Dinsdag 8 april 2014 tot en met vrijdag 11 april 2014
Positie Cienfuegos: 22°07.506' N 80°27.156 W
De week in Cienfuegos wordt gebruikt om de verse voorraden van de Rafiki weer aan te vullen.
De Duitsers Doris en Michael, die we in Cayo Largo ontmoet hebben, hebben veel ervaring met het inmaken en het zelf bereiden van typisch West-Europese gerechten die je hier in de Carieb niet kan krijgen. Zo kregen we ook een recept voor het zelf maken van leverpastei. Wij ’s morgens naar de markt voor verse lever, varkensvlees en vet. De kruiden hadden we al allemaal op de boot. Na een middag kokkerellen, waarbij Loud ook nog zijn hand verbrandt (de ongeduldige oetlul maakt de snelkookpan te vroeg open…), hebben we 14 potjes heerlijke leverpastei voor op de boterham of voor op een toastje.
We verbazen ons nog steeds over de grote tegenstellingen in dit land. Zo is het land super veilig. Iedereen, van jong naar oud, kan op elk moment van de dag (en nacht) veilig over straat en inbraak of diefstal komt hier zelden voor. De gezondheidszorg en het onderwijs is voor iedereen gratis. De levensverwachting, dat wil zeggen de gemiddelde leeftijd die de Cubaan bereikt, is net zo hoog als in West-Europa. Ook kan ieder gezin in Cuba met een bonnenboekje (wat ze moeten aanschaffen voor een zeer laag bedrag) de basisbehoeften zoals rijst, bloem, suiker, etc. verkrijgen. Maar….de prijs die hiervoor betaald wordt is hoog. Iedereen werkt voor de overheid dus de overheid bepaald wat je moet doen. Het salaris is ook voor iedereen hetzelfde, ongeveer 25 euro per maand. Het salaris is niet voldoende voor de gezinnen, dus iedereen heeft er nog een baantje naast en iedereen steelt van de baas, zeg de overheid. Mensen in hotel nemen de handdoeken voor thuis mee en wat cups met jam voor op de boterham. Degene die in het ziekenhuis neemt een verbandje mee naar huis, degene die een overheidsauto heeft tapt in het weekend wat benzine over voor de brommer etc. Onderling worden de spullen dan geruild.
Cubanen mogen het land niet verlaten. De regering is terecht bang dat getalenteerde Cubanen voor een beter salaris naar het buitenland gaan. De meeste kunnen ook niet naar het buitenland, aangezien sparen niet lukt met een salaris van 25 euro per maand.
Als ik dit schrijf zijn we in het “vrije” Jamaica. Een democratisch land met veel armoede, hoge criminaliteit, 40 % werkeloosheid, een slechte gezondheidszorg en onderwijs dat alleen door de rijken betaald kan worden. En met een gemiddeld salaris van 30 Euro per week kun je echt niet naar het buitenland reizen al zou je het willen…….
Een mooi voorbeeld hoe dit systeem (niet) werkt maakte ik, Loud, deze week mee. Tijdens het eten brak een gedeelte van een tand af. Deze tand had al een wortelkanaalbehandeling gehad, dus dit deed geen pijn maar de breuk was scherp en mijn tong ging er op stuk. Toen ik de volgende dag benzine ging halen voor de dinghy, zag ik in een straat een bord “Hospitale International”, een internationaal ziekenhuis dus. Omdat ik er vanuit ging dat zij informatie moesten hebben waar ik mijn kies kon laten bijwerken, ben ik daar meteen naar binnen gelopen. Een alleraardigste verpleegster in een voorbeeldig tenue ving mij op en informeerde naar mijn medische klachten. Toen ik haar in het Engels mijn probleem verteld had, zei zij dat ik hiervoor naar een internationale tandarts moest gaan en deze was in het centrum van Cienfuegos. Nog voor ik kon vragen wat het adres van deze praktijk was, zei de verpleegster dat zij meteen hiervoor telefonisch zou informeren. Na een 10-tal minuten kwam zij terug en verklaarde dat de praktijk van de tandarts voor buitenlanders al gesloten was (het was al 15:30). Zij verklaarde ook dat de behadeling erg duur was, ongeveer 100 – 150 CUC, dit is ongeveer 100 Euro. Nog voor ik hierop kon reageren, leidde ze mij naar een klein kamertje en vertelde zachtjes dat zij ook net gesproken had met een vriendin van haar die in het staatsziekenhuis als tandarts werkt en die, je raadt het al, nu toevallig net tijd heeft om mij te behandelen.
Ik moest dan wel bij haar een formulier tekenen dat ik acuut tandpijn had en het niet meer uithield van de pijn, een noodsituatie dus. Dit zou een spoedbehandeling in het ziekenhuis betekenen en dit kost voor een buitenlander 30 CUC. Voor de behandeling moest ik dan “onder de tafel” de tandarts en de verpleegster ieder 10 CUC betalen. Totaal 50 CUC, 35 Euro, goeie deal dacht ik dus ik zei prima. We waren nog in het kamertje en ze zei na mijn akkoord fluisterend dat we hierover niet meer moesten praten. Aangezien ik dus een patiënt was voor een spoedopname, ging ik met de gereedstaande ambulance met de verpleegster en een chauffeur naar het ziekenhuis. Helaas zonder sirene, die helemaal in het plaatje paste.
Aangekomen in het ziekenhuis wordt ik door de verpleegster begeleid naar de afdeling tandheelkunde. De behandelkamer van de tandarts is erg armoedig. Alles is erg oud en is in een krakemikkige toestand. Gelukkig is de tandarts kundig en werkt zij met moderne materialen. De tand wordt mooi bijgewerkt en na de behandeling geef ik stiekem een briefje van 10 CUC aan de tandarts. Met een hand en een vette knipoog nemen we afscheid. De chauffeur heeft met zijn ziekenauto netjes voor de ingang van het ziekenhuis gewacht, het was natuurlijk ook een spoedgeval, en ik wordt vervolgens samen met de verpleegster weer netjes teruggebracht.
Nadat ik officieel de 30 CUC voor de eerste-hulp betaal en vervolgens heimelijk mijn steekpenningen aan de verpleegster heb overhandigd, verlaat ik als tevreden klant het “Hospitale International”!
Op een paar honderd meter van de jachthaven ligt een van de beroemdste gebouwen van Cienfuegos, het Palacio de Valle. Dit prachtige bouwwerk is in Moorse stijl door arbeiders van Marokko gebouwd in het begin van de 20ste eeuw. Iedere vrijdagavond is in de tuin van dit paleis een barbecue en wordt een speenvarken aan het spit geroosterd. Het is onze laatste dag in Cuba en op deze vrijdag gaan we gezellig hier van dit jong varken genieten. Een muziekgezelschap en een handvol andere toeristen maken het plaatje compleet.
Morgen klaren we uit en nemen we na 2 maanden afscheid van een heel bijzonder land met bijzondere mensen.
Positie Cienfuegos: 22°07.506' N 80°27.156 W
De week in Cienfuegos wordt gebruikt om de verse voorraden van de Rafiki weer aan te vullen.
Foto's van de marine in Cienfuegos "Marine Marlin".
Op de onderste foto zie je een half gezonken piratenschip in de haven.
De Duitsers Doris en Michael, die we in Cayo Largo ontmoet hebben, hebben veel ervaring met het inmaken en het zelf bereiden van typisch West-Europese gerechten die je hier in de Carieb niet kan krijgen. Zo kregen we ook een recept voor het zelf maken van leverpastei. Wij ’s morgens naar de markt voor verse lever, varkensvlees en vet. De kruiden hadden we al allemaal op de boot. Na een middag kokkerellen, waarbij Loud ook nog zijn hand verbrandt (de ongeduldige oetlul maakt de snelkookpan te vroeg open…), hebben we 14 potjes heerlijke leverpastei voor op de boterham of voor op een toastje.
Potjes zelfgemaakte leverpastei, op de achtergrond gevlochten uien.
We verbazen ons nog steeds over de grote tegenstellingen in dit land. Zo is het land super veilig. Iedereen, van jong naar oud, kan op elk moment van de dag (en nacht) veilig over straat en inbraak of diefstal komt hier zelden voor. De gezondheidszorg en het onderwijs is voor iedereen gratis. De levensverwachting, dat wil zeggen de gemiddelde leeftijd die de Cubaan bereikt, is net zo hoog als in West-Europa. Ook kan ieder gezin in Cuba met een bonnenboekje (wat ze moeten aanschaffen voor een zeer laag bedrag) de basisbehoeften zoals rijst, bloem, suiker, etc. verkrijgen. Maar….de prijs die hiervoor betaald wordt is hoog. Iedereen werkt voor de overheid dus de overheid bepaald wat je moet doen. Het salaris is ook voor iedereen hetzelfde, ongeveer 25 euro per maand. Het salaris is niet voldoende voor de gezinnen, dus iedereen heeft er nog een baantje naast en iedereen steelt van de baas, zeg de overheid. Mensen in hotel nemen de handdoeken voor thuis mee en wat cups met jam voor op de boterham. Degene die in het ziekenhuis neemt een verbandje mee naar huis, degene die een overheidsauto heeft tapt in het weekend wat benzine over voor de brommer etc. Onderling worden de spullen dan geruild.
Cubanen mogen het land niet verlaten. De regering is terecht bang dat getalenteerde Cubanen voor een beter salaris naar het buitenland gaan. De meeste kunnen ook niet naar het buitenland, aangezien sparen niet lukt met een salaris van 25 euro per maand.
Als ik dit schrijf zijn we in het “vrije” Jamaica. Een democratisch land met veel armoede, hoge criminaliteit, 40 % werkeloosheid, een slechte gezondheidszorg en onderwijs dat alleen door de rijken betaald kan worden. En met een gemiddeld salaris van 30 Euro per week kun je echt niet naar het buitenland reizen al zou je het willen…….
Een mooi voorbeeld hoe dit systeem (niet) werkt maakte ik, Loud, deze week mee. Tijdens het eten brak een gedeelte van een tand af. Deze tand had al een wortelkanaalbehandeling gehad, dus dit deed geen pijn maar de breuk was scherp en mijn tong ging er op stuk. Toen ik de volgende dag benzine ging halen voor de dinghy, zag ik in een straat een bord “Hospitale International”, een internationaal ziekenhuis dus. Omdat ik er vanuit ging dat zij informatie moesten hebben waar ik mijn kies kon laten bijwerken, ben ik daar meteen naar binnen gelopen. Een alleraardigste verpleegster in een voorbeeldig tenue ving mij op en informeerde naar mijn medische klachten. Toen ik haar in het Engels mijn probleem verteld had, zei zij dat ik hiervoor naar een internationale tandarts moest gaan en deze was in het centrum van Cienfuegos. Nog voor ik kon vragen wat het adres van deze praktijk was, zei de verpleegster dat zij meteen hiervoor telefonisch zou informeren. Na een 10-tal minuten kwam zij terug en verklaarde dat de praktijk van de tandarts voor buitenlanders al gesloten was (het was al 15:30). Zij verklaarde ook dat de behadeling erg duur was, ongeveer 100 – 150 CUC, dit is ongeveer 100 Euro. Nog voor ik hierop kon reageren, leidde ze mij naar een klein kamertje en vertelde zachtjes dat zij ook net gesproken had met een vriendin van haar die in het staatsziekenhuis als tandarts werkt en die, je raadt het al, nu toevallig net tijd heeft om mij te behandelen.
Ik moest dan wel bij haar een formulier tekenen dat ik acuut tandpijn had en het niet meer uithield van de pijn, een noodsituatie dus. Dit zou een spoedbehandeling in het ziekenhuis betekenen en dit kost voor een buitenlander 30 CUC. Voor de behandeling moest ik dan “onder de tafel” de tandarts en de verpleegster ieder 10 CUC betalen. Totaal 50 CUC, 35 Euro, goeie deal dacht ik dus ik zei prima. We waren nog in het kamertje en ze zei na mijn akkoord fluisterend dat we hierover niet meer moesten praten. Aangezien ik dus een patiënt was voor een spoedopname, ging ik met de gereedstaande ambulance met de verpleegster en een chauffeur naar het ziekenhuis. Helaas zonder sirene, die helemaal in het plaatje paste.
Aangekomen in het ziekenhuis wordt ik door de verpleegster begeleid naar de afdeling tandheelkunde. De behandelkamer van de tandarts is erg armoedig. Alles is erg oud en is in een krakemikkige toestand. Gelukkig is de tandarts kundig en werkt zij met moderne materialen. De tand wordt mooi bijgewerkt en na de behandeling geef ik stiekem een briefje van 10 CUC aan de tandarts. Met een hand en een vette knipoog nemen we afscheid. De chauffeur heeft met zijn ziekenauto netjes voor de ingang van het ziekenhuis gewacht, het was natuurlijk ook een spoedgeval, en ik wordt vervolgens samen met de verpleegster weer netjes teruggebracht.
Nadat ik officieel de 30 CUC voor de eerste-hulp betaal en vervolgens heimelijk mijn steekpenningen aan de verpleegster heb overhandigd, verlaat ik als tevreden klant het “Hospitale International”!
Op een paar honderd meter van de jachthaven ligt een van de beroemdste gebouwen van Cienfuegos, het Palacio de Valle. Dit prachtige bouwwerk is in Moorse stijl door arbeiders van Marokko gebouwd in het begin van de 20ste eeuw. Iedere vrijdagavond is in de tuin van dit paleis een barbecue en wordt een speenvarken aan het spit geroosterd. Het is onze laatste dag in Cuba en op deze vrijdag gaan we gezellig hier van dit jong varken genieten. Een muziekgezelschap en een handvol andere toeristen maken het plaatje compleet.
Morgen klaren we uit en nemen we na 2 maanden afscheid van een heel bijzonder land met bijzondere mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten