Pain de Sucre (Iles des Saintes), Ankeren

Dinsdag 12 februari 2013

Positie Pain de Sucre: 15°51.710' N 61°36.074 W
Op deze dinsdag gaan we nog even naar de hoofdplaats van het eiland en doen nog wat inkopen. ’s Avonds, iets na zonsondergang, draait de wind in de ankerbaai naar het zuidwesten waardoor alle boten in de ankerbaai draaien en het altijd een verassing is waar iedereen uitkomt. Voor ons is een Yank Amerikaan geankerd. Amerikanen zijn geen zeilers. Bijna alle Amerikaanse zeilers in de Carieb zijn in korte etappes bij daglicht naar het zuiden afgedaald. Enige ervaring met lange zeiltochten, stroming, wind en ankeren kan hun niet verweten worden. Je zou dan zeggen dat deze zeilers zich dan ook zouden gedragen als zeilers met beperkte cruisers ervaring en zich bij discussies op de achtergrond houden, maar niets is minder waar. Als typische Amerikaan pretenderen ze alles over het zeilen te weten en ze stellen zich ook zo op. Amerikanen zijn daarnaast de enige zeilers ter wereld waar ankeren met gewoon een touw nog gebruikelijk is. De rest van de wereld weet dat ketting, door zijn gewicht en trekkracht, de enige veilige en betrouwbare ankergarnituur is. Ook de Ammie Amerikaan voor ons past in het bovenbeschreven plaatje. Hij heeft twee touwen met een anker voor de boeg lopen, een zeer onveilige en onbetrouwbare manier van ankeren. Verder is hij een trouw aanhanger van All Gore want het kan nog gekker, om zijn “CO2 footprint” zo klein mogelijk te houden vaart hij met zijn vrouw met een 40-voet boot zonder motor! Als er wat gebeurt dan kan hij zich niet meer zelf redden. 

Zoals de bloglezer nu al verwacht, gebeurt er natuurlijk iets nadat de wind gedraaid is. Het schip met de twee Amerikanen draait met zijn twee ankerlijnen om ons heen (wij blijven boven de ketting liggen) en om te voorkomen dat zijn touwen rondom onze ketting draaien, moet de boot via de zelfde weg terug draaien. Dit gebeurt echter niet: de Amerikaanse boot dreigt na het opnieuw draaien van de wind tegen de Rafiki geblazen te worden. Zonder aandrijving op de boot is dit dan moeilijk te voorkomen! Dit alles speelt zich af in het donker. We volgen alles met de zaklamp en staan klaar om te reageren, ankerop en/of met de motor de positie te verleggen. De Amerikaan gaat nu met de dinghy (!) zijn boot slepen om te voorkomen dat er aanvaringen zijn met de Rafiki en anderen geankerde boten om hem heen. Dit gaat enigszins maar tergend langzaam. We bieden hem een paar maal aan om te helpen en/of om even via de Marifoon te overleggen maar dit wordt afgewezen. We moeten de Rafiki (met de motor) tijdens de actie verplaatsen om een aanvaring te voorkomen.

Als we na een uur weer enigszins normaal voor anker liggen, is de rust wedergekeerd. De Amerikaan komt vervolgens met de dinghy naar ons toe om over de situatie te na te praten. Hij begint stoer uit te leggen waarom hij met de dinghy de actie ondernam en verwachtte blijkbaar respect, lof en dank van onze kant. Wij vertellen hem daarentegen dat rondvaren in deze wateren zonder motor zeer onverantwoord is en dat met name ankeren met gewoon touw lichtzinnig en vooral dom is. Ons belangrijkste advies aan hem is dan ook “koop een ankerketting”. We vertellen hem verder dat wanneer hij eigenwijs blijft en dit toch wil, hij dan moet ankeren in baaien waar nauwelijks andere zeilers zijn en niet in deze relatief drukke wateren.

We liggen in de baai tussen de twee bulten in het midden van de foto.