Zie verslagen per dag.
De oversteek van de Perlas naar de Galapagos is lastig. Het is lang geleden voor ons dat we een grote oversteek maken en deze oversteek is gedeeltelijk in de richting van de wind. We hebben op basis van de weersvoorspelling en de normaal te verwachtten winden en stromingen een slimme strategie bedacht om dit water strak te bezeilen. Helaas valt dit tegen: de weersvoorspellingen kloppen totaal niet en ook de gebruikte stromingsmodellen wijken sterk af van de werkelijkheid. Daar bovenop zorgt de koude, zuidelijke Humboldstroming ervoor dat het sterk afkoelt en dat wij met lange broeken, schoenen en jassen 's nachts moeten wachtlopen.
Als we op het einde van deze oversteek zuid zeilen, passeren we de evenaar. Het passeren van de evenaar is voor zeevarenden een bijzonder moment. Volgens de overleveringen moet een borrel aan de zeegod Neptunus geofferd worden voor een veilige doorvaart te garanderen. Het komt volgens vele zeilers zelfs voor dat deze machtige zeegod zelfs persoonlijk aan boord komt om zijn borrel op te eisen. En wat wij dus totaal niet verwachten, gebeurt: als Loud even naar het toilet moet, komt deze godheid de kuip in schrijden. Helaas is deze eens beroemde en statige zeegod door de vele borrels behoorlijk aan lager wal geraakt: in een afgeleefd kloffie, een driehaak die meer weg heeft van een schrobber en met een afgezopen tronie op zijn gezicht kiept hij de borrel in sneltreinvaart achterover en kiest weer de verre einder. Heel jammer dat zo'n statige zeegod aan lager wal geraakt is.
Neptunes, onze zeegod aan boord van de Rafiki.
We varen over de evenaar, van noorderbreedte naar zuiderbreedte.
Een ander opmerkelijk feit is het gedrag van de Jan-van-Genten in dit stuk van de oceaan. Deze overmaatse zeemeeuwen bejagen de hele Atlantische en stille oceaan en ze slapen normaal gesproken op zee, als eendjes dobberend gezellig in groepjes bij elkaar. Alleen voor te paren en zich voort te planten gaan ze aan land waar grote kolonies van deze dieren zijn. Maar blijkbaar is het overnachten op het water toch niet het ideale bedje voor deze viseters, uitbuiken op een droog zeilschip is blijkbaar een stuk beter. Daarbij komt dat deze vogels hondsbrutaal zijn en totaal geen angst of zelfs respect voor mensen hebben. Dus in plaats van een natte (en koude) bips te halen, zoeken een aantal dieren tegen de avond een overnachtingsplek uit op onze Rafiki. Maar helaas blijft het niet alleen bij slapen: deze viseters hebben een supersnelle stofwisseling waardoor ze aan de lopende band schijten: binnen no time is het dek en de zonnecellen al bedekt met Jan-van-Genten-mest! Dus elke avond moeten we de vogels wegjagen, maar 's morgens blijkt dat er altijd wel een paar de dans hebben ontsprongen.
De twee boosdoeners, die onze hele bijboot vol schijten.
Het vast stekje van deze vogel, op de punt van de bijboot.
Dit was de eerste dag, daarna hebben we ze iedere keer weggejaagd,
want we hebben de zonneenergie nodig.
Deze oversteek is dus een hele klus en we zijn dan ook erg blij dat we na 8 dagen en 20 uur voor anker kunnen gaan bij het eiland Cristobal op de Galapagos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten