Montego Bay - Lucea (Jamaica)

Vrijdag 25 april 2014

Positie Lucea: 18°26.716' N 78°09.407 W
In Jamaica zijn een aantal plaatsen waar customers en immigration aanwezig zijn. Als je in een plaats bent, waar zij aanwezig zijn, moet je je dus melden als je gaat en je moet aangeven waar je naar toe gaat. Je krijgt dan een cruisingpermit. Voor hun zijn alleen de plaatsen waar customers en immigration aanwezig zijn van belang. De overige ankerplekken ga je naar toe als tussenstop. We klaren in de morgen uit voor een tocht naar Port Morgan (Zuid-Oost Jamaica). Volgens de mevrouw van customers is dat niet mogelijk. Zij zegt dus dat we naar Kingston moeten. Hier willen we met onze boot absoluut niet naar toe, maar dat zien we dan later weer.   

In de middag gaan we ankerop voor een korte tocht van 15 NM naar de baai van Lucea (speek uit Lucie). De baai van Lucea is er rustig en het is een mooie beschutte ankerplek.

Net voor de baai van Lucea ligt één van de grootste resorts van Jamaica.

’s Avonds kijken we naar de eerste aflevering van het nieuwe seizoen van Flikken Maastricht.

Montego Bay (Jamaica), Roehampton

Donderdag 24 april 2014

Positie Montego Bay: 18°28.200' N 77°55.567 W
In alle vroegte komt een cruiseschip binnen. Het is wel een heel groot schip, wat moet aanleggen naast de jachthaven. De zee is op dat moment als een spiegel.

Deze foto's zijn genomen vanaf ons eigen schip.Op de achtergrond zie je de jachthaven. Deze ligt ver verwijderd van de stad. Je hebt altijd een taxi nodig om naar de stad te kunnen gaan. Bij Pier 1 lig je in het centrum van Montego Bay.

Wij vertrekken al om 7.00 uur richting busstation. We gaan met de bus naar Roehampton. Een klein gehucht in de bergen. We stappen uit in het centrum van Roehampton, een paar huizen, twee straten die bij elkaar komen en enkele mensen op de splitsing. De meeste hebben ’s morgens vroeg hun portie ganja, dit is de Jamaicaanse benaming voor Marihuana, voor de dag al gehad. Ze kijken ons wazig aan en denken volgens ons “ wat komen die in godsnaam hier doen, en dat op dit tijdstip”.

Het centrum van Roehampton, 2 huizen en wat volk op straat.

 

Er is vanuit dit dorp nog een weg, een verkorte route, die naar Mobay loopt. Deze weg is niet geschikt voor auto’s. Wij nemen deze route en lopen in een geweldige streek, zonder auto’s, enkele woningen en enkele mensen richting Mobay.

De wandelroute.

Enkele verdwaalde huizen.

Meer doden dan levenden in deze omgeving.

Uitzicht op Montego Bay. Op de achtergrond het cruiseschip.

Dit meisje wilde heel graag op de foto en poseerde in verschillende standjes.

We lopen tot we bij het industriegedeelte van Mobay komen. Daar nemen we een routetaxi terug naar Pier 1. ’s Middags gaan we nog even diesel tanken en de gasfles vullen.

Montego Bay (Jamaica)

Dinsdag 15 april 2014 tot en met woensdag 23 april 2014

Positie Montego Bay: 18°28.200' N 77°55.567 W
Het wordt een heel leuk weerzien met Erwin en zijn vriendin Lambrini en de scheepshond Otello. We komen niet uitverteld over onze belevenissen de laatste 2(!) jaar, we borrelen gezellig en hebben nog een leuke barbecue op de Rafiki. Natuurlijk is Marlène “aan haar stand verplicht” om ook samen met Erwin weer een balletje te slaan. Dit doen ze op de tennisbaan van de marina hier in Mobay. Marlène en Erwin gaan hier in de voege ochtend (07:00 uur!) met de dinghy naar toe terwijl Loud en Lambrini de afstand tussen Pier1 en de marina op dit onmenselijke tijdstip joggend afleggen. Het moet natuurlijk niet gekker worden. 

We maken samen ook een leuke wandeling naar het Waterwheelhouse en de Flint River, tenminste dat was de bedoeling. De taxichauffeur zet ons af bij het Waterwheelhouse. Helaas was deze niet meer in werking en er was ook geen water. Het water zou namelijk van de Flint River afkomstig zijn. Dan maar op zoek naar de Flint River. Na een flinke wandeling en een aantal maal vragen geven we het op. De Flint River is vandaag niet meer voor ons bereikbaar. We besluiten om als alternatief een taxi naar Midland Falls te nemen. De eerste paar taxichauffeurs vragen zoveel geld, dat wij aangeven dat we wel lopen. Dan komt er een vrachtwagentje voorbij. De dames mogen voorin, de heren moeten achterop in het zand gaan zitten. Hij brengt ons naar het volgende dorp. Nadat we iets gedronken hebben, gaan we met een volgende taxi naar de Midland Falls. Bij aankomst vragen ze echter idioot veel entree dat we gezamenlijk besluiten om de watervallen niet te bezoeken. We nemen vervolgens de bus naar Sav en van daaruit de volgende bus naar Mobay. ’s Avonds laat komen we thuis, moe en ons doel, de Flint River, niet bereikt. We hebben wel een leuke dag gehad.

Het waterwheel house.

Het aquaduct. Dit brengt het water van de Flint River naar het waterwheel house.

Een barretje waar we gekoeld drinken kunnen kopen.

Wanneer we na een sportieve ochtend (Marlène en Erwin met een racket, Loud en Lambrini met loopschoenen) terugvaren naar de Pier 1, zien we in de marina een bekende boot voor anker liggen, namelijk Double Trouble met Rien en Petra. We kennen elkaar van onze tijd in Curaçao. Met Rien en Petra gaan we nog een keer gezellig uit eten bij Pier 1 en ook zij komen een keer bij ons barbecueën. 

We bezoeken uiteraard Montego Bay nogmaals, de markt met de vele groente- en fruitkramen, het strand waar in het weekend alle lokalen bij elkaar komen, de vis coöperatie en de supermarkten.

En ook hier op de markt weer uien uit Nederland.

Jongens maken hun karren op met verschillende producten. Zij gaan de straat op om deze producten te verkopen.

Parkeerplaats voor de lege karren.

Dan krijgen we in Montego Bay wederom slecht bericht. Op zaterdag 19 april krijgen we bericht van Wilma dat Bram Bijloo een hersenbloeding heeft gehad, in coma is geraakt en vervolgens enkele dagen later overleden. Met Bram hebben we onze eerste grote zeiltrips gemaakt, namelijk van Madeira naar de Azoren en een jaar later van Dublin naar Falmouth. Na deze zeiltrips hebben wij de beslissing gemaakt om ook een grotere boot te kopen en langere trips te maken. Bram en Wilma zijn ook op wereldreis en we hebben elkaar al een paar maal net gemist, maar iedere keer zeggen we weer, we komen elkaar nog wel tegen. Helaas zal dit niet meer gebeuren. De dag erna gaan we nog even naar Sigrid. Zij ligt met haar boot aan een mooring in de marina. Zij vliegt zondag naar huis voor de begrafenis van haar vader. Sigried zeilt solo op de Lucky Bitch. Na het bericht van haar vader heeft zij zich erg alleen gevoeld. We zijn blij dat we nog even bij haar op bezoek konden gaan.

Marlène heeft ook nog het grootzeil gerepareerd in Mobay. Bij het opbergen van het zeil, zagen we dat het oog er bijna geheel uitgescheurd was. Met een nieuwe ring, webbing en sterk garen is het geheel weer gerepareerd en kan het zeil bij de volgende tocht weer gebruikt worden.

Het oog van het zeil wordt door Marlene gerepareerd.

Cienfuegos (Cuba) – Montego Bay (Jamaica)

Zaterdag 12 april 2014 tot en met maandag 14 april 2014

Positie Montego Bay: 18°28.200' N 77°55.567 W
In de namiddag gaan we ankerop voor een tocht van 260 NM naar Jamaica. De bedoeling is dat we een tussenstop maken bij de Archipielago de los Jardines. Er zou namelijk niet zo veel wind zijn en dan konden we op deze eilanden een gunstige wind naar Jamaica afwachten en zouden we achter het rif al langzaam naar het zuiden afzakken. We hadden besloten dat we bij redelijke wind de tweede doorgang zouden nemen (na 120 NM) en bij weinig wind de eerste doorgang (na 100 NM). Zeer onverwacht hadden we ’s avonds en de eerste nacht veel wind (vaak boven de 30 knopen) en de tocht was super bezeild. Een nadeel is dat we voor het ochtendlicht al beide ingangen gepasseerd waren. We vonden het te riskant om in het donker en met harde wind het rif te passeren.

In de loop van de tweede dag neemt de wind langzaam af totdat er op het einde van de middag geen zuchtje wind meer is. Tevens draait de wind gedurende de dag meer naar zuid, zodat de meest zuidelijke ingang van het rif helemaal niet meer bereikbaar is. Dan maar rechtstreeks naar Jamaica en de motor moet aan, helaas. 

Zonsondergang en zeer rustig water.

We hebben in deze regio al vaker vogeltjes aan boord gehad die verdwaald waren en volledig uitgeput de Rafiki als laatste redmiddel vinden voor een zekere verdrinkingsdood. De zwaluwen die echter van Cuba naar Jamaica willen, maken het echter wel erg bont. In de namiddag komen een 3-tal zwaluwen overvliegen en steeds landt er eentje van het groepje op de Rafiki. Het lijkt wel of ze de boot een beetje verkennen. Als de zon onder gaat landen de diertjes een voor een op het achterdek, gaan gemoedelijk naast elkaar zittend, genieten van de zonsondergang en vallen, gezellig dicht tegen elkaar gekropen, in een zorgeloze slaap. Wij lopen wacht en motoren door tot de morgen als we Jamaica in zicht krijgen. De ongenode gasten ontwaken, zien tevreden dat we voldoende gevorderd zijn, en verlaten zonder een woord tjielp van dank de Rafiki om heerlijk uitgerust naar Jamaica te vliegen. Het enige wat voor ons als soort van dank blijft liggen is een rijtje vogelpoep….

De eerste zwaluw, achter op de surfplank.

 

Vervolgens doet hij een dutje op de arm van Loud. Dan maar even niet lezen.

We gaan in de loop van de middag eerst voor anker voor de marina van Mobay (het alom geaccepteerde troetelnaampje van Montego Bay) om in te klaren. Als we weer legaal in Jamaica kunnen verpozen, gaan we weer ankerop om bij onze vertrouwde stek bij Pier1 de Rafiki af te meren.

De boten van de visserscoöperatie op de voorgrond, met de Rafiki voor anker en Pier 1 op de achtergrond.

Pier 1 met de Rafiki op de achtergrond. Dinghy kun je aanleggen bij Pier 1 en je kunt er heerlijk eten.

Na lange tijd hebben we weer internet, wat een luxe! We nemen onze mail door en we krijgen slecht nieuws van Monique Sijben. Mieke Tenten, vroeger een leidster van Olympia en docent bij de Nederlandse gymnastiekbond, is overleden. Niet lang geleden is Eric Berrevoets, vrijwilliger bij Olympia en een ex-collega van Loud, gestorven. Beide waren nog veel te jong. Met Mieke had Marlène vooral in haar beginperiode bij Olympia een zeer intensief contact. De familie Berrevoets (Ank,Eric en hun zoon) staat altijd klaar voor Olympia.
Als we de sites van de verschillende zeilers die we volgen bijlezen, zien we dat een van onze bevriende boten in de buurt is, namelijk de Sagitta met Erwin ligt op dit moment in St. Anne. Met Erwin hebben we 2 jaar geleden een mooie tijd doorgebracht op de Kaapverden en Erwin was daar het vaste tennismaatje van Marlène. We wilden gezamenlijk de Atlantische oceaan oversteken maar door persoonlijke omstandigheden moest Erwin op het laatste moment afhaken. De opstappers waarmee we de Atlantische oversteek gemaakt hebben, Antoine en Sebastiaan, waren eerst bij Erwin aan boord om samen met hem de overtocht te maken. Zie ons blog van maart 2012. We schrijven een mailtje naar Erwin en hij antwoordt dat hij morgen naar Montego Bay zeilt en dat hij bij ons zal ankeren.

Cienfuegos (Cuba)

Dinsdag 8 april 2014 tot en met vrijdag 11 april 2014

Positie Cienfuegos: 22°07.506' N 80°27.156 W
De week in Cienfuegos wordt gebruikt om de verse voorraden van de Rafiki weer aan te vullen.

Foto's van de marine in Cienfuegos "Marine Marlin".

Op de onderste foto zie je een half gezonken piratenschip in de haven.

De Duitsers Doris en Michael, die we in Cayo Largo ontmoet hebben, hebben veel ervaring met het inmaken en het zelf bereiden van typisch West-Europese gerechten die je hier in de Carieb niet kan krijgen. Zo kregen we ook een recept voor het zelf maken van leverpastei. Wij ’s morgens naar de markt voor verse lever, varkensvlees en vet. De kruiden hadden we al allemaal op de boot. Na een middag kokkerellen, waarbij Loud ook nog zijn hand verbrandt (de ongeduldige oetlul maakt de snelkookpan te vroeg open…), hebben we 14 potjes heerlijke leverpastei voor op de boterham of voor op een toastje.

Potjes zelfgemaakte leverpastei, op de achtergrond gevlochten uien.

We verbazen ons nog steeds over de grote tegenstellingen in dit land. Zo is het land super veilig. Iedereen, van jong naar oud, kan op elk moment van de dag (en nacht) veilig over straat en inbraak of diefstal komt hier zelden voor. De gezondheidszorg en het onderwijs is voor iedereen gratis. De levensverwachting, dat wil zeggen de gemiddelde leeftijd die de Cubaan bereikt, is net zo hoog als in West-Europa. Ook kan ieder gezin in Cuba met een bonnenboekje (wat ze moeten aanschaffen voor een zeer laag bedrag) de basisbehoeften zoals rijst, bloem, suiker, etc. verkrijgen. Maar….de prijs die hiervoor betaald wordt is hoog. Iedereen werkt voor de overheid dus de overheid bepaald wat je moet doen. Het salaris is ook voor iedereen hetzelfde, ongeveer 25 euro per maand. Het salaris is niet voldoende voor de gezinnen, dus iedereen heeft er nog een baantje naast en iedereen steelt van de baas, zeg de overheid. Mensen in hotel nemen de handdoeken voor thuis mee en wat cups met jam voor op de boterham. Degene die in het ziekenhuis neemt een verbandje mee naar huis, degene die een overheidsauto heeft tapt in het weekend wat benzine over voor de brommer etc. Onderling worden de spullen dan geruild.

Cubanen mogen het land niet verlaten. De regering is terecht bang dat getalenteerde Cubanen voor een beter salaris naar het buitenland gaan. De meeste kunnen ook niet naar het buitenland, aangezien sparen niet lukt met een salaris van 25 euro per maand.

Als ik dit schrijf zijn we in het “vrije” Jamaica. Een democratisch land met veel armoede, hoge criminaliteit, 40 % werkeloosheid, een slechte gezondheidszorg en onderwijs dat alleen door de rijken betaald kan worden. En met een gemiddeld salaris van 30 Euro per week kun je echt niet naar het buitenland reizen al zou je het willen…….

Een mooi voorbeeld hoe dit systeem (niet) werkt maakte ik, Loud, deze week mee. Tijdens het eten brak een gedeelte van een tand af. Deze tand had al een wortelkanaalbehandeling gehad, dus dit deed geen pijn maar de breuk was scherp en mijn tong ging er op stuk. Toen ik de volgende dag benzine ging halen voor de dinghy, zag ik in een straat een bord “Hospitale International”, een internationaal ziekenhuis dus. Omdat ik er vanuit ging dat zij informatie moesten hebben waar ik mijn kies kon laten bijwerken, ben ik daar meteen naar binnen gelopen. Een alleraardigste verpleegster in een voorbeeldig tenue ving mij op en informeerde naar mijn medische klachten. Toen ik haar in het Engels mijn probleem verteld had, zei zij dat ik hiervoor naar een internationale tandarts moest gaan en deze was in het centrum van Cienfuegos. Nog voor ik kon vragen wat het adres van deze praktijk was, zei de verpleegster dat zij meteen hiervoor telefonisch zou informeren. Na een 10-tal minuten kwam zij terug en verklaarde dat de praktijk van de tandarts voor buitenlanders al gesloten was (het was al 15:30). Zij verklaarde ook dat de behadeling erg duur was, ongeveer 100 – 150 CUC, dit is ongeveer 100 Euro. Nog voor ik hierop kon reageren, leidde ze mij naar een klein kamertje en vertelde zachtjes dat zij ook net gesproken had met een vriendin van haar die in het staatsziekenhuis als tandarts werkt en die, je raadt het al, nu toevallig net tijd heeft om mij te behandelen.
Ik moest dan wel bij haar een formulier tekenen dat ik acuut tandpijn had en het niet meer uithield van de pijn, een noodsituatie dus. Dit zou een spoedbehandeling in het ziekenhuis betekenen en dit kost voor een buitenlander 30 CUC. Voor de behandeling moest ik dan “onder de tafel” de tandarts en de verpleegster ieder 10 CUC betalen. Totaal 50 CUC, 35 Euro, goeie deal dacht ik dus ik zei prima. We waren nog in het kamertje en ze zei na mijn akkoord fluisterend dat we hierover niet meer moesten praten. Aangezien ik dus een patiënt was voor een spoedopname, ging ik met de gereedstaande ambulance met de verpleegster en een chauffeur naar het ziekenhuis. Helaas zonder sirene, die helemaal in het plaatje paste.
Aangekomen in het ziekenhuis wordt ik door de verpleegster begeleid naar de afdeling tandheelkunde. De behandelkamer van de tandarts is erg armoedig. Alles is erg oud en is in een krakemikkige toestand. Gelukkig is de tandarts kundig en werkt zij met moderne materialen. De tand wordt mooi bijgewerkt en na de behandeling geef ik stiekem een briefje van 10 CUC aan de tandarts. Met een hand en een vette knipoog nemen we afscheid. De chauffeur heeft met zijn ziekenauto netjes voor de ingang van het ziekenhuis gewacht, het was natuurlijk ook een spoedgeval, en ik wordt vervolgens samen met de verpleegster weer netjes teruggebracht.
Nadat ik officieel de 30 CUC voor de eerste-hulp betaal en vervolgens heimelijk mijn steekpenningen aan de verpleegster heb overhandigd, verlaat ik als tevreden klant het “Hospitale International”!

Op een paar honderd meter van de jachthaven ligt een van de beroemdste gebouwen van Cienfuegos, het Palacio de Valle. Dit prachtige bouwwerk is in Moorse stijl door arbeiders van Marokko gebouwd in het begin van de 20ste eeuw. Iedere vrijdagavond is in de tuin van dit paleis een barbecue en wordt een speenvarken aan het spit geroosterd. Het is onze laatste dag in Cuba en op deze vrijdag gaan we gezellig hier van dit jong varken genieten. Een muziekgezelschap en een handvol andere toeristen maken het plaatje compleet.

Morgen klaren we uit en nemen we na 2 maanden afscheid van een heel bijzonder land met bijzondere mensen.

Cayo Largo (Cuba) – Cienfuegos (Cuba)

Maandag 7 april 2014

Positie Cienfuegos: 22°07.506' N 80°27.156 W
In de morgen nemen we met toch een beetje pijn in ons hart afscheid van Cayo Largo. We hebben een mooie voorspelling van de wind voor het tochtje naar Cienfuegos en bij wijze uitzondering klopt deze ook nog precies! We varen de hele reis hoog aan de wind met een gemiddelde van ruim 7 knopen, een super zeiltochtje! Rond een uur of elf ’s avonds komen we aan in Cienfuegos. Onze planning, anker uitgooien, een aankomstborrel drinken en dan naar bed. Maar helaas, de autoriteiten geven aan dat we aan de steiger moeten gaan liggen. Midden in de nacht worden de papieren van aankomst opgemaakt en daarna kunnen we pas naar bed. 

Cayo Cantilles (Cuba) - Cayo Largo (Cuba)

Dinsdag 25 maart 2014 tot en met zondag 6 april 2014


Positie Cayo Largo: 21°36.898' N 81°34.670 W
Als we weer opnieuw inklaren op Cayo Largo komen we in de bar van de jachtclub de opvarenden van de Oostenrijkse catamaran tegen die we al op Cayo Cantilles gezien hebben. We drinken met Hans en Bettina van het schip de “Pink Panther” een borreltje en we nodigen ze uit voor een drankje op de Rafiki. Na deze gezellige borrel volgt een uitnodiging op de Pink Panter waar we ook kennis maken met Michael en Doris van hun schip de “Mido”. Hans was voorheen een DJ in Oostenrijk die professioneel feesten organiseerde met zijn bedrijf “Pink Panther”.  

Een zeester temidden van het gras. Het water is ongelooflijk helder.

Een heremietkreeft.

Mangroven.

Het aldus toevallig op Cayo Largo gevormde zestal blijkt onder elkaar de juist chemie te hebben en dit resulteert in een tweetal heerlijke weken samen hier op de ankerplek. Naast de sundowners op het strand, de 50-ste verjaardag van Michael maken we ook een snorkeluitstapje naar het eilandje Cayo Rico met de Pink Panther.
 

De route naar het eiland Cayo Rico is erg ondiep, vandaar dat we met de catamaran "Pink Panther" hier naar toe gaan. 

Samen wachten ze op hun maaltijd, de restjes van het restaurant.

Hutia's (familie van de cavia) en leguanen eten samen de restjes van het restaurant op.

Wat een kleuren blauw, geweldig.

Naast de leuke dingen moet er ook geklust worden. Het stuurwiel ging behoorlijk stroef. Loud heeft het gehele systeem los gehaald en de kabels die van het stuurwiel naar het quadrant lopen opnieuw gesmeerd en beoordeeld. In Curaçao gaan we deze kabels inclusief de buizen, waardoor de kabels lopen, vervangen. Alle maten zijn genoteerd, zodat we deze gelijk in Curaçao kunnen bestellen.

 

Het quadrant onder ons bed in de achterkajuit.

De kolom is losgemaakt, kompas is eraf gehaald en de ketting (verbinding tussen de kabels) is losgehaald.

Klaar om het hele system te smeren.

En dan kan alles weer gemonteerd worden.

Ondertussen is er ook een ander fenomeen opgedoken in deze idyllische ankerbaai, namelijk Speedy Consalis. Deze naam werd al direct aan Marlène verbonden nadat zij na een 15 jaar weer het windsurfen oppakt. Iedere dag surft Marlène door de geankerde boten in de baai met een snelheid die Loud met de dinghy niet kan bijbenen. Samen gaan we nog een middag varen met een hobycat, dat is toch iets anders dan onze zeilboot, maar zeker niet minder leuk.

Aan het einde van deze twee weken komt nog een ander bekend schip hier voor anker, namelijk de Mardos met Peter en Renate. Wij hebben ze voor het laatst gezien op Antigua, ongeveer een jaar geleden. Zij hebben de zus van Peter met haar man op bezoek.

Kortom we hebben een heerlijke tijd op Cayo Largo doorgebracht. Wat een super plek. Volgend jaar misschien weer terug om weer te surfen???