Maandag 29 augustus 2016 tot en met zaterdag 10 september 2016
Positie Fronteras: 15°39.775 N 89°00.119 W
Het dorpje Fronteras hier aan de kant is toch een opmerkelijke plek. Het verkeer is immens en de winkeltjes liggen pal aan de weg. De vele voetgangers wurmen zich dan tussen de luifels, fruit en straatventers aan de ene kant en de vrachtauto's, tuk-tuck's, motoren, SUV's en pick-ups aan de andere kant, door. Dat je dan hier niet met een kinderwagen kunt lopen lijkt ons duidelijk. Maar kinderwagens zie je überhaupt niet in Guatemala. Iedereen sleept, zeult en draagt de kinderen op alle mogelijke manieren op hun lichaam mee, opmerkelijk om te zien. Wanneer zo'n kleine dan tijdens het dragen met zijn hoofd in de buurt van een tepel komt, wordt pardoes de tiet tevoorschijn gehaald en wordt het jong gezoogd, ongeacht waar moeders op dat moment is.
Een record van de Rafiki wordt deze week ook gebroken. Tijdens een rit in een van de vele busjes, dit zijn de Japanse busjes waar je in Europa maar een man of 10 in mag vervoeren, is het record van de Kaapverdische eilanden verbroken. Dit 4 jaar oude record stond op 26 personen en tijdens een rit van Morales naar Fronteras zaten we op een gegeven moment met 28 personen in zo'n busje. Hier waren relatief veel kinderen bij die dan op de schoot van de ouders meerijden. Wij zijn de laatste passagiers van het busje en Marlene zit nog op een hoek van een bank nog net binnen, de schuifdeur blijft open tijdens de rit, terwijl ik met mijn twee voeten op het opstapje bij de schuifdeur-opening sta en mij met mijn beide handen aan de reling binnen weet te houden en te voorkomen dat ik bij de eerste bocht weer op het asfalt beland. De conducteur/kassier/passagiersronselaar hangt, met mijn rugzak op zijn rug, volledig buitenboord, hij is dit blijkbaar gewend. Na een paar honder meter is er weer een opstapplaats en tot onze verbazing stopt het busje en de passagiersronselaar en de chauffeur roepen gezamenlijk: Fronteras!, Fronteras! Marlene en ik proesten het uit van het lachen: hoe en waar moeten de mogelijke passagiers nog in de bus zitten/staan/hangen, de bus is toch over- en overvol?! Er komt niemand meer bij (dit kan ook echt niet) en de overige passagiers kijken verbaasd in onze richting, waarom hebben die gringo's eigenlijk zoveel lol? Ik hang nog altijd ongemakkelijk met mijn voeten op de treeplank, mijn handen aan de binnenreling en mijn hoofd tegen de binnenkant van het dak en mijn gezicht naar beneden gericht en kijk in een decolleté van een Maya-vrouw die ongestoord haar kind borstvoeding geeft....
Positie Fronteras: 15°39.775 N 89°00.119 W
Het dorpje Fronteras hier aan de kant is toch een opmerkelijke plek. Het verkeer is immens en de winkeltjes liggen pal aan de weg. De vele voetgangers wurmen zich dan tussen de luifels, fruit en straatventers aan de ene kant en de vrachtauto's, tuk-tuck's, motoren, SUV's en pick-ups aan de andere kant, door. Dat je dan hier niet met een kinderwagen kunt lopen lijkt ons duidelijk. Maar kinderwagens zie je überhaupt niet in Guatemala. Iedereen sleept, zeult en draagt de kinderen op alle mogelijke manieren op hun lichaam mee, opmerkelijk om te zien. Wanneer zo'n kleine dan tijdens het dragen met zijn hoofd in de buurt van een tepel komt, wordt pardoes de tiet tevoorschijn gehaald en wordt het jong gezoogd, ongeacht waar moeders op dat moment is.
De jongen heeft de handen op de paal gelegd.
Zij draagt het kind in een doek op haar rug.
Het kind is niet meer klein en al het gewicht moet gedragen worden met het hoofd.
Een record van de Rafiki wordt deze week ook gebroken. Tijdens een rit in een van de vele busjes, dit zijn de Japanse busjes waar je in Europa maar een man of 10 in mag vervoeren, is het record van de Kaapverdische eilanden verbroken. Dit 4 jaar oude record stond op 26 personen en tijdens een rit van Morales naar Fronteras zaten we op een gegeven moment met 28 personen in zo'n busje. Hier waren relatief veel kinderen bij die dan op de schoot van de ouders meerijden. Wij zijn de laatste passagiers van het busje en Marlene zit nog op een hoek van een bank nog net binnen, de schuifdeur blijft open tijdens de rit, terwijl ik met mijn twee voeten op het opstapje bij de schuifdeur-opening sta en mij met mijn beide handen aan de reling binnen weet te houden en te voorkomen dat ik bij de eerste bocht weer op het asfalt beland. De conducteur/kassier/passagiersronselaar hangt, met mijn rugzak op zijn rug, volledig buitenboord, hij is dit blijkbaar gewend. Na een paar honder meter is er weer een opstapplaats en tot onze verbazing stopt het busje en de passagiersronselaar en de chauffeur roepen gezamenlijk: Fronteras!, Fronteras! Marlene en ik proesten het uit van het lachen: hoe en waar moeten de mogelijke passagiers nog in de bus zitten/staan/hangen, de bus is toch over- en overvol?! Er komt niemand meer bij (dit kan ook echt niet) en de overige passagiers kijken verbaasd in onze richting, waarom hebben die gringo's eigenlijk zoveel lol? Ik hang nog altijd ongemakkelijk met mijn voeten op de treeplank, mijn handen aan de binnenreling en mijn hoofd tegen de binnenkant van het dak en mijn gezicht naar beneden gericht en kijk in een decolleté van een Maya-vrouw die ongestoord haar kind borstvoeding geeft....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten