Een avontuurlijke terugreis naar Mo’orea met een man-overboord situatie! , Frans Polynesië

Vrijdag 22 september 2023 tot en met maandag 2 oktober 2023

Positie Uturoa, Raiatea: 16°43.742 Z /151°26.604 W
Positie Baie Upapa, Raiatea: 16°44.117 Z /151°29.297 W
Positie Baie Apu, Tahaa: 16°40.862 Z /151°29.156 W

We gaan nog naar enkele bekende ankerplaatsen en wachten op een goed weervenster om terug te gaan naar Mo’orea, een tocht van 90 nm. Er wordt een periode van 12 uur noordenwind voorspeld, en dat zou voldoende moeten zijn om terug te kunnen zeilen.

Helaas hebben we pech: de voorspelde wind komt meer uit het noordoosten dan noordelijk en is krachtiger dan beloofd. We kunnen niet volledig op zeil naar Mo’orea varen, hiervoor is de de benodigde koers voor Mo’orea te hoog aan de wind. Om de goede koers en snelheid te kunnen houden moeten we de motor iets bijzetten, motorsailing heet dit in het jargon. Ook de golven zijn hoger dan verwacht, ruim 3 meter, en deze golven zijn vol op de neus van onze arme Rafiki.

Doordat de boeg continue in de golven duikt, wordt het anker iedere keer door deze waterslag naar boven gewipt, waardoor na een uur of 6 varen/zeilen het lijntje, waarmee het anker op het ankerbeslag gezekerd is, half doorgesleten is. Nu hangt het anker alleen nog vast aan een half doorgeschavield lijntje, de ketting/ankerlier en aan de snufferhaak, en bij elke duik in de golven klapt het anker tegen de rolreef van de genua aan: hier moet wat aangedaan worden anders levert dit een behoorlijke schade op en in het ergste geval verliezen we het anker met de ketting. Marlène gaat een nieuwe zekeringslijn op het anker aanbrengen. Loud probeert de boot een beetje uit de golven te houden tijdens deze exercitie.

Veiligheid altijd voorop: Marlène is gezekerd met een life-line met de boot en ze heeft natuurlijk een modern reddingsvest aan. Wanneer dit reddingsvest in het water komt, gebeuren de volgende zaken: het vest blaast zichzelf op met een CO2 capsule en er wordt meteen een man-overboord-alarm in het vest geactiveerd dat de positie van de drenkeling via de AIS en DSC doorgeeft. Dus Marlène is meer dan 3-dubbel gezekerd, prima dus. Het klusje, een zekeringslijn van dyneema aanbrengen op het anker en het ankerbeslag, is normaliter een simpel klusje van een paar minuten maar onder deze omstandigheden: 3 meter golven, stevige wind (25 knopen) en stromende regen, is dit meer een circus-act. De boot vaart onder een behoorlijke helling en danst wild op de onrustige oceaan.

Ik volg de werkzaamheden aandachtig en redelijke comfortabel achter het stuurwiel in de cockpit, wanneer een grote golf op de boeg inbeukt en Marlène verdwijnt in de schuimende en brekende watermassa op het voordek. Op hetzelfde moment zie ik plotseling als uit het niets een fel-geel fluoriserende Barbapappa tussen de voorstagen klem zitten. 

Helaas geen foto van dit voorval, dus jullie moeten het doen met dit figuur.

Een seconde later loeien er twee alarmen op de Rafiki: man-overboord op de AIS en man-overboord op de DSC, een herrie van vanjewelste. Blijkbaar was de watermassa van de grote golf voldoende om de watersensor van het reddingsvest (een zout-tablet) te activeren en heeft het vest zich opgeblazen. Daarbij zijn ook braaf de man-overboord alarmen geactiveerd. De opgeblazen luchtkamers van het zwemvest zijn licht-gevend fel-geel en Marlène kan zich met dit opgeblazen reddingsvest alleen als een soort Sumo worstelaar over het dek bewegen en ze waggelt zo goed en kwaad als ze kan terug naar de cockpit. Gelukkig had ze net voor de golf-inslag het anker gezekerd. Na wat uitpluiswerk worden ook de alarmen uitgezet en is de rust weer redelijk weergekeerd aan boord. Marlène kan zich bevrijden van het zwemvest en zich droge kleren aantrekken, klusje geklaard! Achteraf kijken we lachend terug naar dit toch kolderieke voorval.

We kunnen zelfs een periode zeilen zonder de hulp van de motor, maar als we toch weer de motor bij moeten zetten, blijkt dat we geen gas meer kunnen geven: de morsekabel van de gashandel is gebroken. Dit is niet zo erg, Loud brengt een lijntje vanuit de injectiepomp naar buiten en we kunnen weer het gas regelen, maar onder deze omstandigheden toch weer een behoorlijk geklooi.

Wanneer we onder de kust van Mo’orea komen, zien we een groep bultrugwalvissen die samen met een groep dolfijnen een 100 meter vanaf de Rafiki zwemmen. Blijkbaar trekken deze diersoorten soms samen met elkaar op, de dolfijnen zwemmen speels met de groep bultruggen mee. Heel speciaal om te zien.

Net na de middag gaan we voor anker in Cook's Bay in Mo’orea. Het was een moeizaam en oncomfortabel zeiltochtje en we hebben meer schade/problemen gehad als tijdens de gehele oversteek van de Stille Oceaan. En deze laatste duurde 4 weken....