindstation voor de route-taxies is Duckenfield. Hier is ook een suikerfabriek die, geheel in stijl, tussen de rietsuikervelden staat.
Loud staat voor het bureau van de portier. In de grote boeken wordt iedereen ingeschreven.
De productie wordt vermeldt op een bord bij de portier.
We gaan er naar toe voor een rondleiding maar helaas, we voldoen niet aan de kledingvoorschriften namelijk lange broek en dichte schoenen. Vervolgens gaan we op pad richting de vuurtoren op het uiterste oostpuntje van dit eiland. We lopen door een zee van suikerriet waar schijnbaar geen einde aan komt.
Je komt alle soorten van transport tegen, oude en nieuwe tractoren met aanhang,
maar ook oude en redelijk nieuwe vrachtwagens.
Het eerste deel van de route naar de vuurtoren loopt door de suikerrietvelden.
Na een uurtje komt een busje over het zandpad ons achterop en stopt. De chauffeur hoort van onze bestemming en hij vertelt dat dit nog zeker 10 km verder is en we besluiten om met hem (en twee passagiers) mee te rijden naar de vuurtoren, waar hun toevalligerwijs ook naar toe moeten.
Het busje is een van de krakkemikkigste voertuigen waar we ooit ingezeten hebben. Alles, van de deuren die uit de scharnieren vallen en niet sluiten tot aan de bekleding die niet meer aanwezig is, echt alles is tot op de draad versleten maar..het rijdt nog. Op het moment dat we dit laatste tegen elkaar zeggen, laat ook de motor het afweten. De chauffeur probeert de motor opnieuw te starten maar de accu is natuurlijk ook al zover versleten dat de startmotor het na een paar pogingen al niet meer trekt. We willen verder gaan lopen maar de chauffeur overtuigt ons dat we zo meteen weer verder kunnen. De brandstofleiding wordt doorgeblazen, met een stengel rietsuiker als peilstok (!) wordt gekeken of er nog brandstof in de tank zit (de brandstofmeter en alle andere klokken op het dashboard doen het al heel lang niet meer) en als we vervolgens met alle passagiers het busje over de zandweg duwen slaat de motor weer aan..we kunnen weer verder.
De rit leidt ons na de uitgestrekte rietsuikervelden door een uitgestrekt mangrovengebied. Dan volgt de route de kust en komen we aan bij de vuurtoren. De tocht was inderdaad te ver om te voet af te leggen.
De vuurtoren is een indrukwekkend monument (bouwjaar 1848), maar staat in de steigers voor restauratie.
Vuurtoren in de steigers...
Huisjes bij de vuurtoren zijn door brand verwoest.
We besluiten na de bewondering van dit bouwwerk om langs de kust terug te lopen. De chauffeur met zijn 2 passagiers hebben in de buurt van de vuurtoren nog een klusje te klaren en we spreken af dat we, als ze ons weer achterop komen, we weer mee willen liften.
Er ligt een mooi uitgestrekt en godsverlaten zandstand maar de plasticvervuiling van de oceaan is hier goed te zien. Het strand ligt bezaaid met plastic verpakkingsmateriaal…
De zee bij de vuurtoren. Golven op de achtergrond breken bij het rif.
Veel aangespoeld plastic op het strand.
Na een ongeveer een uur worden we weer opgepikt en wonder boven wonder komen we met de bus weer heelhuids aan in Duckenfield, waar we in een foodshop een hapje eten. Het wordt het nationale gerecht van Jamaica: jerk chicken with rice and beans (gegrilde kip met creoolse rijst, dit is rijst vermengd met bruine bonen en kruiden, en wat groentesla). Werkelijk iedereen eet dit tussen de middag bij dit soort tentjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten