Oversteek Galapagos - Frans Polynesië

Donderdag 15 december 2022 tot en met woensdag 4 januari 2023

Zie verslagen per dag

Vissen onderweg: een doe-het-zelf lure
Tijdens het zeilen hebben we nagenoeg altijd een lijntje achter de boot met een kunstaas. Dit kunstaas koop ik altijd op basis van gevoel en ervaring. Dit laatste is een statistisch belabberde en zeker niet objectieve analyse van mijn brein over het feit van welke vis ik met welk kunstaas in het verleden gevangen heb en welke lure nu in dit water voor welke vis de beste is.

Na het zoveelste verlies van een lure door een te sterke vis, wil ik eens zelf het heft in handen nemen: ik ga zelf een lure maken! Voor wat betreft het ontwerp van dit zelfbouw kunstaas, komen de volgende vragen bij mij naar boven: waarom lijkt het kunstaas voor te vissen zoveel op een visje of inktvisje? Wat zien de roofvissen door het water gaan, werkelijk dit visje of alleen het geluid of alleen de glinstering? Is de kleur belangrijk of zijn de roofvissen misschien wel kleurenblind?

Zijn de bovenstaande vragen wetenschappelijk onderzocht door de producenten van kunstaas óf, en dat is mijn hypothese, lijkt kunstaas op échte visjes of échte inkvisjes omdat deze producenten geen VISSEN willen vangen met hun producten maar VISSERS.

Wanneer ik hier een winkel binnenloop waar kunstaas verkocht wordt dan lijkt kunstaas wel een soort religie: wie gelooft in welke vormen en kleuren. Ik stel me voor een roofvis te zijn en vergelijk de aangeboden vormen en kleuren: welke is de aantrekkelijkste? Én heb ik met dezelfde vorm ooit een keer iets moois gevangen (of de buurman)?

Een groot merk hier in de tropen (en ook in Nederland) is nota bene uit het koude Finland (!), Rapala. Hoe kan een Finse kunstaas ontwerper nou weten in welk soort kunst-visje en welke kleur een roofvis HIER in het midden van de Pacific bijt? Ik denk dat ik het antwoord op deze vraag weet: dat weet hij natuurlijk niet! Hij weet wel welke kunstvisjes de VISSERS hier aantrekkelijk vinden. Dat analyseert hij uit de mooie verkoopstatistieken in deze regio.

Een kunstvisje van Rapala is gewoon een stukje kunststof met een metalen skelet en haakjes en is heel mooi geverfd. Een beetje Chinees kan dit voor 2 Euro maken én verzenden: kijk maar eens op Alibaba.com. Maar een échte Rapala van 15 cm lang kost hier al snel 20 Euro! Hier wordt dus door die slimme Finnen flink aan verdiend, goede en eerlijke handel. Maar wanneer ik voor de zoveelste keer een kunstaas verlies aan een te grote vis groeit mijn vraag naar een goed alternatief.

Even terug naar de stelling van het begin van mijn relaas: wat vindt de vis hier eigenlijk van? Ik neem gewoon de proef op de som en ga zelf een kunstaas maken met de volgende eigenschappen:
- degelijk en robuust
- het blinkt, beweegt
- grootte en vorm van een (inkt)visje
- simpel te maken
- goedkoop

Het laatste argument is er niet alleen omdat de Rapala's zo stervens duur zijn maar ook omdat we regelmatig kunstaas verliezen door de beet van een te grote vis...

Aan de slag dus. In een grote winkel in Panama City koop ik een setje spotgoedkope dessertlepeltjes van een goede Chinese fabriek (trouwens, álles in de winkels in Panama komt uit een Chinese fabriek...). In een plaatselijke Gamma koop ik boutjes en zelfborgende moertjes. En in de visserswinkel koop ik lood, haakjes en RVS draad en wat simpele inkvis-skirts.

En na wat knutselen ziet het kunstaas er dan zo uit:

De zelfgemaakte lure van Loud.

De lure is supersterk en als je andere flarden en kleurtjes wilt, dan hang je deze er met een tie-rapje aan. Misschien is een kleurtje tóch belangrijk, wie weet....

Deze lure blinkt, beweegt én is ongeveer 60% onderwater, de rest van de tijd spartelt hij aan het oppervlak. Dit spartelen trekt vis aan: échte vliegende vissen en pijlstaart-inktvisjes zitten ook altijd aan het oppervlak van het water te kloten en dus is plenzen aantrekkelijk voor de rovers.
En het resultaat mag er zijn, binnen het uur bijt een mooie Mahi Mahi van 120 cm aan de zelfgemaakte lure! We eten er 5 dagen royaal van. Marlene heeft al de eerste lure bij mij besteld.

Ontmoeting in het midden van de Stille Oceaan
Een boot waarmee we relatief veel kontakt mee hadden in Panama City, is de Ohanna met als opvarenden Cyrill (Fransman), Theresa (USA) met hun kinderen Kaylani en Kai. Zij zijn met hun catamaran op wereldreis en willen ook in dit seizoen de Pacific oversteken. Wanneer wij op de Galapagos internet hebben, zien we dat de Ohanna al onderweg is naar Frans Polynesië. We nemen met hun kontakt op via de email met de satelliettelefoon en vertellen hun dat we besloten hebben om de Galapagos te verlaten en ook naar Frans Polynesië te gaan. We besluiten om elke dag een positierapport, bijzonderheden, planning en de plaatselijke weercondities aan elkaar door te sturen.

Wanneer wij ten noorden van de Galapagos koers zetten naar Frans Polynesië is de Ohanna ongeveer 100 nm achter ons. Maar de catamaran is lekker snel en elke dag wordt er een beetje van deze achterstand goedgemaakt. En op dag 9 van de oversteek is het dan zover: in nagenoeg het midden van de Stille Oceaan vaart de Ohanna langszij aan de Rafiki, heel bijzonder om op deze plek van de aarde elkaar te ontmoeten!!! We maken foto's van elkaars boten en roepen elkaar begroetingen toe. We spreken af om in Frans Polynesië onder het genot van een drankje en een hapje de foto's en de belevenissen uit te wisselen.

Het rode bootje zijn wij, de groene pijl is Ohanna II.

Cyrill, Theresa, Kaylani, Kai en de vader van Cyrill op de catamaran Ohanna II.

Halfwinder gescheurd
Op dag 7 van de oversteek krijgen we plotseling wat meer wind, niet heel sterk, maar net teveel wind voor onze halfwinder. We halen hem snel omlaag, maar bij het omlaag halen scheurt deze van boven naar beneden open. Jammer, maar niet getreurd. Deze halfwinder hebben we in 2018 gevonden bij de vuilnis in Curaçao Marina. We hebben deze erg veel gebruikt en er erg veel plezier mee gehad, maar gelukkig hebben we nog 2 andere lichtweer zeilen aan boord, namelijk een spinnaker en een parasailor. Met de parasailor kunnen we ook redelijk halfwind varen. De halfwinder is trouwens het enige wat onderweg aan boord stuk is gegaan. Dus we mogen niet klagen. Marlène heeft onderweg zelfs aan Loud gevraagd of hij hoopte dat er iets kapot zou gaan, zodat hij functioneel iets te doen had....., maar dat was niet het geval.

Boobies
We hebben weer praktisch de hele route boobies (Jan van Genten) aan boord gehad. In het begin wilden ze zich nestelen op de top van de mast. We hebben ze daar zoveel mogelijk weggejaagd, aangezien we bang waren dat ze onze windex en windmeter zouden vernielen. Soms zat er een boobie precies tussen deze twee instrumenten. Plots ging de windsnelheid naar nul, we keken naar boven en jawel hoor ..... de boobie hield met de snavel het wiel van de snelheidsmeter tegen. Maar gelukkig, ze hebben op de top van de mast niets vernield. Ook de zonnepanelen waren verboden gebied. We hebben de zonnepanelen nodig voor energie en als deze vogels hierop gaan zitten, zijn ze binnen no-time wit van hun shit. Op de railing, spi-boom en onze bijboot hebben we ze laten zitten. 1 Jan van Gent heeft het record: hij heeft minimaal 2.000 NM, bijna 4.000 km, met ons meegelift!

Na 20 dagen en 6 uur komen we aan in Fatu Hiva. We zijn blij dat we er zijn en super tevreden met het verloop van onze tocht. We kunnen er dus eentje op drinken. Proost.

We zien het eiland in de verte al liggen. Kenmerk zijn de wolken boven land.

En dan varen we eindelijk de baai in van Fatu Hiva.