Zondag 19 juni 2016 tot en met dinsdag 21 juni 2016
Positie Utila: 16°05.491 N 86°53.619 W
We zijn zijn hier in de baai van Utila al goed ingeburgerd en we vinden het een mooie en vooral gezellige ankerplek en een prettig eiland. De altijd bange Amerikanen mijden dit eiland omdat hun landgenoten deze baai de bijnaam “burglers bay”, inbrekers-baai noemen, maar van enige criminaliteit is tot op heden geen sprake.
Wanneer we aan een van de riffen rond de ankerplek gaan snorkelen dan valt ons iets op. Het koraal is wel redelijk mooi maar wij zijn te veel verwend. Met het schaamrood op de kaken moeten we zeggen dat, met in het achterhoofd de riffen van de San Blas, Cuba en Los Rocques, deze riffen ons niet meer helemaal boeien. Daarbij komt dat snorkelen zonder speargun ook minder spannend is. Duikers en snorkelaars die hier een mooie vakantie doorgebracht hebben en de mooie onderwaterwereld bewonderd hebben, zullen ons aanstellers en arrogant vinden en daarmee hebben ze natuurlijk gelijk...
Marlène heeft de smaak van het naaien te pakken gekregen en maakt nog een mooie toilettas voor op de achterplecht.
2016 staat voor de Rafiki niet echt als zeilersgeluk. Na een botsing met een vissersboot in Cuba, een gebroken meerboei hier in Honduras is het deze week weer bijna raak. Een boot met duikers die een nachtduik gemaakt heeft, komt in de avond bijna in aanvaring met de Rafiki. Ons ankerlicht is een rondschijnend wit licht op de top van de mast, precies volgens de internationale regels. Maar de praktijk is anders. Het licht is op 16 meter hoogte en als je in de buurt van de Rafiki komt, zie je dit licht niet meer omdat je dan omhoog moet kijken. In verband met deze bijna-aanvaring (trouwens, niemand is hier verzekerd) heb ik een extra ankerlicht op 4 meter hoogte gemaakt. We hebben nu dus iedere nacht 2 ankerlichten aan, één op 16 meter en één op 4 meter hoogte.
Op dinsdag brengen we een bezoek aan het vasteland van Honduras. We gaan met de veerboot naar de stad “La Ceiba”.
La Ceiba is een stad met ongeveer 150.000 inwoners en is in het begin van de vorige eeuw ontstaan door de explosieve groei van de bananen- en ananasplantages rondom deze stad. Vanuit La Ceiba werd het fruit naar de VS verscheept en de werkgelegenheid trok veel mensen aan. De stad heeft dus geen koloniale historie en er zijn geen mooie koloniale gebouwen te bewonderen.
We nemen vanaf de haven een taxi naar het centrum van de stad en gaan op zoek naar de belangrijkste bezienswaardigheid, het vlinder-museum. Wanneer we na een goed uur vragen en zoeken op de plek aangekomen zijn, blijkt dat het museum verplaatst is naar de universiteitscampus. Dit is voor ons te ver uit de buurt en dus besluiten we om de winkelcentra te bezoeken. We hebben gelezen dat Honduras een zeer arm land is, maar dat is aan de stad La Ceiba niet te zien. Alles is redelijk netjes en de wegen en openbare gebouwen zijn in goed onderhouden staat. We zien nauwelijks sloppenwijken en wij vinden steden als Colon, Panama City en Kingston zelfs minder ontwikkelt als deze Hondurese stad.
Een ander aspect van Honduras waar je veel over leest is de veiligheid. Honduras is een van de gevaarlijkste landen ter wereld met zeer hoge misdaad-cijfers. Zoals in elke stad in de Carieb houden wij rekening met criminaliteit door in eerste instantie niet met rijkdom “te koop” te lopen. We dragen geen designer-kleding, geen sieraden en hebben geen dure camera's bij ons. Daarnaast bezoeken wij grote steden nooit in het donker/'s nachts en mijden we verpauperde buurten waar we weinig mensen op straat zien. Hierdoor verkleinen we het risico op een overval al enorm.
De mensen in deze stad zijn erg vriendelijk en we komen opvallend genoeg geen toeristen tegen. Blijkbaar heeft de Amerikaanse angst-cultuur hier zijn twijfelachtige werk goed gedaan....
Wij merken dus niets van de criminaliteit in deze stad, maar gevaarlijk is het blijkbaar wel. Overal zien we tot de tanden toe bewapende bewakers. We zien niet alleen bewakers bij de banken, maar ook bij apotheken, bij tankstations, supermarkten en zelfs in de stoffenzaak, waar we op zoek gaan naar canvas, wordt de deur geopend door een man met een kogelvrij vest en een riotgun.... Misschien is het door dit hoge aantal bewakers ook veilig in de stad, wie zal het zeggen.
Een ander positief feit over Honduras is dat alles prettig geprijsd is. Daarnaast wordt door de overheid in elk stadscentrum van Honduras gratis wifi aangeboden.
Tussen de middag gaan we eten bij het populairste restaurantje in de stad: de Burger King. We gaan weer eens ouderwets “een vette bek halen” en tijdens het verslinden van de burgers met frieten kijk ik naar de wedstrijd Kroatië – Spanje van het EK in Frankrijk, typisch Hondurees zullen we maar zeggen
's Middags slenteren we nog over de kleurrijke markt hier in het centrum van de stad, waarna we de taxi terug naar de haven nemen.
Positie Utila: 16°05.491 N 86°53.619 W
We zijn zijn hier in de baai van Utila al goed ingeburgerd en we vinden het een mooie en vooral gezellige ankerplek en een prettig eiland. De altijd bange Amerikanen mijden dit eiland omdat hun landgenoten deze baai de bijnaam “burglers bay”, inbrekers-baai noemen, maar van enige criminaliteit is tot op heden geen sprake.
Wanneer we aan een van de riffen rond de ankerplek gaan snorkelen dan valt ons iets op. Het koraal is wel redelijk mooi maar wij zijn te veel verwend. Met het schaamrood op de kaken moeten we zeggen dat, met in het achterhoofd de riffen van de San Blas, Cuba en Los Rocques, deze riffen ons niet meer helemaal boeien. Daarbij komt dat snorkelen zonder speargun ook minder spannend is. Duikers en snorkelaars die hier een mooie vakantie doorgebracht hebben en de mooie onderwaterwereld bewonderd hebben, zullen ons aanstellers en arrogant vinden en daarmee hebben ze natuurlijk gelijk...
Marlène heeft de smaak van het naaien te pakken gekregen en maakt nog een mooie toilettas voor op de achterplecht.
2016 staat voor de Rafiki niet echt als zeilersgeluk. Na een botsing met een vissersboot in Cuba, een gebroken meerboei hier in Honduras is het deze week weer bijna raak. Een boot met duikers die een nachtduik gemaakt heeft, komt in de avond bijna in aanvaring met de Rafiki. Ons ankerlicht is een rondschijnend wit licht op de top van de mast, precies volgens de internationale regels. Maar de praktijk is anders. Het licht is op 16 meter hoogte en als je in de buurt van de Rafiki komt, zie je dit licht niet meer omdat je dan omhoog moet kijken. In verband met deze bijna-aanvaring (trouwens, niemand is hier verzekerd) heb ik een extra ankerlicht op 4 meter hoogte gemaakt. We hebben nu dus iedere nacht 2 ankerlichten aan, één op 16 meter en één op 4 meter hoogte.
Op dinsdag brengen we een bezoek aan het vasteland van Honduras. We gaan met de veerboot naar de stad “La Ceiba”.
We gingen om 6.00 uur naar de ferrie, een straalblauwe lucht, geen wolkje te zien. Dit is 6.30 uur, we vertrekken net met de ferrie richting La Ceiba. Gelukkig passeert deze wolk het eiland en er valt geen regen in Utila.
Onderweg op de ferrie. De snelheid is 30 NM per uur, ongeveer 55 km per uur. Heel was sneller dan de Rafiki.
Ingang haven La Ceiba.
De witte boot heeft de blauwe boot op sleep. Ze moesten uitwijken voor de ferrie en raakte vermoedelijk de grond. We hoorden ineens geschreeuw en de blauwe boot hing behoorlijk scheef. Op de voorste boot zijn kleine bootjes, op de achterste boot de langoustenkooien.
Vissers maken zich klaar om te vertrekken naar de oostkust van Honduras.
De kooien bovenop de boot zijn bestemd voor de langoustenvangst.
La Ceiba is een stad met ongeveer 150.000 inwoners en is in het begin van de vorige eeuw ontstaan door de explosieve groei van de bananen- en ananasplantages rondom deze stad. Vanuit La Ceiba werd het fruit naar de VS verscheept en de werkgelegenheid trok veel mensen aan. De stad heeft dus geen koloniale historie en er zijn geen mooie koloniale gebouwen te bewonderen.
Midden in de stad ligt een mooi park met diverse oude treinstellen. Hiermee werden de bananen en ananassen vervoerd.
We nemen vanaf de haven een taxi naar het centrum van de stad en gaan op zoek naar de belangrijkste bezienswaardigheid, het vlinder-museum. Wanneer we na een goed uur vragen en zoeken op de plek aangekomen zijn, blijkt dat het museum verplaatst is naar de universiteitscampus. Dit is voor ons te ver uit de buurt en dus besluiten we om de winkelcentra te bezoeken. We hebben gelezen dat Honduras een zeer arm land is, maar dat is aan de stad La Ceiba niet te zien. Alles is redelijk netjes en de wegen en openbare gebouwen zijn in goed onderhouden staat. We zien nauwelijks sloppenwijken en wij vinden steden als Colon, Panama City en Kingston zelfs minder ontwikkelt als deze Hondurese stad.
Een ander aspect van Honduras waar je veel over leest is de veiligheid. Honduras is een van de gevaarlijkste landen ter wereld met zeer hoge misdaad-cijfers. Zoals in elke stad in de Carieb houden wij rekening met criminaliteit door in eerste instantie niet met rijkdom “te koop” te lopen. We dragen geen designer-kleding, geen sieraden en hebben geen dure camera's bij ons. Daarnaast bezoeken wij grote steden nooit in het donker/'s nachts en mijden we verpauperde buurten waar we weinig mensen op straat zien. Hierdoor verkleinen we het risico op een overval al enorm.
De mensen in deze stad zijn erg vriendelijk en we komen opvallend genoeg geen toeristen tegen. Blijkbaar heeft de Amerikaanse angst-cultuur hier zijn twijfelachtige werk goed gedaan....
Wij merken dus niets van de criminaliteit in deze stad, maar gevaarlijk is het blijkbaar wel. Overal zien we tot de tanden toe bewapende bewakers. We zien niet alleen bewakers bij de banken, maar ook bij apotheken, bij tankstations, supermarkten en zelfs in de stoffenzaak, waar we op zoek gaan naar canvas, wordt de deur geopend door een man met een kogelvrij vest en een riotgun.... Misschien is het door dit hoge aantal bewakers ook veilig in de stad, wie zal het zeggen.
Deze bewaker met een kogelvrij vest, patroongordel en een riotgun,
bewaakt een vrachtwagen met 1 pallet coca colaflessen.........
Selfie.
De pier van La Ceiba. De pier en boulevard zag er heel mooi uit, maar er was totaal geen sfeer.
Tussen de middag gaan we eten bij het populairste restaurantje in de stad: de Burger King. We gaan weer eens ouderwets “een vette bek halen” en tijdens het verslinden van de burgers met frieten kijk ik naar de wedstrijd Kroatië – Spanje van het EK in Frankrijk, typisch Hondurees zullen we maar zeggen
's Middags slenteren we nog over de kleurrijke markt hier in het centrum van de stad, waarna we de taxi terug naar de haven nemen.
De rundvleesmarkt. Ieder stalletje in deze overdekte hal verkoopt rundvlees (zowel rauw als klaargemaakt).
Op de terugweg in de ferrie was er een enorm kabaal. Deze levende hanen zijn de oorzaak. In iedere doos zit er 1.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten