East Lemmon Cays, tonijn gevangen en een steek van een koraalduivel

Woensdag 9 januari 2019 tot en met woensdag 16 januari 2019

Positie East Lemmon Cays: 9°11.533 N 77°59.246 W

Vanuit Waisaladup zeilen we 16 nm Noord-oost naar een andere favoriete stek in de San Blas, de Lemmon Cays. 

Nautikel vertrekt gelijk met ons. Ze zijn een beetje groter en wat sneller.

Rond deze stek vindt je de beste visgronden in de San Blas voor het speervissen op Koraalduivel oftewel Lionfish (Engels) oftewel Rotfeuerfisch (Duits). Ook zijn de riffen rond deze plek prachtig voor snorkelen.

We zijn al aardig gewend aan onze nieuwe bijboot en we besluiten onze oude dinghy met oude buitenboordmotor te verkopen. Er is voor bijbootjes blijkbaar een prima markt in de San Blas, want na twee dagen hebben we ons oude transportmiddel al verkocht.

Het is een leuk weerzien met de “Snowflake”. Zij hebben in Colon wat spullen voor ons ingekocht, waarvan met met name de onderdelen van onze speargun belangrijk zijn.

Verder zijn ook “Matador” en “Staedtfast” hier voor anker. Er is genoeg te beleven, we snorkelen/jagen nagenoeg elke dag, we beginnen met onze slaapkamer opnieuw in de lak te zetten en er is geregeld wel een feestje of een borrel op het strand.

Een geweldig visavontuur:
Vandaag hebben we afgesproken met de Engelse opvarende van de “Matador” (Stu(art) en Steff) en Flo en Keano van de “Snowflake” om samen te vissen bij een rif dat 5 km van de ankerplek vandaan ligt. Flo en Keano varen met onze nieuwe dinghy mee en het blijkt dat ons nieuwe bootje perfect is voor vier passagiers en ruw water. Tijdens de tocht van ongeveer een half uur naar de vis-stek, vissen we met de hengel met kunstaas en Flo heeft na een kwartiertje al een vis aan de haak, een kleine (maar lekkere!) Barracuda van 70 cm.

De vis-spot is bij een eiland dat de cruisers “Venezuela” noemen. Het rif is hier werkelijk fantastisch en dit rif benoemen wij meteen als mooiste rif in de Carieb. Ook voor het vissen blinkt dit rif uit. Ik schiet 3 Koraalduivels, Keano 2 stuks en Stu schiet 2 Koraalduivels en vangt een flinke Langouste (kreeft). Tijdens het verwijderen van een van de geschoten Koraalduivels van de speer van Keano, wordt Flow door de puntige vinnen van de Koraalduivel in zijn vinger geprikt. Hij besluit terug in de dinghy te gaan en af te wachten wat voor reactie op deze steek volgt. Er wordt verteld dat de steek van een Koraalduivel behoorlijk pijnlijk is. Al snel krijgt Flo flinke pijnscheuten en op advies van Stu besluiten we om terug te varen. Onderweg wordt alleen door Marlene gevist, Flo is al redelijk overmand van de pijn, en halverwege krijgt Marlene een flinke beet. Het is nota bene de eerste keer dat Marlene met een hengel vist en meteen heeft ze een vis aan de lijn, waar ze behoorlijk mee moet worstelen. Als we de vis na een poosje aan de oppervlakte zien, blijkt dit een flinke Tonijn te zijn. Omdat deze vis te groot is om aan de lijn of met de hand binnen te halen, besluit ik om er met de speargun een speer in te jagen en zo aan boord te trekken. Zo gezegd zo gedaan en even later ligt een Tonijn van 70 cm en 7 kg (!) met een speer door zijn lijf in de dinghy te spartelen. Ondertussen gaat het met Flo steeds slechter. Het is een avontuurlijke vismiddag geworden. Met de enkels in het Tonijnbloed, een Oostenrijker die vergaat van de pijn maar met een grote Tonijn en een emmer vol met vis leggen we de laatste 2 nm naar de ankerplek af.

De pijn is volgens Flo ondertussen aangezweld tot het nivo “gruwelijk” en wanneer we terug op de ankerplek zijn, gaat Flo meteen (na eerst een paar flinke pijnstillers) de vinger in heet water onderdompelen om zo het gif te neutraliseren.
Marlene gaat aan de slag om de totale vangst van de Rafiki en de Snow Flake te fileren en in de koeling te leggen. Het is al donker wanneer dit klusje geklaard is, de komende dagen kunnen we van de vis gaan genieten.

Deze tonijn heeft Marlene met de hengel vanuit de dinghy gevangen. Een tonijn 70 cm lang en 7 kg zwaar.

De totale vangst van de Snowflake en de Rafiki: 1 tonijn, 1 barracuda, 5 koraalduivels.

De volgende morgen is Flo nog steeds uitgeteld. Hij heeft zware pijnstillers genomen en een paar slaappillen en ligt de hele dag op bed. Een dag later is hij weer ter been maar zijn hand is enorm opgezwollen, ongeveer 3x dikker als normaal, onwerkelijk dik. Ik ga die dag samen met Flo zijn ankerlier repareren en 's avonds is er op de kant een verjaardagsfeestje van Stu. En wat blijkt, na een paar biertjes gaat het met Flo al weer als vanouds....

Marlene en ik zijn erg geschrokken van de ernst van een steek van de Koraalduivel en we besluiten om volgende keer toch maar handschoenen bij het speervissen aan te trekken!

Waisaladup, internetten

Donderdag 3 januari 2019 tot en met dinsdag 8 januari 2019

Positie Waisaladup: 9°28.286 N 78°38.250 W
We hebben nog wat internet nodig voor wat zaken met het thuisfront te regelen en dat is hier op de Holandes niet mogelijk. Daarom gaan we ankerop voor een tochtje van 8 nm zuid naar Waisaladup.

In Waisaladup zien we bekenden van ons, Kellie en Darren met hun catamaran “Nautikel”. We delen onze tijd op met internetzaken, relaxen, socialisen en snorkelen met Darren en Kellie en wat klussen aan de boot.

Het is druk bij het eiland Waisaladup. Er liggen 2 lancha's vol  met toeristen. 

De vissers maken hun ulu (boot) klaar om naar huis te zeilen. 

De een heist het zeil, de ander maakt de vislijn klaar.

Dan wordt de boom gezet.

En dan de reis terug naar huis. Dit is voor vele kuna's al een hele luxe. 

Er zijn er ook nog die naar huis moeten peddelen.

Kerst en Nieuwjaar op de Holandes Cays

Zaterdag 22 december 2018 tot en met woensdag 2 januari 2019

Positie Holandes Cays: 9°35.404 N 78°40.462 W
We willen de Kerst en Nieuwjaar vieren op onze favoriete stek in de Carieb: de Swimming Pool in de Holandaise Cays. Er liggen maar een handvol boten voor anker en het valt ons op dat de stroming op de ankerplek erg sterk is. De stroming is zelfs zo sterk dat je er moeilijk tegenin kunt zwemmen, zodat zwemmen rond de boot niet meer mogelijk is. De Snowflake vindt het voor de kinderen (terecht) niet verantwoord en gaat na een dag weer ankerop om een rustig plekje op te zoeken achter het eiland Banedup.

In de dagen voor Kerst ontstaat een toevallige samensmelting met Nederlandse zeilers in de San Blas. De “Ocean Goose” vaart samen op met de “New Nexus” en komen ook voor anker in de Pool. Het is een gezellig weerzien met Marlies en Wijnand van de “Ocean Goose”. We hebben Tjerk en Niels van de “New Nexus” heel kort ontmoet in Curacao, ongeveer een jaar geleden.

Tjerk (arts) en Niels (ingenieur) varen met een missie. Deze twee dertigers hebben tijdens de voorbereiding van de reis de boot uitgerust met een elektrische aandrijving die gevoedt wordt met de windgenerator en zonnecellen. De elektriciteit wordt opgeslagen in Li-batterijen met een capaciteit van 20 kW. Prachtig om te zien en ik ben er van overtuigd dat dit de toekomst is. Ook koken gebeurt met inductie met elektriciteit. Op alle eilanden die ze tijdens de reis bezoeken, gaan ze in overleg met de plaatselijke bevolking, de stranden bevrijden van het aangespoelde plastic. Dit om het besef van recycling en deze vervuiling kenbaar te maken, maken ze met een zonneoven bloempotten van dit gejutte plastic.

Ook komt de “Northwind” met de solozeilster Shelly nog gezellig voor anker en is er weer een leuk Nederlands flottielje gevormd.

Op Kerstavond is er een borrel op de Ocean Goose en een dag later is er een heus Kerstdiner op de New Nexus. Tjerk en Niels hebben met de dinghy rond het rif gevist en een flinke Barracuda aan de haak geslagen. Naast de barracuda maakt Marlene voor het gezelschap een lekkere pizza. Na het eten wordt het gefileerde karkas van de Barracuda met een lijn achter de boot in het, nog steeds behoorlijk stromende, water gehangen. Al na een paar minuten duiken uit het niets een 4-tal haaien op! Geen “lieve” verpleegsterhaaien maar echte “Black-tip” rifhaaien, ongeveer 1,5 – 2 m groot. Het wordt pas echt spannend wanneer een van de haaien toehapt. Het dier bijt niet rustig een stuk af. De haai grijpt het aas. Het is een hevig gevecht. De volgende dag kijken we, voordat we gaan zwemmen, extra goed om ons heen met het “Jaws”-avontuur van afgelopen avond nog vers in ons geheugen.....

De boot voor ons op de ankerplek, onze voorburen, zijn de Duitsers Wolfgang en Heike die met hun boot de “Steadtfast” onderweg zijn. Zij zijn 's zomers te vinden in hun appartement op Tenerife en in de wintermaanden zijn ze in de San Blas. We worden door deze vriendelijke Duitsers uitgenodigd voor een diner, heerlijke verse pizza, op hun zeiljacht, heel lekker en gezellig.

Natuurlijk moeten we van Debby en Reg ook bij hun op de eet komen en het is als vanouds weer een zeer onderhoudende avond met dit leuke koppel uit New York.

Tussen Kerst en Nieuw komt een groot klassiek zeilschip de eilandengroep binnengevaren en gaat voor anker. Het is de gaffel-schoener “Thor Heyerdahl” die onder Duitse vlag vaart. Deze 40-meter lange driemaster is in 1930 in Nederland gebouwd en zeilt op dit moment jaarlijks tussen de Baltische zee en de Caribische zee als instructieschip voor Duitse middelbare scholieren. Er zijn 35 leerlingen aan boord en 12 leraren en bemanning. De scholieren met de bemanning komen we tegen op een eiland hier in de ankerbaai en ik maak met de Duitse kapitein van dit schip een praatje wat eindigt op de op de vraag of we met een groepje Nederlanders een rondleiding op zijn boot kunnen krijgen. Dit was geen probleem en dus bezoeken we met de Nederlandse zeilers de volgende dag dit schitterend schip.

Thor Heyerdahl.

Ze hebben geen autopiloot, dus ze moeten alles met de hand sturen.

De studenten moeten zelf zorgen voor het eten. Ze koken voor 47 personen.

Met al deze sociale gebeurtenissen loopt het langzaam naar het einde van het jaar toe en wij nodigen het Nederlands flottielje, de “Ocean Goose”, “New Lexus” (zij hebben ook nog twee vriendinnen uit Groningen op bezoek gekregen) en de “Northwind” uit voor een oudejaarsfeestje op de Rafiki. Wij hebben voor deze gelegenheid eigengemaakte worstenbroodjes gebakken. Tegen elf uur gaat Shelly van de “Northwind” en de bemanning van de “Ocean Goose” terug naar hun boot terwijl wij samen met de 4-kops bemanning van de New Nexus (de “die hard's” dus) nog naar het eiland met de mooie naam “Barbecue-Island” gaan om daar, samen met een 50-tal andere zeilers, het nieuwe jaar in te luiden. De setting is bizar: er is een zangeres geregeld die met een hypermoderne versterker en een Ipad voor de karaoke-teksten de prachtigste liedjes ten gehore brengt. De Kuna familie op dit eiland heeft een generator en koelkasten en zij verkopen blikjes koel Heineken en Guiness voor maar 1 US per blikje. Er is zelfs een heuse dansvloer op het strand. En dit allemaal quasi in de middle off nowhere!
Om 12 uur wordt het nieuwjaar ingeluid met vuurwerk dat voornamelijk bestaat uit noodvuurwerk van de zeiljachten hier op de ankerplek. Het is een prachtig feest en het was nog lang onrustig op Barbecue eiland.....

Coco Banderos

Donderdag 20 december 2018 tot en met vrijdag 21 december 2018

Positie Coco Banderos: 9°30.688 N 78°37.079 W

Na een paar nachten Green Island gaan we ankerop voor een kort tochtje, samen met de Snowflake, naar de mooie eilandengroep Coco Banderos. Deze ankerplek gebruiken we om de zelf-gebouwde dinghy verder af te maken door een stootrand rond het bootje te plaatsen. De opblaasdinghy wordt opgeborgen op het voordek en voortaan is onze epoxy-boot ons transportmiddel van de boot naar de buitenwereld.

Vissers komen na een lange dag vissen terug naar het eiland.

Keano en Momo amuseren zich op de surfplank.

Green Island, dinghy wordt afgewerkt

Maandag 17 december 2018 tot en met woensdag 19 december 2018

Positie Green Island: 9°28.805 N 78°38.079 W

De ankerplek op Nargana is niet mooi en dus gaan we samen met de Snowflake naar een ankerplek 4 nm verderop, Green Island. We benutten onze tijd hier op Green Island om (eindelijk!) de dinghy helemaal af te werken. De binnenkant wordt netjes geverfd in een paradijselijke omgeving. 

Een mooie werkomgeving.

Tijdens het snorkelen, samen met Keano van de Snowflake, loopt mijn zelfvertrouwen met speervissen een behoorlijke deuk op. Ik weet niets te vangen, terwijl Keano (7 jaar!) een mooie vis schiet.... De vangst van Keano wordt aan het einde van de middag, tijdens een sundowner aan boord van de Rafiki, samen met de bemanning van de Snowflake lekker opgepeuzeld.

Tijdens onze reis komen we mensen met de meest uiteenlopende beroepen tegen. Het beroep van de Oostenrijkse Flo is echter wel heel bijzonder. Hij is 17 jaar lang professioneel snowboarder geweest. Zijn specialisme is “free riding” een discipline waar je off piste van een bergtop naar beneden suist, de lawine die je zelf maakt, ontwijkende. Hij is hier twee keer vice-wereldkampioen in geweest.

Achutupu, Marlene verkleed als Kuna-vrouw

Woensdag 12 december 2018

Positie Achutupu: 9°11.544 N 77°59.276 W
We gaan ankerop voor een volgende bestemming, Achutupu. Achutupu is het dorp waar we 3 jaar geleden voor de eerste keer voet aan wal gezet hebben na de overtocht vanuit Colombia.

Tijdens deze mooi bezeilde tocht heb ik beet met mijn zelf gemaakte lepel-lure: een kleine tonijn, het merk is “Little Tuny”, heeft in mijn fantasievolle lepelcreatie gehapt. De stand “commerciële Rapella” – “doe-het-zelf lepel-lure” is nu 2-1.

Wij zijn twee weken geleden hier voor het eiland even aan de grond (gelukkig zand en geen rif) gelopen, en ook nu zien we weer dat deze wateren moeilijk navigeerbaar zijn. Een Colombiaanse vrachtboot, die handel bedrijft in de San Blas, is hier bij Achutupu op het rif gelopen. Door de sterke aanlandige wind wordt deze grote stalen boot steeds verder op het koraalrif geduwd en ook deze boot moet als verloren beschouwd worden.

We gaan met de dinghy aan land en wanneer Marlene een mola koopt, stellen de Kuna-vrouwen voor om Marlene aan te kleden als Kuna indiaan. We hebben samen met de Kuna vrouwen veel lol tijdens deze hilarische verkleedpartij en het levert heerlijke plaatjes op.

Achutupu is en blijft een van onze favoriete Kuna dorpjes in de San Blas. De beperkt beschreven riffen rondom dit dorp/eiland maken het navigeren rond deze plaats wel lastig.

Isla Pinos

Woensdag 5 december 2018 tot en met dinsdag 11 december 2018

Positie Isla Pinos: 9°00.006 N 77°45.679 W
Na twee nachten gaan we met de Nederlandse flottielje ankerop en gaan we op de motor, met de fok als steunzeil, naar een bekende ankerplek: het mooie eiland Pinos. Op 6 december nodigen we de bemanning van de Ocean Goose en de Ikinoo uit voor een borrel op de Rafiki. Marlene verrast het gezelschap met versgebakken pepernoten, Hollandser kan het op deze verjaardag van Sint Nikolaas niet worden! Na twee dagen gaan de Ocean Goose en de Ikinoo ankerop maar de Rafiki blijft nog voor anker. Wij willen op het eiland nog onze nieuwe dinghy verven. Aan het strand van het eiland Pinos verbeteren we de ophanging van de motor en de onderkant van ons bijbootje wordt netjes geschuurd en wit geverfd.

Ondertussen zijn er twee boten op de ankerplek bijgekomen. Het is de Engelse boot Lasgair met als bemanning Jay, Fiona met hun kinderen Poppy en Cloe. De andere boot heeft de Oostenrijkse vlag en heeft de naam “Snowflake”. De opvarenden van deze boot zijn Flo, Nina en hun kinderen Kiano en MoMo. Met deze drie boten organiseren we twee keer in de namiddag een voetbalwedstrijd: “de jongens tegen de meisjes”. Er wordt met dit groepje veel afgelachen tijdens dit spelletje en we vinden het dan ook jammer wanneer zij ankerop gaan en hun reis vervolgen.

De laatste dag op eiland Pinos willen we gebruiken om een rondje rond het eiland te lopen. Van de bemanning van de Rhapsody hebben we vernomen dat je niet helemaal rond kunt lopen, maar, eigenwijs als we zijn, willen we dit toch zelf proberen. We beginnen de wandeling bij het strandje, vlakbij de ankerplek. We lopen eerst naar het dorp en vandaar begint onze tocht. 

Het speelterrein van de kuna-jeugd.

Hier wordt een nieuw huis gebouwd.

Het wandelpad van het strand naar het dorp. 

Waar het moerassig is, wordt een bruggetje gemaakt van een aantal planken.

Er liggen een aantal halve bomen langs het pad naar het dorp. 

Wij dachten dat deze bestemd waren voor het maken van ulu's, maar verkeerd gedacht. 

Ze zagen met een motorzaag hier planken van.

En dit is het resultaat.

Het eiland heeft naast het pittoreske dorpje ook een prachtige natuur. Aan de ruige noordkust wisselen de rotsformaties zich af met mooie strandjes tussen de talrijke palmbomen. Wanneer we voor ¾ rond zijn, komen we in een moerasgebied uit waar ook de weg, of beter gezegd het paadje, stopt. We zijn bekaf en zitten vol met krassen en sneetjes van de scherpe stengels en takken. Het is moeilijk om steeds een paadje te vinden of iets wat hierop lijkt. We proberen op verschillende manieren door het moerasgebied te komen en juist wanneer we de moed op willen geven, vinden we toch een doorgang en kunnen we toch het rondje voltooien. We realiseren ons pas bij terugkomst bij de boot, dat het veel later is dan dat we dachten. Teruglopen had ingehouden dat we een groot gedeelte van het traject in het donker hadden moeten afleggen. In daglicht was de route al moeilijk te vinden. Hoe we dit in het donker hadden moeten doen zonder licht.....

Prachtige wandeling langs de noordkust.

De groene giftige kikker.

En we zien nog wat paddestoelen.

Voor de boten die dit ook willen doen, hebben we een belangrijke tip: doe ons dit niet na, de Rhapsody heeft gelijk: loop alleen de noordkust en loop dan terug!

Puerto Escoses, op zoek naar Fort Andrew

Dinsdag 4 december 2018

Positie Puerto Escoses: 8°49.877 N 77°38.034 W
De volgende dag gaan we samen met Hans van de Ikinoo op zoek naar fort Andrew. Dit is een fort dat in 1698 gebouwd is door de schotten die hier een vestigingsplek wilde maken. Na 4 jaar is dit plan gestaakt en is ook Fort Andrew verlaten door de Schotten. Het leven in dit tropisch regenwoud was voor de Schotse bewoners te zwaar. Van de 3.000 Schotten, die zich hier wilden vestigen, zijn er 2.000 door honger en ziektes gestorven.

Het tropisch oerwoud is ook voor ons ondoordringbaar, we kunnen ons nauwelijks een weg banen door de dichte begroeiing en helaas kunnen we de ruïnes van Fort Andrew niet vinden. We vinden wel een verlaten Kuna dorpje aan het strand.

Verlaten strand met op de achtergrond de verlaten huizen.

Hans en Loud diep in het gesprek, waarover…….?????

Zijn dit de laatste resten van Fort Andrew?????

Geen mensen, maar wel een bananenplantage.

We vinden aan de waterkant nog een oude ulu.

We nemen een kijkje in een van de verlaten huisjes.

Van een halve kalabas is een soeplepel gemaakt.

Een ladder gemaakt van een palmstam. Ze gebruiken deze voor reparaties aan het dak.

Aan 1 van de wanden hangt een kistje met de inventaris van het huis, 

een soeplepel, een kokosrasp en dat is het ongeveer.