Positie Galapagos: 00°53.71 Z/ 89°36.85 W
We komen op zaterdagmorgen aan en in het weekend kunnen we niet inklaren dus blijven we braaf aan boord. 's Avonds hebben we getweeën een aankomstborrel en we hebben veel zin om de Galapagos te verkennen. Ons zwemplatvorm is al meteen populair: de hondsbrutale zeeleeuwen vechten letterlijk om deze plek om te zonnen en uit-te-buiken, heel speciaal.
De zeeleeuwen vechten om een plekje op het zwemplateau van de Rafiki.
Het is weekend en er is enorm veel bedrijvigheid van en naar de passagiersboten waarvan er al een 10-tal hier in de ankerbaai liggen. We kijken uit op de landingsbaan van het vliegveld en geregeld landt er een vliegtuig volgeladen met toeristen uit heel de wereld. Vervolgens worden deze bezoekers met grote Zodiaks (bijboten) aan boord gebracht van de passagiersschepen, waarna met pallets de bagage en de herbevoorrading van het schip aan boord getakeld wordt. Dit gaat het hele weekend door, de passagiersboten varen af en aan, dit is echt massa-toerisme.
's Zondags komen in een taxiboot twee personen, een man en een vrouw, langszij. Zij zijn medewerkers van onze agent en wij nodigen ze uit aan boord. Zij zeggen dat morgenvroeg om 9:00 uur 10 (!) personen aan boord komen om alles te controleren en om ons in te klaren. Ook onze agent zal daarbij aanwezig zijn. We mogen wel al aan land en we moeten nu ook meteen, cash, de kosten van de agent voldoen: $ 1500,-. Dit is het inklaren en alle bijbehorende zaken zoals de vergunning om hier rond te varen, de kosten om in dit natuurpark te komen, kosten voor de kustwacht, kosten immigratie etc. etc. Deze archipel heeft idioot hoge inklaringskosten, te bizar voor woorden. Dit was ons bekend, maar desondanks hebben we besloten om deze beroemde eilandengroep niet links te laten liggen en er aan voorbij te varen, maar toch deze entree kosten voor lief te nemen om deze bijzondere plek te mogen bezoeken.
We maken nog een uitstapje aan land waar het ons opvalt dat alles netjes is en het wemelt van de bars, restaurants, duikshops en souvenierswinkels. En overal loslopende zeeleeuwen. De overheid heeft blijkbaar besloten om deze dieren niets in de weg te leggen en dit als een toeristenattractie te maken: de zeeleeuwen slapen op het trottoir, bankjes werkelijk overal. Daarnaast doen ze dus ook overal hun behoefte....
Loud wilde iets meer naar links gaan zitten, maar toen kwam de zeeleeuw in opspraak,
dus Loud moet helemaal op het einde plaats nemen.
Maandag 12 december 2022:
Om 7:00 uur arriveert ook de Kobel met onze vrienden Adrian en Dagmar en zij ankeren gezellig naast ons. Om 9:00 uur arriveert een volle taxiboot bij de Rafiki. Dit zijn allemaal personen die deel uitmaken van de inklaringsprocedure, dit is werkelijk een ongelofelijk bureaucratische eilandengroep. Wij halen onze berg documenten te voorschijn die we allemaal in Panama verzameld hebben én al gekopieerd in 3-voud.
Ondertussen is er een jonge vrouw onder de boot aan het snorkelen om onze intensieve poetsbeurt in de Perlas te inspecteren. Wij laten onder andere onze ondertekende vuilnisprocedure zien en de drie gestickerde vuilnisemmertjes voor Bio, papier en plastic afval. De "fumigation", de verplichte gifgasbehandeling (natuurlijk met certifikaat!) om alle vliegjes en muggen te doden wordt bekeken. De buitenboordmotor mogen we niet gebruiken, die is tweetakt en te vervuilend, hier mogen alleen 4-takt motoren gebruikt worden. We kunnen dus alleen met de taxiboot van de boot naar de kant komen. Allemaal verplichte regeltjes voor deze archipel.
Wanneer de snorkelaarster aan boord komt, heeft ze een plastic zakje met wat algen en een krabbetje van 3 mm bij zich. Trots toont ze dit de bezoekers en meldt vervolgens dat de romp niet volledig schoon is.... Wij vallen bijna om van verbazing en verwondering dit kán niet!
De jonge vrouw is medewerkster van de ecologische dienst hier in de archipel en zij keurt onze romp af. Dit betekent dat we de romp opnieuw schoon moeten maken, maar dat mag niet in de wateren van de Galapagos. Hiervoor moeten we 100 km (!!!) naar buiten op open zee varen en dan, op zee, de boot weer schoonkrabben.
Wij wijzen de aanwezigen erop dat de romp na 9 dagen op zee en twee dagen hier voor anker, natuurlijk al minimale aangroei heeft, dit kán ook niet anders. Hoe zouden we het anders hebben kunnen doen? We zijn ten einde raad en ook erg gefrustreerd en boos. We hebben echt alles gedaan om aan de regels te voldoen en dan nog is het nóg niet goed. We sturen de hele groep ambtenaren resoluut van boord, we willen en kunnen de boot niet op volle zee schoonmaken, dit is levensgevaarlijk, daarnaast moeten we weer 24uur op zee.
De hele groep gaat vervolgens naar de Kobel. Adrian en Dagmar zullen met de romp geen problemen hebben: zij zijn extra uit het water gegaan voor een nieuwe laag anti-fouling én zij hebben tijdens het droogvallen op de Perlas de romp nog eens extra mooi schoongepoetst. Maar als ik een half uur later, de groep was net weer vertrokken, contact opneem met de Kobel horen we dat ook hun romp afgekeurd is..... Dit betekent maar één ding: ze zijn er bewust op uit om zeilers te pesten, echt niemand kan aan die regels voldoen.
's Middags gaan we naar dé havenautoriteit aan wal en dat is de port-captain. Samen met onze agent wordt de situatie besproken maar dat alles heeft geen zin: de ecologische dienst heeft de rompen afgekeurd en daar kan niets meer aan gedaan worden. De agent zegt dat we een professionele duiker mee kunnen nemen de zee op en dat kost dan $200 dollar per boot. Omdat we tijdens de schoonmaakronde het natuurpark Galapagos verlaten, moeten we bij terugkomst, 12 uur later, wederom $100 per persoon park-entree betalen, plus weer een controle van de medewerkster van de ecologische dienst ($100) en dan hopen dat het goed is!!
We voelen ons opgelicht en belazerd en na een slechte nacht slaap staat ons besluit vast: wij willen in dit land niet langer blijven, dus wij gaan niet inklaren. Zeilers zijn hier niet welkom.
We mogen van de port-captain nog twee dagen blijven en moeten uiterlijk donderdagmorgen om 7.00 uur weg zijn. De Kobel beslist anders, zij gaan met een professionele duiker het schip schoon maken en gaan wel inklaren. Jammer, aangezien we samen naar Frans Polynesië wilden zeilen.
De dinsdag en woensdag besteden we aan het inkopen van verse groenten en fruit, vlees, tanken van diesel en we hebben nog tijd over om een wandeling over het eiland te maken. Het eiland viel ons erg tegen, het is vrij dor, buiten het dorp ligt veel afval van de eigen bewoners, het is er koud (met name het water) en dus zijn we blij met onze beslissing om door te zeilen naar Frans Polynesië.
Om 7:00 uur arriveert ook de Kobel met onze vrienden Adrian en Dagmar en zij ankeren gezellig naast ons. Om 9:00 uur arriveert een volle taxiboot bij de Rafiki. Dit zijn allemaal personen die deel uitmaken van de inklaringsprocedure, dit is werkelijk een ongelofelijk bureaucratische eilandengroep. Wij halen onze berg documenten te voorschijn die we allemaal in Panama verzameld hebben én al gekopieerd in 3-voud.
Ondertussen is er een jonge vrouw onder de boot aan het snorkelen om onze intensieve poetsbeurt in de Perlas te inspecteren. Wij laten onder andere onze ondertekende vuilnisprocedure zien en de drie gestickerde vuilnisemmertjes voor Bio, papier en plastic afval. De "fumigation", de verplichte gifgasbehandeling (natuurlijk met certifikaat!) om alle vliegjes en muggen te doden wordt bekeken. De buitenboordmotor mogen we niet gebruiken, die is tweetakt en te vervuilend, hier mogen alleen 4-takt motoren gebruikt worden. We kunnen dus alleen met de taxiboot van de boot naar de kant komen. Allemaal verplichte regeltjes voor deze archipel.
Wanneer de snorkelaarster aan boord komt, heeft ze een plastic zakje met wat algen en een krabbetje van 3 mm bij zich. Trots toont ze dit de bezoekers en meldt vervolgens dat de romp niet volledig schoon is.... Wij vallen bijna om van verbazing en verwondering dit kán niet!
De jonge vrouw is medewerkster van de ecologische dienst hier in de archipel en zij keurt onze romp af. Dit betekent dat we de romp opnieuw schoon moeten maken, maar dat mag niet in de wateren van de Galapagos. Hiervoor moeten we 100 km (!!!) naar buiten op open zee varen en dan, op zee, de boot weer schoonkrabben.
Wij wijzen de aanwezigen erop dat de romp na 9 dagen op zee en twee dagen hier voor anker, natuurlijk al minimale aangroei heeft, dit kán ook niet anders. Hoe zouden we het anders hebben kunnen doen? We zijn ten einde raad en ook erg gefrustreerd en boos. We hebben echt alles gedaan om aan de regels te voldoen en dan nog is het nóg niet goed. We sturen de hele groep ambtenaren resoluut van boord, we willen en kunnen de boot niet op volle zee schoonmaken, dit is levensgevaarlijk, daarnaast moeten we weer 24uur op zee.
De hele groep gaat vervolgens naar de Kobel. Adrian en Dagmar zullen met de romp geen problemen hebben: zij zijn extra uit het water gegaan voor een nieuwe laag anti-fouling én zij hebben tijdens het droogvallen op de Perlas de romp nog eens extra mooi schoongepoetst. Maar als ik een half uur later, de groep was net weer vertrokken, contact opneem met de Kobel horen we dat ook hun romp afgekeurd is..... Dit betekent maar één ding: ze zijn er bewust op uit om zeilers te pesten, echt niemand kan aan die regels voldoen.
's Middags gaan we naar dé havenautoriteit aan wal en dat is de port-captain. Samen met onze agent wordt de situatie besproken maar dat alles heeft geen zin: de ecologische dienst heeft de rompen afgekeurd en daar kan niets meer aan gedaan worden. De agent zegt dat we een professionele duiker mee kunnen nemen de zee op en dat kost dan $200 dollar per boot. Omdat we tijdens de schoonmaakronde het natuurpark Galapagos verlaten, moeten we bij terugkomst, 12 uur later, wederom $100 per persoon park-entree betalen, plus weer een controle van de medewerkster van de ecologische dienst ($100) en dan hopen dat het goed is!!
We voelen ons opgelicht en belazerd en na een slechte nacht slaap staat ons besluit vast: wij willen in dit land niet langer blijven, dus wij gaan niet inklaren. Zeilers zijn hier niet welkom.
We mogen van de port-captain nog twee dagen blijven en moeten uiterlijk donderdagmorgen om 7.00 uur weg zijn. De Kobel beslist anders, zij gaan met een professionele duiker het schip schoon maken en gaan wel inklaren. Jammer, aangezien we samen naar Frans Polynesië wilden zeilen.
De dinsdag en woensdag besteden we aan het inkopen van verse groenten en fruit, vlees, tanken van diesel en we hebben nog tijd over om een wandeling over het eiland te maken. Het eiland viel ons erg tegen, het is vrij dor, buiten het dorp ligt veel afval van de eigen bewoners, het is er koud (met name het water) en dus zijn we blij met onze beslissing om door te zeilen naar Frans Polynesië.
De schoolkinderen luisteren erg goed naar de juf en staan er allemaal netjes op.
Ons krabbetje onder de boot, dat mocht niet,
maar de rotzooi langs de weg neergooien, dat mag hier wel.
Naast zeeleeuwen leven hier ook veel leguanen.
Woensdagavond nemen we afscheid van de Kobel. We zullen hun later weer tegenkomen.
Ik weet daar alles van Marlene. Wij zijn daarom naar Isabella gegaan. Toen we daar aankwamen ben ik meteen het water ingegaan om weer te bodem te poetsen maar wij kregen daar geen keuring. We hadden al die afschuwelijke verhalen ook gehoord maar ook dat Isabella makkelijker was. Wij hebben daar wel veel problemen gehad met water krijgen want wij hadden geen watermaker. Wij hebben vandaar een commerciële boat naar dat eiland van jullie gemaakt en dat was inderdaad erg toeristisch. Wij hebben veel gefietst in Isabella. Was ook inderdaad erg dor en droog. Je gaat daar niet naar toe voor de prachtige natuur maar voor de dieren. Wel jammer dat ik het niet wist anders had ik Isabella aangeraden. Veel plezier verder. Het wordt beter
BeantwoordenVerwijderen