Port Morant (Jamaica) – Ile a Vache (Haïti)

 

Vrijdag 30 mei tot en met Zaterdag 31 mei 2014

Positie Ile a Vache: 18°06.225 N 73°41.736 W
We nemen afscheid van de mannen van de kustwacht en de marinepolitie en gooien de trossen los voor een zeiltocht richting de Dominicaanse Republiek.

 
Het gebouw van de kustwacht en marinepolitie. Op de achtergrond de Rafiki aan de steiger.

We krijgen net uit de kust nog bezoek van een groep dolfijnen die ons nog een ½ uur vergezellen. Als we uit de luwte van Jamaica zijn en beginnen met de oversteek van het Kanaal van Jamaica, merken we dat we tegen wind, stroming en golfslag moeten inboxen. Met alleen opkruisen komen we niet vooruit en ook met alleen de motor levert nagenoeg geen snelheid op. We besluiten om onder zeil de motor bij te zetten, zodat we meer hoogte krijgen en toch een redelijke vooruitgang boeken.

Na 36 uur besluiten we om een pitstop te maken op Ile a Vache, Haïti. We zijn vermoeid en we willen brandstof bunkeren voor het voortzetten van de tocht. Zaterdagavond gaan we voor anker in Port Morgan. 

Port Morant (Jamaica), bevoorrading voor vertrek

Donderdag 29 mei 2014

Positie Port Morant: 17°53.111' N 76°19.041 W
We bunkeren de Rafiki met verse groenten, fruit en kip.

Ik moet even meelopen naar de tuin en de ananas, bananen en plantanes worden voor ons geoogst. Verser kan niet.

Broodvrucht, wordt hier vaak gegeten in plaats van aardappelen. Het blad van deze boom is zo mooi.

We hebben de dieseltanks vol en we hebben nog 50 liter in jerrycans. De veiligheidsmiddelen zijn gecontroleerd en het lopend wand is geïnspecteerd. Volgens de gribfiles is het weerbeeld stabiel over de volgende 7 dagen. Vanmorgen is een ambtenaar van de douane voor ons vanuit Kingston gekomen om de Rafiki internationaal uit te klaren. Kortom: we zijn klaar om te vertrekken. Als laatste klusje maakt Loud met een plamuurmes de onderkant van de boot nog schoon en we nemen afscheid van “onze jongens” in de kazerne op de kant. Het was een super veilig en bovenal gastvrij verblijf aan de steiger hier in Boden.

Morgen gaan we met weemoed Jamaica verlaten en zetten we koers richting Curaçao met waarschijnlijk een tussenstop in Haïti en/of de Dominicaanse Republiek. Wanneer we daar zullen aankomen is niet bekend, aangezien we de wind en de stroming tegen hebben. Zullen we kunnen zeilen, kruisend (dat verlengt de afstand behoorlijk), of is de stroming toch te sterk en moeten we de motor bijzetten? Dus we houden het nog even spannend waar en wanneer we aankomen. En trouwens, de ervaren bloglezer weet onderhand wel hoe betrouwbaar de planning van de Rafiki is, toch?

We zullen de komende dagen wat laten horen over het blog via de SSB radio, dus zonder foto’s en natuurlijk geen bericht op facebook.

Port Morant (Jamaica), warmwaterbronnen Bath

Woensdag 28 mei 2014

Positie Port Morant: 17°53.111' N 76°19.041 W
Vanaf de ankerbaai hebben we mooi zicht op de Bue Mountains, het gebergte van Jamaica. Aan de voet van dit gebergte ligt het dorpje Bath. Het ontstaan van Bath is te danken aan een warmwater bron, waardoor hier een kuuroord ontstaan is.
We bezoeken in dit kleine dorp eerst de botanische tuin. Deze is weliswaar meer dan 200 jaar oud maar heeft wel veel betere tijden gekend.

Vele ontzettend oude, hoge, grote en dikke bomen in de botanische tuin.

We maken vervolgens een prachtige wandeling door het regenwoud naar de warmwater bronnen.

Het kerkhof. Je moet goed kijken waar de grafstenen liggen. Alles is overwoekerd.

Kleurrijke bed & breakfast.

Bij de oorsprong van de bronnen is een kuurhotel gevestigd maar bezoekers kunnen ook te voet naar de bronnen toe. Bij de bronnen worden massages aangeboden die, in combinatie met dit heilzame water, verlichting geven voor alle ongemakken die je onder de leden kunt hebben. Dit wordt in ieder geval door de masseuses beweerd.
Zoals met zoveel zaken hier op Jamaica wordt ook deze trekpleister knullig en amateuristisch gebruikt. Het toegangspad is vervallen. Als je al een gezond gestel hebt dan heb je een groot risico dat je na voltooiing van dit tochtje toch nog een massagebehandeling nodig hebt. Aan de andere kant maken ze potentiele klanten ook blij met een dooie mus. Als je een behandeling aan je gestel nodig hebt, kun je er over dit moeilijk begaanbare klauterpad niet komen….

Op de achtergrond een oude man, die door een begeleider het pad op geduwd wordt.

Weinig toeristen, maar met name bewoners van Jamaica in het heilige water.

Daarbij komt ook nog dat niemand van de aanwezigen hier zich geroepen voelt om iets in een prullenbak te gooien of überhaupt iets op te ruimen. De bedding van het riviertje ligt derhalve bezaaid met troep.We volgen de rivier na de warmwaterbronnen nog verder en dan wordt de natuur weer overdonderend mooi. Wat is regenwoud toch betoverend mooi!

Enorm hoge en dikke bamboe.

Beekjes met zeer helder water stroomt richting badplaats en kuurhotel.

 

De parapluplant staat hier overal in het wild. In vroegere jaren was deze plant erg populair en wilde iedereen een stekje. 

Port Morant (Jamaica), suikerrietfabriek en vuurtoren Morant Point

Dinsdag 27 mei 2014

Positie Port Morant: 17°53.111' N 76°19.041 W
Met het openbaar vervoer, de zogenaamde route-taxi, willen we het uiterste oosten van Jamaica opzoeken. Het eindstation voor de route-taxies is Duckenfield. Hier is ook een suikerfabriek die, geheel in stijl, tussen de rietsuikervelden staat.

Loud staat voor het bureau van de portier. In de grote boeken wordt iedereen ingeschreven.

De productie wordt vermeldt op een bord bij de portier.

We gaan er naar toe voor een rondleiding maar helaas, we voldoen niet aan de kledingvoorschriften namelijk lange broek en dichte schoenen. Vervolgens gaan we op pad richting de vuurtoren op het uiterste oostpuntje van dit eiland. We lopen door een zee van suikerriet waar schijnbaar geen einde aan komt.

Je komt alle soorten van transport tegen, oude en nieuwe tractoren met aanhang,

maar ook oude en redelijk nieuwe vrachtwagens.

Het eerste deel van de route naar de vuurtoren loopt door de suikerrietvelden.

Na een uurtje komt een busje over het zandpad ons achterop en stopt. De chauffeur hoort van onze bestemming en hij vertelt dat dit nog zeker 10 km verder is en we besluiten om met hem (en twee passagiers) mee te rijden naar de vuurtoren, waar hun toevalligerwijs ook naar toe moeten.

Het busje is een van de krakkemikkigste voertuigen waar we ooit ingezeten hebben. Alles, van de deuren die uit de scharnieren vallen en niet sluiten tot aan de bekleding die niet meer aanwezig is, echt alles is tot op de draad versleten maar..het rijdt nog. Op het moment dat we dit laatste tegen elkaar zeggen, laat ook de motor het afweten. De chauffeur probeert de motor opnieuw te starten maar de accu is natuurlijk ook al zover versleten dat de startmotor het na een paar pogingen al niet meer trekt. We willen verder gaan lopen maar de chauffeur overtuigt ons dat we zo meteen weer verder kunnen. De brandstofleiding wordt doorgeblazen, met een stengel rietsuiker als peilstok (!) wordt gekeken of er nog brandstof in de tank zit (de brandstofmeter en alle andere klokken op het dashboard doen het al heel lang niet meer) en als we vervolgens met alle passagiers het busje over de zandweg duwen slaat de motor weer aan..we kunnen weer verder.
De rit leidt ons na de uitgestrekte rietsuikervelden door een uitgestrekt mangrovengebied. Dan volgt de route de kust en komen we aan bij de vuurtoren. De tocht was inderdaad te ver om te voet af te leggen.

De vuurtoren is een indrukwekkend monument (bouwjaar 1848), maar staat in de steigers voor restauratie.

Vuurtoren in de steigers...

Huisjes bij de vuurtoren zijn door brand verwoest.

We besluiten na de bewondering van dit bouwwerk om langs de kust terug te lopen. De chauffeur met zijn 2 passagiers hebben in de buurt van de vuurtoren nog een klusje te klaren en we spreken af dat we, als ze ons weer achterop komen, we weer mee willen liften.
Er ligt een mooi uitgestrekt en godsverlaten zandstand maar de plasticvervuiling van de oceaan is hier goed te zien. Het strand ligt bezaaid met plastic verpakkingsmateriaal…

De zee bij de vuurtoren. Golven op de achtergrond breken bij het rif.

Veel aangespoeld plastic op het strand.

Na een ongeveer een uur worden we weer opgepikt en wonder boven wonder komen we met de bus weer heelhuids aan in Duckenfield, waar we in een foodshop een hapje eten. Het wordt het nationale gerecht van Jamaica: jerk chicken with rice and beans (gegrilde kip met creoolse rijst, dit is rijst vermengd met bruine bonen en kruiden, en wat groentesla). Werkelijk iedereen eet dit tussen de middag bij dit soort tentjes.

Port Morant (Jamaica), tanken

Maandag 26 mei 2014

Positie Port Morant: 17°53.111' N 76°19.041 W
De commandant van de kustwacht op deze post is korporaal Jason Hines. Jason wordt vandaag afgelost door een nieuwe ploeg en hij heeft een paar dagen vrij. Hij woont in Kingston en hier gaat hij vanmiddag naar toe. Om ons verzorgd achter te laten, biedt hij aan om met zijn auto een paar keer op en neer te rijden naar het tankstation om de tank van de Rafiki te vullen. Hiervoor hebben we nog 200 liter nodig en we rijden 3 keer naar het dorp met Jason.

Onderweg komen we langs een oesterkwekerij. Hier gebruiken ze stukken van oude banden, als onderlaag waarop de oesters zich hechten. De jongens oogsten langs de straat de oesters.

Het rubber begroeid met oa oesters.

De schoongemaakte stukken rubber.

Port Morant (Jamaica), vis en vogel

Zondag 25 mei 2014

Positie Port Morant: 17°53.111' N 76°19.041 W
De winterse levensomstandigheden van de Scandinaviërs heeft van hen meesters in de bewaarkunst gemaakt. De middeleeuwse gewoonte om gezouten zalm onder de grond te bewaren werd de basis voor één van hun meest smakelijke keukenklassiekers, ‘Gravad lax’ (letterlijk: begraven zalm).
Een gedeelte van de koningsmakreel hebben we volgens een recept van Gravad Lax ingelegd met suiker, zout, peper en dille, ingepakt in folie en 48 uur in de koelkast onder een gewicht weggezet. Ondertussen elke 12 uur omdraaien en het overtollig vocht afgieten. Het is ons gelukt, het is een heerlijk voorgerecht. De smaak lijkt op gerookte vis maar ook een beetje op rauwe ham, iets daar tussen in.

’s Middags lopen we vanaf onze “jachthaven” naar het dorpje Old Pera en terug.

Vrachtwagen met suikerriet staat klaar om vervoerd te worden.

Waarschijnlijk een oude molen om het sap uit het suikerriet te persen. Nu staan er geiten in.

Onderweg zien we nog een klein, maar heel mooi vogeltje. Om de ornithologen onder de bloglezers een plezier te doen, hebben wij op internet gezocht naar de naam van deze vogel. In het boek over het vogelleven van Jamaica vinden we op de voorpagina onze kleine vogel. Het is de “Jamaicaanse Tobie” en verder is dit gevederd wezentje endemisch voor Jamaica.

 

Port Morant (Jamaica), wandeling naar het dorp

Zaterdag 24 mei 2014

Positie Port Morant: 17°53.111' N 76°19.041 W
We doen alvast wat voorbereidingen voor de reis naar de Dominicaanse Republiek. We verwachten vrijdag te vertrekken. ’s Middags liften we met een van de mannen alhier mee naar het dorpje hier in de baai, Port Morant. We kopen een bevroren kip en wat passion fruit. Passion fruit is ons favoriete fruit en gelukkig is het oogstseizoen weer begonnen. We lopen terug naar onze jachthaven.

Pipi Langkous huis met een mooie stoel onder het overdekt terras.

De huizen hier blijven toch een mooi fotografeer-object.

Omgeving is erg groen met geweldige bomen, die hoog boven de rest uitsteken.

Waarom een auto opruimen, als deze niet tot last is in je groentetuin?

Vissersboten en op de achtergrond de Rafiki en het gebouw van de coastguard.

Onderweg komen we langs een timmerman. We hebben nog wat reparatie aan wat houtwerk en we informeren bij de vriendelijke man wat de mogelijkheden zijn. Tijdens het gesprek komen we op het onderwerp sport en het blijkt dat zijn zoon een beroemde atleet is. Hansle Parchment, geboren en getogen hier in Port Morant, heeft op de olympische spelen in London brons gewonnen op de 110 meter horden.

 

Hansle Parchment, wat een kracht, dynamiek en souplesse.