Dinsdag 7 juni 2016
Positie Fantasy Island: 16°21.287 N 86°26.493 W
Via internet lezen we dat de Tropische storm “Colin” in de nacht van maandag op dinsdag over Florida heen raast en daar de zeilers die naar Noord-Amerika reizen behoorlijk wat problemen bezorgt. Gelukkig hebben wij van “Colin”, die 500 km noordelijk van ons ligt geen last...of toch??
In de vroege ochtend om 3:15 uur worden we allebei wakker in verband met een plots opgekomen harde wind. Niet alleen is de kracht van de wind opvallend ook de richtig is opmerkelijk: westelijk. Hierdoor komt de wind ongehinderd de baai binnen en liggen we onbeschut aan lager wal. De wind wordt krachtiger en blaast 30 knopen met vlagen tot wel 40 knopen, windkracht 8. Ook de zee bouwt zich snel op en we krijgen achter onze meerboei een behoorlijke deining te verwerken. Ik heb weliswaar de meerboei gisteren visueel beoordeeld, het is een gevlochten lijn van polyethyleen met een diameter van 30 mm die met een stalen oog aan een groot betonblok bevestigd is, maar je weet nooit wat die kan hebben.
Voor de zekerheid halen we de klapperende zonnetent weg. Het begint te onweren en te regenen en het zicht is in het stikke donker en de regen nagenoeg nihil. We zien naast ons nog net de Moonstone die, als een hobbelpaard met een ADHD kleuter, op de golven bonkt. We maken de navigatiecomputer, de GPS en het ankeralarm op de Android telefoon aan zodat we de positie van de bonkende Rafiki nauwkeurig in de gaten kunnen houden. De wind blaast al een goed half uur met een kracht van 7 – 8 Bf door het wand en lijkt niet af te nemen.
Plotseling is er een wind-shift en komt de wind dwarsscheeps. Een van de zonnepanelen rukt zich los uit zijn zitting en klapt tegen de verstaging. De windgenerator komt in een touw en de achtervleugel en een van de wieken breekt af. Ik maak snel het zonnepaneel met een lijntje vast als het ankeralarm begint te piepen. Op dat moment is het heel donker, de enige lichten in de baai zijn het ankerlicht van de Moonstone en het licht van het duikresort. Voor de rest is het pikkedonker en moeilijk oriënteren. Ik zie de Moonstone verder uit zicht gaan en de lichten van het hotel, met daar omheen een koraalrif, worden duidelijker zichtbaar. We roepen tegelijkertijd: “de lijn van de meerboei is geknapt!”. Ik start snel de motor en geef vol gas met het roer over stuurboord: wind-in. De dieptemeter daalt snel en mijn hart staat bijna stil als ik de diepte zie afnemen van 8 naar 5 tot.. ik heb in deze hektische situatie zelfs 3 ½ meter op de meter gezien. Ik stuur verder in de wind en vervolgens door de wind en Marlene schreeuwt (we kunnen door de wind, regen en golven ons anders niet verstaanbaar maken): “richting de Moonstone, daar is diep water!!”. Ik zie door de slagregen gelukkig de lichten van de Moonstone en stuur de Rafiki door de hevige golven deze richting uit. De dieptemeter geeft inmiddels bloeddrukverlagende waardes aan van 6 – 8 meter. Ik schreeuw naar Marlene om het anker gereed te maken maar dit is helemaal overbodig: Marlene is op de boeg al bezig het anker in orde te maken. Als we hobbelend, schommelend in de stromende regen en in deze aardedonkere nacht de Rafiki op ongeveer 50 meter parallel van de Moonstone hebben, schreeuw ik “anker uit!” en ik hoor door de gierende wind heen de ketting over de gipsy-rol ratelen.
Marlene legt 50 meter ketting uit en ik laat de Rafiki langzaam de wind afzakken en hou de Moonstone, of eigenlijk het heldere ankerlicht van de Moonstone, in het oog om visueel te beoordelen of het anker grip krijgt. Gelukkig is dit het geval en Marlene legt provisorisch nog de noodzakelijke snufferlijn aan de ketting zodat het anker niet meer aan de lier en de zitting van de lier rukt maar aan de kikker. Gelukkig, het anker houdt!
Het onweer houdt totaal 1,5 uur aan met een wind van 30 knopen en vlagen tot 40 knopen, maar het anker houdt ons prima op de plaats. Om 05:00 uur wordt het licht en ook de wind neemt in kracht af. De wind is wel nog pal west en dus is de zee nog erg onrustig en liggen we nog steeds flink te hobbelen, maar we kunnen opgelucht adem halen: we zijn gelukkig in veiligheid!
Positie Fantasy Island: 16°21.287 N 86°26.493 W
Via internet lezen we dat de Tropische storm “Colin” in de nacht van maandag op dinsdag over Florida heen raast en daar de zeilers die naar Noord-Amerika reizen behoorlijk wat problemen bezorgt. Gelukkig hebben wij van “Colin”, die 500 km noordelijk van ons ligt geen last...of toch??
In de vroege ochtend om 3:15 uur worden we allebei wakker in verband met een plots opgekomen harde wind. Niet alleen is de kracht van de wind opvallend ook de richtig is opmerkelijk: westelijk. Hierdoor komt de wind ongehinderd de baai binnen en liggen we onbeschut aan lager wal. De wind wordt krachtiger en blaast 30 knopen met vlagen tot wel 40 knopen, windkracht 8. Ook de zee bouwt zich snel op en we krijgen achter onze meerboei een behoorlijke deining te verwerken. Ik heb weliswaar de meerboei gisteren visueel beoordeeld, het is een gevlochten lijn van polyethyleen met een diameter van 30 mm die met een stalen oog aan een groot betonblok bevestigd is, maar je weet nooit wat die kan hebben.
Voor de zekerheid halen we de klapperende zonnetent weg. Het begint te onweren en te regenen en het zicht is in het stikke donker en de regen nagenoeg nihil. We zien naast ons nog net de Moonstone die, als een hobbelpaard met een ADHD kleuter, op de golven bonkt. We maken de navigatiecomputer, de GPS en het ankeralarm op de Android telefoon aan zodat we de positie van de bonkende Rafiki nauwkeurig in de gaten kunnen houden. De wind blaast al een goed half uur met een kracht van 7 – 8 Bf door het wand en lijkt niet af te nemen.
Plotseling is er een wind-shift en komt de wind dwarsscheeps. Een van de zonnepanelen rukt zich los uit zijn zitting en klapt tegen de verstaging. De windgenerator komt in een touw en de achtervleugel en een van de wieken breekt af. Ik maak snel het zonnepaneel met een lijntje vast als het ankeralarm begint te piepen. Op dat moment is het heel donker, de enige lichten in de baai zijn het ankerlicht van de Moonstone en het licht van het duikresort. Voor de rest is het pikkedonker en moeilijk oriënteren. Ik zie de Moonstone verder uit zicht gaan en de lichten van het hotel, met daar omheen een koraalrif, worden duidelijker zichtbaar. We roepen tegelijkertijd: “de lijn van de meerboei is geknapt!”. Ik start snel de motor en geef vol gas met het roer over stuurboord: wind-in. De dieptemeter daalt snel en mijn hart staat bijna stil als ik de diepte zie afnemen van 8 naar 5 tot.. ik heb in deze hektische situatie zelfs 3 ½ meter op de meter gezien. Ik stuur verder in de wind en vervolgens door de wind en Marlene schreeuwt (we kunnen door de wind, regen en golven ons anders niet verstaanbaar maken): “richting de Moonstone, daar is diep water!!”. Ik zie door de slagregen gelukkig de lichten van de Moonstone en stuur de Rafiki door de hevige golven deze richting uit. De dieptemeter geeft inmiddels bloeddrukverlagende waardes aan van 6 – 8 meter. Ik schreeuw naar Marlene om het anker gereed te maken maar dit is helemaal overbodig: Marlene is op de boeg al bezig het anker in orde te maken. Als we hobbelend, schommelend in de stromende regen en in deze aardedonkere nacht de Rafiki op ongeveer 50 meter parallel van de Moonstone hebben, schreeuw ik “anker uit!” en ik hoor door de gierende wind heen de ketting over de gipsy-rol ratelen.
Marlene legt 50 meter ketting uit en ik laat de Rafiki langzaam de wind afzakken en hou de Moonstone, of eigenlijk het heldere ankerlicht van de Moonstone, in het oog om visueel te beoordelen of het anker grip krijgt. Gelukkig is dit het geval en Marlene legt provisorisch nog de noodzakelijke snufferlijn aan de ketting zodat het anker niet meer aan de lier en de zitting van de lier rukt maar aan de kikker. Gelukkig, het anker houdt!
Het onweer houdt totaal 1,5 uur aan met een wind van 30 knopen en vlagen tot 40 knopen, maar het anker houdt ons prima op de plaats. Om 05:00 uur wordt het licht en ook de wind neemt in kracht af. De wind is wel nog pal west en dus is de zee nog erg onrustig en liggen we nog steeds flink te hobbelen, maar we kunnen opgelucht adem halen: we zijn gelukkig in veiligheid!
De rode route is de route die we tijdens het onweer gemaakt hebben.
De lijn van de meerboei die afgeknapt is.
Omdat het weerbeeld de komende 3 dagen nog onstabiel blijft, besluiten we om samen met de Moonstone dezelfde dag nog terug te zeilen naar Roatan.
De volgende morgen hebben wij een schitterend uitzicht op de bergen van het vaste land van Honduras.
Om 15:30 uur in de namiddag gaan we veilig voor anker in de beschutte baai voor Fantasy Island.
Dat was vast een avontuur om nooit te vergeten. Gelukkig bezitten jullie de tegenwoordigheid van geest om te doen wat gedaan moet worden. Maar toch.... Heel indrukwekkend allemaal.
BeantwoordenVerwijderen