Donderdag 29 september: Povoa do Varzim

In verband met storm ver op de Atlantische Oceaan komen hoge golven aan hier op de kust. Er is weinig wind, zonnig en warm en de golven zijn erg hoog. De haveningang wordt zelfs tijdelijk gesloten omdat het te gevaarlijk is om in- en uit te varen. De reddingsdienst begeleiden vissersboten de haven in. We moeten de boot op een andere plek in de haven leggen omdat door de golven de boot te wild tegen de steiger botst. We wilden vandaag eigenlijk verder varen maar door de hoge zeeën wordt het een dagje strand. Aan het strand wordt natuurlijk veel gesurft.  ’s Avonds op de boulevard in Povoa nog een heerlijk hapje gegeten.

Woensdag 28 september: Povoa do Varzim

Vandaag kennis gemaakt met Arthur een Franse jongen van 22 jaar die op een wedstrijdjacht verblijft hier in de haven. De boot, waarop hij leeft, is gebouwd voor een zeilwedstrijd rond de wereld en is 10 m lang. Ik mocht in de boot kijken. Dit soort schepen is Spartaans ingericht en overal liggen zeilen en touwen (lijnen in het zeilersjargon). Deze boot vaart ongeveer 3 keer sneller dan de Rafiki. Arthur heeft problemen met een lekkende koelwaterpomp en hier heb ik hem mee geholpen. Op de boot zijn alle verbindingen niet gemaakt met metalen harpjes maar met dyneema vlechtwerk. Dit is simpel, licht, maakt geen schade én sterk. We hebben Arthur op de Rafiki uitgenodigd voor een avondje knoopvaardigheid. Een heel leuke avond.

Dinsdag 27 september: met de trein naar Porto

Vandaag zijn we met Marcel en Ieffie naar Porto gegaan. In Povoa ligt een aansluiting op het metronet van Porto. Een nieuwe spoorlijn, super de luxe. Deze is betaald door EU-geld. Dit geldt trouwens voor heel veel gebouwen, wegen en publieke zaken. Overal waar gebouwd wordt staat wel een EU-teken bij.
Marcel en Marlène proberen een kaartje te bemachtigen maar ook Portugal heeft een chipkaart. Het is dus bijna onmogelijk een kaartje te krijgen uit een automaat, de trein komt en zonder kaartje stappen we in. Marlène heeft moeite met “zwartrijden” en voelt zich duidelijk niet op haar gemak. Om haar gerust te stellen vertel ik haar dat deze trein door EU-steun gebouwd is, dus door Nederland, en dat deze trein eigenlijk van ons is. Als de conducteur komt zal ik aan de beste man duidelijk maken dat dit onze trein is en hem vragen om aan ons te betalen.
Porto is een grote stad, typisch Portugees. Veel gebouwen en wegen zijn van zwart/wit marmer iets dat we ook veel gezien hebben op de Azoren, 3 jaar geleden. Mooie barokke gebouwen, veel huizen zijn aan de buitenkant betegeld, ook typisch Portugees. Wat me ook opvalt is dat veel vrouwen hier overgewicht hebben, dit in tegenstelling tot Spanje. Tot mijn verbazing is hier ook de leggingmode van Dover vaak zichtbaar… Bij de rivier is het zicht op de stad zeer mooi. Indrukwekkend is ook de beroemde brug over de rivier, gebouwd door Gustav Eiffel, bekend van de dito toren en van dezelfde leeftijd, +/- 1900.

Porto is verder beroemd van de Portwijn. Port is wijn waarbij extra alcohol is toegevoegd om de wijn te conserveren en in vaten verder te laten rijpen. Grote portproducenten liggen hier aan de rivier, een bekende naam voor ons is “Sandeman”. Nog even naar een proeverij geweest en geconcludeerd dat dit mierzoete drankje niets voor me is.
Wie zich in Portugal in een universiteitsstad begeeft heeft het gevoel dat hier ook Zweinstein in de buurt ligt, je weet wel, het opleidingskasteel voor tovenaars waar ook Harry Potter deelgenoot van is/was. Niets is echter minder waar. De studenten in Portugal hebben nog altijd een officieel kostuum en dit lijkt sprekend op dit van de uit de fantasie van J.K. Rowling ontstane tovenaarsleerling. Ik heb dit aangekaard bij een van de studenten die dit kostuum droeg en hij verklaarde dat studenten deze uniformen bij officiële gelegenheden moeten dragen. Er is zelfs een universiteit in Portugal die ook hoeden voorschrijft waardoor het vergelijk compleet is. Bijgaand een foto van een paar studenten in dit typische uniform:

’s Avonds  weer marlijn op de menukaart.

Maandag 26 september Viana do Castello naar Povoa do Varzim, 20 NM

Tijdens de korte tocht toch een paar opmerkelijke zaken. We passeren een soort buis van een paar honderd meter in het water. Het blijkt dat dit de eerste elektriciteitsgenerator is die werkt op de golven. De golven buigen de buis, die een aantal scharnierpunten heeft. Door deze buiging worden dynamo’s aangedreven en energie opgewekt.
Ter hoogte van deze buis had ik plotseling beet! Zoals al vermeld ben ik nu aan het vissen voor het “betere werk” en met mijn kunstaas had ik beet. Ik haal de buit binnen, het is een vis van ongeveer 50 cm, een smalle lange bek en dan weet je het al: een marlijn!! De foto’s van deze beroemde “big game”-vis zijn bijgevoegd. Marlène heeft de vis meteen gefileerd.
Even later werden we ook nog een tijdje vergezeld door een tweetal dolfijnen. Een mooie tocht dus.

We liggen ook hier in de jachthaven. We wilden eerst ankeren maar de aangegeven ankerplek in de pilot was te ondiep. Er is ook veel golfslag in deze havenkom. Het blijkt dat dit gedeelte van de kust bekend staat voor de hoge golfslag, in het zeilersjargon zeggen we dan “hoge zeeën”. Als je “hoge golven” zegt dan wordt je niet meer serieus genomen in een gesprek met zeezeilers. “Een flinke zee” of “hoge zeeën” dus. Toch maar goed dat ze toevallig hier ook die golfslag-generator neergelegd hebben. ’s Avonds stond marlijnfilet op de menukaart, heerlijk!

P.S. (alleen voor Cel): Cel, ik weet ook wel dat dit geen Marlijn is maar een Geep. Maar laat ons eerlijk zijn, Geep dat klinkt niet en maakt geen indruk en de lezers van deze blog weten het verschil toch niet tussen een sardientje en een tonijn…ik hou het dus op een marlijn.

Zondag 25 september: Viana do Castello

In de haven ligt ook een Nederlandse boot. Marlène ziet de naam van het schip, de “So Rong”. In Nederland hebben we als voorbereiding op deze reis een tweetal “vertrekkerdagen” bijgewoond. Deze dagen worden georganiseerd door het maandblad “Zeilen” en hier kunnen mensen die langer als 12 maanden een zeiltocht maken kennismaken en ervaringen uitwisselen. Als we de lijst van de vertrekkers van dit jaar erbij nemen blijkt dat ook de schipper van de “So Rong”, Marcel, van de partij was.
Marlène gaat even een praatje maken en even later besluiten we om samen met Marcel en zijn hond Ieffie een hapje te gaan eten en ’s middags een bezoek te brengen aan een mooie kerk boven op een heuvel in deze stad. Het is een prachtige dag en een gezellig tochtje.

We besluiten om morgen verder te gaan, zuidelijker naar de plaats Povoa de Varzim.

Zaterdag 24 september: Baiona naar Viana do Castello, 30 NM

We zijn in het volgende land aangekomen: Portugal. Viana do Castello is een kleine havenstad aan een riviermonding. Bij het invaren van de haven wordt een voetgangersbrug over de haveningang geopend. Nadat we een plekje in de jachthaven gevonden hebben, zijn we de stad gaan verkennen. Op de rivier zijn de Portugese kampioenschappen roeien. Het weer is een beetje omgeslagen en soms valt een drup regen. Viana do Castello is een leuk en knus plaatsje en we besluiten om hier ’s avonds een hapje te gaan eten. Tijdens het eten ’s avonds regende het zelfs even vrij hard. Dit is de eerste keer tijdens onze tocht dat we echt regen hebben, een vreselijke domper dus.

Baiona 23/9-2011

Vrijdag 23 september

“Koop een boot en werk je dood” hoor je vaak zeggen. Het is moeilijk te begrijpen, maar er is altijd nog wat te doen aan boord, het spreekwoord klopt eigenlijk wel.
Vandaag het grootzeil afgetuigd en gerepareerd, de reeflijnen opnieuw bevestigd, de buiskap gerepareerd enz, enz, de hele dag aan het klussen.
We waren eigenlijk van plan om vandaag naar Porto te zeilen maar er was vanmorgen mist en de komende dagen wordt zuidenwind voorspeld, waardoor Porto niet te bezeilen is en we hebben geen zin om deze afstand te “motoren” of te wel “ploffen” in het zeilersjargon.

Baiona 22/9-2011, bezoek Vigo

Donderdag 22 september 

Vandaag staat cultuur op het programma. We gaan met de bus naar de havenstad Vigo, een grote plaats verderop in de Ria. De stad heeft een aantal grote jachthavens en heeft een grote zeehaven. We hebben een bezoek gebracht aan het antieke gedeelte van Vigo en we hebben “gestad”, een onderhoudende dag. Bij terugkomst op de Rafiki komen 2 jongens van de Victoria langszij en nodigen ons uit voor een kop koffie te drinken met de schipper van het Deense jacht de Victoria.
De schipper is Harry Bolt een ex-schipper op een vissersboot. Heeft jaren gewerkt en gewoond in Denemarken. Hij is nu schipper van de Victoria, een aluminium boot, gebouwd in 1983 naar een ontwerp van een houten schip uit 1870. Het schip heeft nog houten masten. Een enorm grote boot. Dit schip is een “heropvoedingsboot” voor probleemkinderen van 15 – 18 jaar in Denemarken. Denk hierbij aan kinderen uit een drugs- of crimineel milieu. Met de Victoria kunnen maximaal 3 probleemkinderen mee. Ze krijgen les van Anna (lerares), Laif is navigator en Harry is de schipper. Ze zijn nu op weg met twee jongeren naar de Carieb. Ik denk dat we met deze aanpak van probleemjongeren in Nederland geen politieke meerderheid krijgen, maar in Denemarken doen ze dit dus wel.
Harry heeft al in de Carieb gevaren en met hem praten we over mooie plaatsen, uitdagingen en gevaren in met name Panama. Een leuke ontmoeting. We zullen elkaar zeker nog tegenkomen want we hebben dezelfde route voor de boeg.
 

Baiona 21/9-2011

Woensdag 21 september

Met het bootje naar de kant, de stad verkent en een bezoek gebracht aan het kasteel.

Nadat we terugkwamen op de boot kwam een water/blusvliegtuig rakelings overvliegen. De piloot was blijkbaar aan het oefenen om bij een eventuele bosbrand water te pakken. Hij deed dit een paar keer in onze baai vlak bij de boot. Na het pakken van water loosde hij deze ook in de baai. Mogelijk heeft hij ruzie met één van de vissers in een bootje in de baai, aangezien hij tijdens een van deze acties een bak water over een visser kwakte!

In de baai liggen nog twee boten voor anker, een Amerikaan en een Deen. Met de Amerikaan hebben we een praatje gemaakt. Jim komt uit Michigan en is vanuit Noord-Amerika rechtstreeks naar Spanje gezeild in zijn eentje, 66 jaar, een reis van 5 weken. Het lijkt ons een te lange tijd alleen op de boot, om gek van te worden. Een dat is ook gebleken: Jim maakt een verwarde indruk, praat wazig en 50% wartaal. Wij weten niet of dit voor de reis al was, maar we maken ons wel een beetje zorgen over deze zonderlinge man die naar de Middellandse zee wil om te overwinteren…
Een van de opvarenden van het Deense schip (een grote tweemaster van ongeveer 25 meter!) is Jim aan het helpen en brengt Jim met de dingy naar de kade. Ook eventjes met de Deen gekeuveld en hij vertelde dat de schipper van het schip een Nederlander was.

’s Avonds hebben we tapas gegeten op de Rafiki met een hele mooie zomeravond.

Riveira - Baiona

Dinsdag 20 september 2011

Tijdens de tocht van Riveira naar Baiona heb ik met verschillende soorten kunstaas gevist maar nog geen beet mogen beleven. Hoop doet leven.
Baiona ligt vooraan in de Ria de Vigo en tegen de avond treffen we een super-ankerplaats aan met naast ons het strand en de stad. Een zalig weertje met 25 – 28 graden.

Muros - Riveira

Maandag 19 september 2011

Op maandag zijn we naar de volgende zogenaamde “Ria” gezeild, Ria de Arousa. Deze Ria’s zijn de rotsachtige, ruige inhammen in de kust in het zuiden van Galicië, ten Noorden van Portugal. Een beetje “blue water”-zeiler zegt dan bijvoorbeeld “ik ben nog een weekje in de Ria blijven hangen”. Het is dan goed om te weten dat zijn vrouw/vriendin niet per se Ria hoeft te heten. Een zeer mooi en apart landschap. We wilden in deze Ria de Arousa ankeren.

Tijdens de tocht heb ik mij weer bewezen als echte “big game” visser.  Zeven (jawel zeven!!) makrelen. Kleintjes zijn zelfs al ergerlijk en die gooi ik terug onder het motto “niet de moeite waard”. Zo zie je maar weer hoe snel iemand arrogant wordt. Ik vind makreel vissen zelfs een beetje te simpel voor mij worden en ik ga mij de komende periode richten op wat serieuzere vissen zoals de Spaanse Kabeljauw of nog beter de Tonijn.

De Ria de Arouso ligt bezaaid met rotseilandjes en rotspuntjes, en het is goed uitkijken tijdens het zeilen. De voorgestelde ankerplaats op de zeekaart ligt vol met vissersbootjes en we zijn in de namiddag genoodzaakt een alternatief te zoeken. Dit wordt de jachthaven van Riveira, halverwege de baai. Een vrij kale jachthaven.
De volgende morgen hebben we het uitladen van de vissersboten op de visafslag bekeken. Een zeer onderhoudend schouwspel waar je uren naar kunt kijken. Tegen de middag hebben we onze reis vervolgd naar Ria de Vigo, de laatste Ria voor Portugal.

Muros

Zondag 18 september 2011

EO-jongerendag en andere vooroordelen.
In dit dorpje komen de hele tijd bussen met toeristen aan uit Santiago de Compostella. Deze beroemde bedevaartsoort ligt hier een half uur rijden vandaan. De bezoekers aan deze heilige stad willen vaak ook nog een dagje naar de zee en kiezen voor Muros. In de jachthaven komen een aantal van deze bezoekers regelmatig langs om de boten te bekijken. Tegen de middag zie ik twee vrouwen de steiger oplopen. Een van hen loopt mank, draagt een regenjas en loopt met houten stok met de Belgische vlag (u weet wel dat land zonder regering). Ik neem direct aan dat dit een streng gelovig Katholiek persoon is die vanuit België naar Santiago de Compostella is gestrompeld om via een wonder van het manke been genezen te worden. Op de stijger naast onze boot is de vrouw zonder stok naar een visser aan het roepen. Ik zeg tegen Marlène, die in de salon is, dat er Belgen naast onze boot staan. Marlène komt in de kuip en spreekt de vrouwen aan of ze Nederlands spreken. Dit is het geval en het valt mij dan pas op dat deze vrouwen veel jonger zijn dan ik van veraf dacht, ongeveer 20-25 jaar oud. Je ziet niet veel meer van zo’n devote mensen op zo’n jonge leeftijd. Een van deze meiden vertelt dat ze de vissers aan het polsen zijn of zij een uurtje mee kunnen varen. Marlène kijkt mij aan en met een argwanend knikje geef ik toe en Marlène zegt dat ze ook wel met ons vanmiddag kunnen meezeilen. Verheugd van dit aanbod zeggen ze vervolgens dat ze met een groep van totaal 7 personen zijn. Wij kunnen hierop alleen maar toestemmen. Het is alsof je een lifter meeneemt en er uit de greppel nog 2 personen komen.

Terwijl ze van blijdschap weghuppelen, heb ik al spijt van ons aanbod en zeg tegen Marlène dat ik er tegenop zie om aan boord de EO-jongerendag te hebben. 7 Jongeren die waarschijnlijk theologie studeren en via een kloosterabt in de missie gaan. Het zal geen wilde tocht worden en in het midden van de baai zullen a capella gospels gezongen worden. Of komen ze met de groep aan: 5 hoog-bejaarden met de twee meiden als begeleidsters. Mogelijk moet ik nog plaats maken voor 3 rollators en een defibrillator.

Om twee uur ’s middags komt de groep op de steiger, vijf meiden en twee mannen, allen ongeveer 20-25 jaar oud. We krijgen vooraf al onze beloning, een speciale koek/vlaai uit Santiago (waarschijnlijk speciaal gezegend).

We varen uit de haven en er is een prachtig windje, de Rafiki snelt met 7 knopen door de baai. De groep zijn allen vlotte, spontane studenten uit Brussel. De meiden studeren geneeskunde, de mannen economie en marketing. De geneeskunde studentes zijn een week op vakantie, met Ryanair naar Spanje gevlogen en voor de fun het laatste gedeelte van de bedevaart gelopen, 180 km. Eén van hen is geblesseerd aan de voet, dus vandaar de stok. Onderweg zijn ze de heren tegengekomen en deze hebben zich bij de groep gevoegd (en gelijk hebben ze, het is voor hun zeker geen straf in dit gezelschap te vertoeven!). Het wordt een zeer gezellig zeiltochtje. Weer terug in de haven bieden we onze gasten tot slot nog een Berenburger aan. Een zeer geslaagde middag.
Zo zie je maar hoe snel je onjuiste vooroordelen hebt.

Camarinas - Muros, 38 nm

Zaterdag 17 september 2011

Feest! Marlene is jarig! Haar kado van mij voor haar is een mooie Spaanse kabeljauw, gevangen tijdens de tocht naar Muros. Maar het mocht niet zo zijn. Weliswaar een mooi bakstagwindje maar de visjes hadden geen oog voor mijn kunstaas, helaas.
’s Avonds na aankomst zijn we gezellig een hapje gaan eten in het pittoreske dorpje. De temperatuur is lekker, een goede 20 graden. Morgen zullen nog in deze baai blijven.
In de haven is de enige buitenlandse boot een koppel uit Australië die in Engeland hun boot opgehaald hebben en deze naar Australië zeilen.

La Coruna - Caminaras

Vrijdag 16 september

La Coruna – Camarinas  51 nm

Een mooi noordewindje blaast ons verder zuidwest de Spaanse kust langs. Ruige rotsen, veel beschermde natuurgebieden en heel veel windgeneratoren.  Na een rustige tocht van 60 mijl zoeken we een haven op in Camarinas.

Dit plaatsje wordt door andere zeilers als aanrader aangemerkt, is best leuk, maar voor ons niet voldoende indrukwekkend om onze tocht een dag extra te onderbreken. In de haven zijn wel alleen maar zeilers die “van ver” komen. Het merendeel Fransen en een paar Duitsers. Met hun gesproken over “hot spots”in dit gebied. Met deze info in de bagage gaan we morgen weer verder naar onze volgende bestemming. En die is: we weten het nog niet, even afwachten waar de wind ons naar toe blaast, in ieder geval zuidelijk.

Vermeldenswaardig is ook het volgende: wij zijn nu erg oostelijk van Europa. Engeland en Portugal hebben daarom een andere tijd (-1 uur). Spanje heeft in het hele land maar 1 tijdszone. Daarom is het hier ’s morgens om 8:00 uur nog schemer/donker!

La Coruna

Woensdag 14 en donderdag 15 september: La Coruna

Het zal voor velen die mij kennen toch een teleurstelling zijn: ik ga de Spanjaarden in Galicie niet afzeiken. En waarom niet? Ze zijn aardig! Ze groeten je zonder dat ze aan je kunnen verdienen, de steden en dorpen zijn netjes en alles maakt een gezellige indruk. Deze streek wil ik bij deze een aanrader noemen. De mensen (en dat is voor een land aan de Middellandse Zee zeer zeker uniek) zijn zelfs vriendelijk. Jammer alleen dat ze Spaans spreken en niet een normale taal zoals Nederlands, Duits of Engels.

La Coruna is een stad die zijn oorsprong vind in de Romeinse tijd. De vuurtoren is zelfs van Romeins origine en is zeer indrukwekkend. Hij staat zelfs op de werelderfgoed lijst.

Een aantal stranden midden in de stad, een haven midden in de stad, als je hier aanmeert heb je alles om je heen, super. De temperatuur is heerlijk, 25 – 28 graden. Een duik in het water levert dezelfde ervaring op als in Viveiro: ben ik echt een watje? Er zijn in de stad diverse pleintjes waar kinderen ongestoord kunnen spelen (hebben we in Kessel zelfs niet) en waar de bevolking lekker samenzit. Een heerlijk relaxte sfeer.

Tegenover onze haven is een stijger voor cruiseboten. In de middag meert zo’n megaboot vlak bij ons af. Ik denk dan meteen aan de serie “Love Boat” van de vorige eeuw. Als je echter als vrijgezel denkt van “dat lijkt mij een kans om een leuk iemand te ontmoeten” kom je van een zeer koude kermis thuis. Ik heb welgeteld 4 personen gespot zonder grijze haren, waarschijnlijk bemanning…

Tocht van Viveiro naar La Coruna

Dinsdag 13 september 2011

Viveiro naar La Coruna, 65 nm

De tocht van Viveira naar La Coruna is onverwacht ruw. De wind was gaan liggen, er was behoorlijk wind de afgelopen dagen over deze streek, maar de golven waren er nog wel. Daarom weer een grote hobbeltocht, wel geheel bezeild. Het weer was omgeslagen en vrij koud, 17 graden en regen. Bij het binnenzeilen van de baai van La Coruna klaarde het op en kwam de zon weer verschijnen. We gaan  ’s avonds gezellig in het centrum tapas eten. Als we de boot verlaten om een leuk tentje te gaan zoeken, komen onze Zweedse vrienden, Cornelius en zijn vader, net aanmeren. Met hun de afgelopen reis even bijgepraat.

Klussen en luieren in Viveiro

Maandag 12 september 2011

Een warme dag in Viveiro. Morgen draait de wind naar een goede richting en zullen we verder gaan naar La Coruna. Vandaag een paar reparaties uitgevoerd aan de Rafiki, foto's gemaakt en in de middag een ankerplek opgezocht in een baai net buiten Viveiro aan een uitgestrekt strand. De verdere middag gelezen en geluierd met een zonnetje en 28 graden.

Het water ingedoken en…koud!! Volgens mij is hier een koude golfstroom of iets dergelijks (of ik ben een watje).

Viveiro, San Roque

Zondag 11 September 2011

Vandaag staat een bergetappe op het programma. We gaan deze zondag de heuvel San Roque beklimmen. De tocht loopt heel pittoresk door een bos met Eucalyptus bomen.  Deze bomen, van origine uit Australië, zijn in de tijd van dictator generalísimo Francisco Franco aangepland voor de papierproductie. Door deze bomensoort krijg je een heel apart bos wat niet met een normaal europees loofbos te vergelijken is.

De tocht was vrij lang en pittig, maar het uitzicht maakte alles goed.

’s Avonds moe en voldaan op de bank. Om 22:00 uur wordt aangeklopt, het is Cornelius. Hij nodigt ons uit om samen met vrienden, die hij ontmoet heeft in Camaret en hier weer tegen het lijf gelopen is, een drankje in de stad te gaan drinken. Het gezelschap waarmee we vervolgens gaan stappen is opvallend internationaal:
Cornelius: Zweed
De vader van Cornelius: Zwitser
Bill: Brit
Mike: Ier
Marilin: Duits
Loud: Nederlands
Marlene: Nederlands
Een zeer gezellige avond vol met leuke verhalen, avonturen, tapas, bier en wijn. Het was nog lang onrustig in de binnenstad van Viveiro…

Oversteek Golf van Biscaye, aankomst Viveiro

Zaterdag 10 september 2011
Viveiro, Noord-Spanje

We kunnen in verband met de onzekere voorspellingen op de punt van Spanje niet verder naar La Coruna  en besluiten veiligheidshalve om 01:00 uur zaterdagmorgen aan te meren in de haven van Viveiro. Na een goede en lange nacht slaap (slaap zijn we aardig te kort gekomen tijdens de 60 uren van de overtocht)hebben we zaterdag de boot opgeruimd en de stad verkend. Viveiro is een kleine stad met een leuk antiek centrum. De stad heeft geen internationaal allure en in de jachthaven zijn niet veel buitenlandse jachten. Er is toch veel publiek op de been, voornamelijk Spaanse toeristen. De omgeving is heuvelachtig en de haven is gelegen aan een rivier, 3 km in een baai.

Wat meteen opvalt is de temperatuur. In Cameret was de temperatuur niet hoger dan 18 – 20 graden maar hier is het zomers warm, 25 graden. Eindelijk hemdjes, korte broeken en sandalen. ’s Avonds na het eten zie ik dat er een zeilboot, of beter nog een zeilbootje, aangekomen is met de Zweedse vlag. Dit bootje heeft een lengte van 7,5 meter. Ik ga een praatje maken met de schipper. Dit is Cornelius een 24 jarige Zweedse jongeman met zijn vader. Zij komen uit Karlsham, een havenplaats in het zuiden van Zweden. Vaders was bezig een net gevangen tonijn schoon te maken voor het avondeten. ’s Avonds met beide heren een drankje genuttigd op de Rafiki. Cornelius is via dagtochten langs de kust naar Camaret sur Mer gezeild. Zijn vader is in Cameret aan boord gekomen om de golf van Biscaye over te steken. Dit hebben ze in 4 dagen voltooid en zijn vervolgens via een paar plaatsen oostelijk van Viveiro hier aangekomen. Zij zullen hier morgen blijven en de dag daarna verder reizen naar hun einddoel: Portugal.

Another day at the office (onderweg Golf van Biscaye)

Vrijdag 9 September 2011

Another day at the office.

Tijdens de overtocht hebben we wachtdiensten. Dan heb je voldoende rust tijdens deze ruwe tocht. Hier volgt een beschrijving van de wachtdienst van donderdag op vrijdag, de zogenaamde hondenwacht van 01:00 uur tot 04:30 uur uitgevoerd door Loud.

Aan het begin van de dienst kreeg ik de opdracht van Marlène (lees: het management) om de Rafiki sneller en optimaler te laten zeilen (lees: meer productie). We willen namelijk voor zaterdagmiddag in Spanje zijn in verband met opkomende harde wind (lees: target, deadline). Nadat Marlène is gaan slapen, heb ik de meest recente weerinformatie opgehaald via de korte golf radio. Verder heb ik de windrichting en de gewenste koers beoordeeld (lees: studie van de huidige status en studie naar verbeteringsmogelijkheden). Vervolgens heb ik de zeilen getrimd en de koers proberen te verbeteren met betrekking tot de bestemming en de golven. Na elke instelling de snelheid van de boot en de koers beoordeeld (lees: productieproeven). Verder ook continue ingespeeld op de grillige veranderende omstandigheden van het weer (lees: productieplanning, specificaties). Aan het einde van een vermoeiende dienst echter niet veel verbetering kunnen aanbrengen in vergelijking met het begin van de wacht. Marlène wakker gemaakt en de afgelopen wacht doorgesproken (lees: bespreking, rapportage). Marlène is niet tevreden en had toch wel meer verwacht van mijn inspanningen. We spreken af dat ik de volgende dienst toch probeer de goede snelheid en de goede richting realiseer. Lukt dit niet dan zullen we mogelijk op de motor in de wind moeten varen maar dit geeft herrie (lees: ontevreden directie) en kost brandstof (lees: budgetoverschrijding).  Om 05:00 uur ga ik naar bed, nog even lig ik wakker en pieker hoe het straks beter kan. Moe val ik in slaap.

Het leven op een zeiljacht is totaal anders als het leven als procestechnoloog….toch?

Vertrek oversteek Golf van Biscaye

Woensdag 7 September 2011

D-Day. De voorspellingen voor de komende drie dagen zijn goed, daarna wordt het weer weer slecht. We besluiten nog even te gaan overleggen met onze nieuwe ervaringsdeskundigen, Frauke en Werner. Zij hebben ook uit andere informatie-bronnen dezelfde conclusie als ons getrokken: een veilige overtocht is nu mogelijk. Direct maken we alles klaar en om 13:00 uur verlaten we de haven voor onze grootste overtocht tot nu toe, de beruchte golf van Biscaye. Er ligt 340 zeemijlen, of 500 km, Atlantische oceaan voor ons…

Lodewijk zet ons vertrek nog op de film en Carla en Frouke leggen ons vertrek nog vast op foto.

Camaret sur Mer 6/9-2011

Dinsdag 6 september 2011

De nacht was stormachtig, zeer veel wind en er komen geen schepen meer binnen in de haven. Niemand gaat met dit weer het water op. ’s Morgens de zware taak van “bier halen”. Dit krijg je als je een happy hour aanbiedt aan Duitse zeilers.

In de loop van de middag kennis gemaakt met Frauke, Werner (een Duits koppel) en een passagier. Frouke en Werner zeilen beroepsmatig. Zij bieden hun jacht aan voor charter. Er kunnen 8 gasten mee op dit grote aluminium schip. Ze hadden een reis van Portugal via de Azoren naar Bretagne achter de rug. Een leuke middag en een heel leuk kontakt. Hierbij de web-site van hun bedrijf: www.zucker-yachting.de

Marlène heeft dinsdagmiddag nog een wandeling gemaakt langs de kust van Camaret. Het is een mooie kust, helaas was het bewolkt en het waaide erg hard.

Camaret sur Mer 5/9-2011

Maandag 5 september 2011

Het weer is iets opgeknapt dus kunnen we er op uit voor vers stokbrood en schimmelkaas. ’s Middags komen Lodewijk en Carla. Intussen is bij ons aan de steiger een groot Duits zeiljacht aangemeerd. Nadat ik samen met Lodewijk al braaf een paar whisky’s verorberd had, trok ik de stoute schoenen aan om ook eens tegen de schipper van het Duitse jacht aan te gaan brallen. Aangezien hij op de terugreis was naar Sylt, een Duits Waddeneiland, heb ik een kaart van Nederland geruild tegen een aantal kaarten en een mooie Pilot van de golf van Biscaye. Aangezien zijn deel van de ruil een veel grotere waarde vertegenwoordigde heb ik de bemanning van zijn boot (3 personen) maar uitgenodigd voor een “happy hour” de volgende dag bij ons op de boot (je moet toch iets terugdoen).

Aan het eind van de dag was de Rafiki verlost van extra ballast in de vorm van een fles whisky.

Camaret sur Mer 4/9-2011

Zondag 4 september 

Het is een druilige regendag in Camaret. We hebben de boot opgeruimd, de stad doorgelopen en later op de dag kennis gemaakt met Lodewijk en Carla Ruskamp uit Tilburg, onze directe buren in de haven. En meteen dan maar op de borrel… Lodewijk en Carla werken niet meer en zijn met de boot naar Camaret gezeild. Ze vonden dit al erg stoer. Toen we onze plannen ontvouwden, hebben we dit gevoel van hun maar meteen de kop ingedrukt. Zij laten hun boot in de winter in Frankrijk en zeilen de boot volgend jaar weer terug. Het gezellige borreluurtje werd laat en dus gezellig. Meteen een afspraak gemaakt voor morgen bij ons op de boot…

Ile 'd Ouessant - Camaret sur Mer

Zaterdag 3 September, 2011

De Franse plaats Camaret sur Mer

Zaterdagmorgen bij de kentering van het tij (geen stroming) naar het vaste land van Bretagne gezeild. ’s Middags zijn we aangekomen in Camaret sur Mer. In deze haven zullen we een periode van 3 dagen gunstige vooruitzichten afwachten, om de golf van Biscaye over te steken. Een zogenaamde “weather window”. Er is kermis in de stad en in de haven liggen diverse nationaliteiten. De meeste buitenlandse zeilschepen willen de golf van Biscaye oversteken.

Het is een typisch Frans stadje met het stokbrood, de espresso, le vin en de schimmelkaas.

’s Avonds blijkt dat er een zeilboot aan ons heeft aangemeerd. De aanlegplaatsen direct aan de stijger waren vol. Het is een koppel uit Nederland, Lodewijk en Carla.

We besluiten de volgende ochtend de stad te gaan verkennen. De voorspellingen zijn ongunstig: harde wind tot storm (zo stoer zijn we ook weer niet).

Droomeiland Ile d'Ouessant (West Bretagne)

Vrijdag 2 september

Gistermiddag zijn we in de ankerbaai van Ouessent aangekomen. We hoeven het anker niet uit te gooien omdat ze hier voor de bezoekers zogenaamde moorings hebben geplaatst. Dit zijn ronde kunststof boeien met een ring aan de bovenkant. Deze boeien liggen met een ketting aan een betonblok op de bodem. Het is de bedoeling om deze boei te pakken en de boot met een touw vast te maken. Dit hebben we dus ook gedaan. Bij ons in de buurt liggen twee Franse boten, een Engelse en een Amerikaan. Dit is makkelijk te zien aan de landsvlaggen die elke boot moet voeren.

Het is een heerlijk zonnige warme dag, geen wolkje aan de lucht. We liggen ongeveer 500 m van de kant bij het dorpje op het eiland. Dit betekent: de rubberboot opblazen en de buitenboordmotor bevestigen. Even later varen we naar de kade. We bevestigen de rubberboor met een lang touw aangezien het nog verder eb wordt. We willen de boot niet “ophangen”.
Het is een klein en knus dorpje met een buurtsuper wat kroegjes en wat restaurantjes. Veel toeristen, allen van Franse komaf. We besluiten om naar het zuidwestelijke puntje te lopen. Het is een super mooie tocht, je waant je in een andere wereld. Het type landschap wat hier het dichtst bij komt hebben we gezien in zuidwest Ierland.

Zuidelijke fauna

We zijn duidelijk zuidelijker want we zien al een aantal hagedissen wegschieten. Of het nou door de klimaatsverandering komt of door een specifiek microklimaat op dit eiland, maar hier wordt melding gemaakt van een slangensoort  die normaal alleen in de tropen voorkomt. Er wordt namelijk gewaarschuwd voor de Pieton! Deze levensgevaarlijke wurgslang kan wel 6 meter lang worden en is zeer agressief. Ondanks mogelijke aanvallen door dit angstaanjagend, dodelijk serpent besluiten onze moedige Limburgers toch verder te lopen maar we zijn zeer op onze hoede!

Even later komen we uit bij een kudde berggeiten. Marlene wil niets met deze dieren te maken hebben maar Loud ontpopt zich als een echte dierenliefhebber. Naast de welbekende “horse wisperer”, de “gost wisperer” en de “dog wisperer” hebben we nu ook een echte “goat wisperer”. De foto’s bewijzen hoe Loud deze wilde en normaal zeer schuwe dieren kan benaderen en zelfs mee kan communiceren!

Na de wandeling komen we terug bij de aanlegplaats van ons bootje. Het blijkt dat het getijdeverschil hier hoger is als verwacht: het bootje is drooggevallen. We moeten 2 uur wachten voor er weer voldoende water is om terug naar de Rafiki te varen.

Weymouth (Engeland) – Ile d’Ouessant (Frankrijk) 170 nm

Woensdag 31 augustus en donderdag 1 september

Een volle dag op zee. We steken het kanaal over met een stevig briesje. De hele tocht is prima te bezeilen. Wanneer we de shipping lane invaren, het is hier natuurlijk weer erg druk, is het midden in de nacht. Dit betekent samen opletten om tussen de grote zeeschepen diep in de nacht door te zeilen. We zijn al goed op elkaar ingespeeld. Een van ons zit bij de kaartentafel en beoordeeld de positie, richting en snelheid van de schepen met onze navigatie-instrumenten terwijl de ander buiten in de kuip visueel de situatie beoordeeld. Onze norm is dat we niet dichter als 1 km van een schip willen komen. Dit lijkt veel maar er zijn veel schepen met een lengte van meer dan 300 m en dan ben je al erg dichtbij, zeker in het pikdonker. Er ver vanaf blijven is verder ook goed voor de bloeddruk en hartslag….

In de vroege morgen halen we de weerberichten op voor de golf van Biscaye. Hier wordt zaterdag veel wind voorspeld uit zuidwest. Dit is niet gunstig en we besluiten deze depressie over te laten waaien door een veilige haven op te zoeken op de punt van Bretagne. Onze keuze val op het meest westelijke Eiland van Frankrijk, Ille d’Ouessant.

Rond het eiland, hier zijn we in de vroege middag van donderdag, ervaren we een enorme stroming door het getij. Dit komt onverwacht aangezien we hierover weinig gelezen hebben in de navigatie-informatie over dit gebied (de zogenaamde pilots) en dit eiland in bijzonder.
Onze boot heeft een maximale snelheid van 7,5 knoop, ongeveer 12 km/hr. Rond dit eiland is de stroom tegen vaak meer dan 8-10 knopen! We kunnen de boot moeilijk/niet op koers houden. Er ontstaan ook grote draaikolken in de buurt van het eiland. Deze draaikolken (eddies) hebben een diameter van ongeveer 20 meter en slingeren de boot elke richting op. De golven zijn scherp en redelijk hoog, 1 – 1,5 meter en komen van alle kanten. Op de motor sturen we de Rafiki door deze “klotsbak” heen en tegen de avond bereiken we met een mooi zonnetje de ankerplek in een diepe baai van het eiland (zie Google Earth, in de zuidwest-hoek van het eiland).
Wanneer we door de baai varen vallen ons de indrukwekkende rotsformaties van dit eiland al op. Het geeft de indruk van een verre planeet, heel apart en mooi. We besluiten om morgen het eiland te verkennen.