Fronteras, Guatemala

Vrijdag 8 juli 2016 tot en met donderdag 21 juli 2016

Positie Fronteras: 15°39.591 N 88°59.653 W
We liggen voor anker voor een brug over de rivier. Aan de noordkant van deze brug is het dorp Fronteras.

De doorgaande weg naar het dorp Fronteras.

Deze plek is vooral bij de Amerikaanse watersporters populair omdat dit water geldt als veilig tijdens het orkaanseizoen en de prijzen van de jachthavens zijn, zeker in vergelijking met de VS, erg laag. Daarom zien we hier, de eerste plek aan de rivier waar een weg is, een grote concentratie marina's.

In deze baai liggen 4 marina's.

De Amerikanen zijn op dit moment thuis om van de zomer in Amerika te genieten en zij komen in september/oktober weer terug hier op de boot. De zeilers die hier nog zijn, zijn wat Amerikaanse “blijvertjes” en een aantal wereldreizigers, de groep waar wij ons al een beetje bijtellen.

We voelen ons niet erg prettig op de boot. Het is een rommeltje op de boot omdat overal kistjes staan met zaken die gedemonteerd zijn (furling, verlichting railing voor, defecte elektronische apparatuur etc). Met de blikseminslag is er helaas veel kapot gegaan. De wind- en dieptemeter, kaartplotter, RADAR, SSB radio, Autopilot, GPS, AIS, Inverter, antennes, VHF, laadregelaars, stereo en veel kleiner spul zoals veel van de LED verlichting, ventilators en zelfs twee zonnecellen. We hebben veel werk gehad met het demonteren van defecte apparatuur, het uitzoeken van wat kapot is en wat we hier kunnen vervangen en wat besteld moet worden in het buitenland. Verder hebben we veel kontakt met de expert en de verzekeringsmaatschappij.

Demontage navigatie apparatuur.

Demontage zonnepanelen.

Demontage deklicht en radardome.

Bovenstaande heeft ons erg veel tijd en energie gekost waardoor we aan “leuke dingen” zoals uitstapjes en dergelijke niet veel toegekomen zijn. Dit gaan we dus in de komende periode inhalen.

Naar Fronteras, Guatemala

Donderdag 7 juli 2016

Positie Fronteras: 15°39.591 N 88°59.653 W
Wanneer het weer dag geworden is, zien we duidelijk het gevolg van de blikseminslag. De VHF-antenne op de hoofdmast is er niet meer....deze is compleet verdwenen! Op het dek vinden we nog een laatste aandenken van de antenne, een verkoold bevestigingsringetje.

Een losse kabel in de top van de mast en dit verkoolde ringetje op het dek is het enige aandenken aan de antenne, die op de top van de mast stond.

We gaan ankerop, de ankerlier doet het gelukkig gewoon nog, ook de motor start nog braaf. We varen een klein stukje tot aan het ponton van Tom, de man van de verstaging. Hij gaat even later in de mast en constateert dat de bliksem niet op de verstaging overgeslagen is en dit is een grote opluchting. Samen met hem verwijderen we de beschadigde voorstag (van de botsing in Cuba) en we spreken af dat wanneer het profieldeel binnen is, over ongeveer 6 weken, wij hier terug zullen komen.

Loud en Tom demonteren de furling, nu kan de exacte maat gemeten worden en een nieuw deel besteld worden.

Wij varen vervolgens verder naar Fronteras op de Rio Dulce. Hier hebben we internet en kunnen we contact opnemen met de verzekering. Onderweg zien we vele lokale vissers. Meestal zitten ze met twee personen in een boomstamkano. Er wordt dan een net uitgegooid en zodra dit in het water ligt, wordt het weer binnengehaald. Het resultaat is minimaal, maar waarschijnlijk genoeg voor een maaltje.

Rio Dulce met uitzicht op diverse baaien.

Speciale techniek voor het uitwerpen van het visnet.

Aan het einde van de middag gaan we voor anker naast onze Britse vrienden van de Moonstone.

Blikseminslag voor anker in Texan Bay, Guatemala

Dinsdag 5 juli 2016 en woensdag 6 juli 2016

Positie Texan Bay: 15°46.056 N 88°49.732 W
Het is een prachtig rustige baai. We kunnen eindelijk weer zwemmen in zoet water en liggen sinds ons vertrek uit ons “dorp aan de rivier” weer voor een langere periode in een rivier. Omdat de watermaker alleen werkt met zeewater, wordt deze tot november geconserveerd. We maken verkenningstochten door de mangroven met de kano en de dinghy.

De jachthaven van Maurits (Nederlander) ligt idyllisch hier aan de oever. Daarnaast heeft hij een restaurant en een paar kamers, heel mooi gebouwd midden in de jungle.

Rechts het restaurant van Texan Bay.

Jachthaven van Maurits, Nederlander.

Er ligt in deze baai ook een bedrijf dat verstagingen vervangt en repareert. We maken een praatje met Tom, eigenaar van Cayo Quemado Sail repair en rigging, en hij kan het profieldeel van onze beschadigde rolreefinstallatie bestellen en vervolgens monteren. Hij zal donderdagmorgen onze voorstag verwijderen en het rolreefprofiel verwijderen.

Het bedrijf van Tom.

Woensdagavond bekijken we binnen een film op de laptop. Buiten regent het hard. Plots begint het te onweren en bij de eerste klap zitten wij in het donker. Een paar seconden later gaat het rookalarm in de accuruimte af en ruiken we een geur van kortsluiting.....de bliksem is op de Rafiki ingeslagen!!!

De omvormer en laadregelaar van de zonnepanelen roken en deze worden meteen van de accupolen afgehaald. Een aantal LED lampen werken gelukkig nog en we maken snel een rondje door de boot om te kijken of er geen gevaarlijke zaken zoals brand of kortsluiting aanwezig is. Dit blijkt niet het geval. Wel merken we na een snelle controle dat veel apparatuur kapot is. We besluiten om morgen rustig de schade te gaan inventariseren.

We zijn behoorlijk geschokt en kunnen die nacht maar moeilijk de slaap vatten.

De drempel en inklaren in Livingston, Guatemala

Maandag 4 juli 2016

Positie Texan Bay: 15°46.056 N 88°49.732 W
Zoals gezegd, liggen we met een aantal boten voor anker net voor de monding van de Rio Dulce om vandaag, met springtij, over de drempel bij de ingang te varen.

De Nederlandse bloglezers moeten zich echter wel realiseren dat springtij hier een erg relatief gegeven is. De rijzing is in de Carieb zo wie zo al erg gering, ongeveer 30-40 cm en de getijde tabel is gemaakt met computermodellen zonder fysieke metingen. Verder bestaat de bodem van de drempel uit zacht slib wat elke dieptemeting van andere boten (op basis van ultrasound) ook weer erg onnauwkeurig maakt. Het springtij is dus niets meer dan een goede inschatting en 's morgens blijkt dat we een westenwind van 15 knopen hebben, die de rijzing weer significant verlaagd. We hebben geen info over de waterstand van de rivier omdat die stomweg niet geregistreerd wordt en waarschijnlijk heeft nog niemand van de zeilers gedacht aan het feit dat we tijdens de doorvaart over de drempel overgaan van zout water naar zoet water, waardoor de boot weer een aantal centimeter dieper gaat steken.

De boot met de minste diepgang gaat voorop. Hij geeft ons via de marifoon informatie over de diepte.

Daarom gaan we braaf op tijd ankerop en zijn we een half uur voor springtij bij de drempel van de Rio Dulce. We varen in een rijtje achter elkaar en alle 4 de boten hebben marifoon contact. De Rafiki is van deze 4 boten de diepste. Na een paar 100 meter voelen we dat de kiel weerstand ondervindt en de snelheid van de Rafiki neemt langzaam af. Instinctief wil ik nu direct keren en dieper water opzoeken maar hier geldt het advies: gas geven! Dus tegen alle instincten, onderbuikgevoelens en logica in geef ik gas bij. De weerstand van de zachte modder neemt toe en we geven vol gas. We ploegen letterlijk ons een weg door de blubber en de bootsnelheid neemt af van 5,5 knoop aan het begin tot nog maar 1,5 knoop met vol gas. Met het zweet op mijn handpalmen knijp ik hard in het stuurwiel om de Rafiki nog met een beetje wilskracht wat extra push te geven en dit heeft blijkbaar effect. Nadat we ongeveer 2/3 van de drempel gepasseerd zijn, neemt de bootsnelheid langzaam toe en maken we met onze ploegerij door de blubber wat extra vaart en even later zweeft onze kiel weer voelbaar vrij in het water en kunnen we even later opgelucht ons anker in diep water bij het dorpje Livingston laten zakken.

Livingston.

Bij de ingang van de Rio Dulce ligt het dorpje Livingston waar we kunnen inklaren. We merken al meteen dat veel boten, die hier op de rivier zijn tijdens het orkaanseizoen, Noord-Amerikaans zijn. De boten die op deze morgen hier voor anker zijn gegaan, hebben al dagen van te voren aangegeven dat ze vandaag aankomen en dat ze voor het inklaren een agent nodig hebben. Amerikanen willen/kunnen geen buitenlandse taal spreken en vinden het lopen door een onbekend dorp in het buitenland extreem gevaarlijk, vandaar dus de agent.

Aangezien wij al meer dan 40 landen aangelopen zijn, vinden wij onszelf ervaren genoeg om dit klusje zelf te doen. Wanneer de agent met een lancha naar de boten van zijn klanten vaart, gaan wij met de dinghy naar de kant en nadat we ons vervolgens bij de immigratie en douane gemeld hebben, zijn we officieel ingeklaard in Honduras. Een uur later zien we de Amerikanen wat onwennig en onbeholpen in een grote groep door het dorp lopen.

Bij de immigratie stonden deze soldaten.

Wat ons meteen opvalt aan het straatbeeld zijn de vele lokale bewoners, directe afstammelingen van de Maya's, die hier in mooie kledingdracht rond loopt. We voelen meteen aan dat we in een ander land en in een andere cultuur terecht gekomen zijn, prachtig!

Traditionele klederdracht. Een dun blinkend blousje met een lange rok.

Alles wordt gedragen met het hoofd. Ook de baby's/kinderen. De rechtse vrouw heeft in de doek een kind liggen.

In Livingston is nog een centrale wasplaats.

De vis ligt op een parkeerplaats te drogen.

We zien geen “Petjes” maar wel wat veel beters en voor de lijn veel gevaarlijker: kip met frietjes. Tot onze verbazing is kip met friet een populaire snack in Guatemala. Op diverse plekken worden in kleine stalletjes deze lekkernij aangeboden voor een luttele 10 Quetzels, 1,25 Euro. We zoeken een gezellig stalletje uit en verorberen de kip met frietjes en mayonaise(!) met smaak. Een zwerfhond maken we nog blij met de botjes.

De frietjes worden voor ons gebakken, maar helaas zijn ze niet zo krokant als bij ons in Nederland. Ze zijn nog wat slap en met name heel vet. Maar als je al een hele tijd geen frietjes hebt gehad, ben je met alles tevreden.

Helaas is Livingston niet veilig om te overnachten. Er wordt hier veel van het dek gestolen, zelfs de lijnen worden afgesneden. We gaan daarom direct na de middag ankerop en varen verder de Rio Dulce op. De Rio Dulce heeft bij zijn monding in de Caribische zee een prachtige kloof gemaakt in de bergachtige kuststrook. We varen de eerste 10 km door een mooie, steile en rotsachtige kloof in het dichtbegroeide regenwoud. We zien overal plaatselijke vissers die in de klassieke boomstamkano's vis proberen te vangen. Dit staat in groot contrast met de grote, luxe jachten van welgestelde Guatemalanen die ons regelmatig voorbij stuiven en ons met hun hekgolf behoorlijk door elkaar schudden. Ook worden we regelmatige tegemoet gevaren of ingehaald door lancha's, open boten die de plaatselijke bevolking en toeristen naar Livingston brengen. Livingston is namelijk alleen via het water te bereiken, er lopen geen wegen naar toe.

Je vaart door het tropisch regenwoud.

Alleen een dakdekker nodig. Voor de rest kun je er zo intrekken.

Op de rivier de plaatselijke bevolking die aan het vissen zijn.

Een van de lancha's die ons tegemoet vaart, draait zich achter de Rafiki om en komt langszij. De bestuurder vraagt: “zijn jullie Nederlands?” Verrast bevestigen wij dat. De schipper van de lancha is de Nederlander Maurice en hij heeft een jachthaven in “Texan Bay”, een baai waar wij toevallig naar onderweg zijn. We spreken af dat we de komende dagen even een biertje bij de haven van Maurice gaan drinken.

Om 16:00 uur laten we ons anker in de blubber van een prachtige baai zakken en nemen we een verdiende borrel op onze aankomst in Guatemala, onze “thuishaven” tot november dit jaar.
Maar de dag is nog niet om. We hebben afgesproken met een van de boten waarmee we vanmorgen samen de drempel over gestoken hebben, de “Aeesha” met John en Jennifer om bij het restaurantje op de kant samen met de Ammies de Amerikaanse bevrijdingsdag te vieren, 4th of July.

Wanneer we weer terug zijn op de Rafiki volgt er nog een indrukwekkend vuurwerk, afgestoken door de Amerikanen. Wij zitten eerste rang.

Utila Honduras – Tres Puntas Guatemala

Zaterdag 2 juli 2016 en zondag 3 juli 2016

Positie Tres Puntas: 15°55.847 N 88°36.337 W
Op zaterdagmiddag gaan we met 5 boten ankerop: de “Aeeshah” uit Bermuda, de Canadese “La Smala”, de Argentijn “Taia”, de Amerikaanse “Moondance” en de “Rafiki”. Het is een tocht van 110 nm, 190 km, met een voor-de-windse koers. Het waait een 20 tot 25 knopen en dit is te veel wind voor de parasailor. We besluiten om zogenaamd “melkmeisje” te gaan zeilen. Dit is de zeilvoering voor een voor-de-windse koers met een uitgeboomde genua en het grootzeil over de andere boeg. De zee is behoorlijk hoog met golven tot wel 2,5 meter en daarom wordt de tocht oncomfortabel door het voortdurend slingeren van de boot.

Vis zit er in ieder geval wel, want ik weet twee(!) mooie tonijntjes te vangen.

We hebben twee tonijnen gevangen. Iedere tonijn was goed voor twee maaltijden.

De vliegende vissen komen vanzelf aan boord. De grotere kun je eten, maar wij gooien ze altijd over boord.

In de vroege morgen krijgen we nog een kleine regenbui en om 11.00 uur wordt het anker in de bodem van Guatemala gehaakt. 

Uitklaren, Utila Honduras

Vrijdag 1 juli 2016

Positie Utila: 16°05.491 N 86°53.619 W
Ondertussen groeit het aantal jachten dat hier in de baai voor anker gaat. Er liggen Canadezen, een Amerikaan, een Argentijn en een boot uit Bermuda. Zij hebben allemaal het springtij van maandag voor ogen en wij nemen het initiatief om samen naar de drempel van de Rio Dulce te varen. Elke boot heeft hier wel oren naar en het flottielje zal waarschijnlijk zaterdagmiddag ankerop gaan voor de tocht van 110 nm naar de ankerplek, net voor de ingang van de rivier.

Tijdens het uitklaren op Utila vallen ons een paar zaken op. De ambtenaar van de immigratie en de havenmeester (de port captain) zijn beleefd, correct, vriendelijk en efficiënt en dat in een land waar je voor in- en uitklaren niets hoeft te betalen. Een voorbeeld voor de hele Carieb. Bij de immigratie hebben ze een scanner om ons paspoort uit te lezen, een digitale vingerafdruk-lezer, ze maken een digitale foto en we krijgen een stempel in ons paspoort vanaf een printer. Zo modern hebben we het nog nergens meegemaakt.

Linksboven de eerste digitale stempel. Deze hebben we ontvangen bij het uitklaren in Honduras.

Ille a vache, een goed doel

Zaterdag 25 juni 2016

Positie Utila: 16°05.491 N 86°53.619 W
In ons blog van 29 december 2013 – 11 januari 2014 en het blog van 31 mei 2014 – 4 juni 2014 hebben we onze twee bezoeken aan Ile a Vache in Haïti beschreven. De bevolking op dit eiland is erg gastvrij en vriendelijk maar erg arm. Haïti behoort tot de armste landen ter wereld.

Wij hebben tijdens ons eerste bezoek aan Kay Kok hulpgoederen meegenomen die we in Curaçao ingezameld hadden. Tijdens ons tweede bezoek hebben we een van de vissers een reserve-zeil van de Rafiki geschonken waardoor de man weer kon gaan vissen.

Pipi met ons oud zeil, bezorgd door Frits en Reinhilde.

Pipi bij de woning van zijn ouders.

Onze vriendin Reinhilde van der Kroef, die met haar man Frits Dubois op hun boot de Bella Ciao door de Carieb reizen, heeft een stichting opgericht om de mensen op Ile a Vache een beter bestaan te geven. Dit wordt gedaan door de kinderen op dit mooie eiland een kans te geven om een opleiding te volgen. Hierdoor zijn ze beter in staat om een baan te vinden of een bedrijf op te starten en zo een inkomen te genereren. De kinderen op Ile a Vache moeten voor hun studie naar het vasteland en hebben daar kost en inwoning nodig. Dit alles kost bijna niets vergeleken met de standaarden in Nederland, maar voor bijna alle jongeren op dit eiland is dit financieel niet haalbaar.

De stichting van Reinhilde zorgt met het ingezamelde geld dat de jongeren wel een studie kunnen volgen en hierdoor zullen ze hun kansen voor de toekomst verbeteren.

Reinhilde heeft de afgelopen 2 jaar veel werk verzet om de stichting op te richten en deze is door de belastingdienst (ANBI) erkend. Marlene heeft Reinhilde geholpen met een opzet voor de financiële administratie.

Zoeken de lezers nu een goudeerlijk project, waar gegarandeerd geen cent naar de organisatie gaat, maar dat alle gelden 100% besteed worden aan het goede doel, dan is dit project het schoolvoorbeeld. Op de website van de stichting (http://ileavache.blogspot.com/2016/03/samen-aan-de-slag-voor-ile-vache.html) wordt je op de hoogte gehouden van de resultaten van de hulp aan deze jongeren.

Wanneer je de jongeren op Ile a Vache wilt helpen om een betere toekomst te hebben, doneer dan een bedrag aan de “Stichting Studiehulp Kay-Kok” en uw geld wordt voor 100% besteed aan de hulp aan de opleiding van jongeren in Kay Kok.