Zondag 18 oktober 2015
Positie Rio Chagres (dam): 9°16.302 N 79°56.351 W
Na een heerlijke nacht ontbijten we in de kuip en we zien een paar Toekans in een boom direct aan het water, ongeveer 25 meter van de Rafiki. De jungle zorgt ervoor dat er geen wind op de ankerplaats is. Deze luwte zorgt er ook voor dat er geen afkoeling is, iets dat we op een ankerplek op zee altijd hebben. Het wordt hierdoor erg warm en we koelen ons af door een frisse duik in het water, maar ook het water is opvallend warm! Amanda heeft vorige avond met de zaklamp rond geschenen en ze zag vele reflecties van ogen van krokodillen aan de oever. Zij durft een zwempartij niet meer aan. Wij laten ons onder het motto “wij staan niet op het menu van een krokodil” niet afschrikken en poedelen naar hartenlust. In de loop van de ochtend gaan we met z’n allen op stap voor een wandeltocht naar de Gatunsluizen van het Panamakanaal. Hiervoor gaan Roberto en Marlène met de kano en Jordy, Amanda en ik met de dinghy van de Ritme naar de stuwdam.
Wanneer we naast de stuwdam naar boven klauteren komen we weer in de “bewoonde wereld”. Hier loopt een geasfalteerde weg en er is ook een elektriciteitscentrale, die zijn energie haalt uit de waterkracht van de stuwdam. Aan de overkant van de weg is een hoog hek waarachter de Gatunsluizen zijn. Het sluizencomplex van het Panama kanaal is streng bewaakt en is niet toegankelijk.
We wandelen over de weg tot aan het begin van het sluizencomplex waar de doorgaande weg over het kanaal loopt. Deze weg met draaibrug is natuurlijk alleen open als de sluis dicht is en bij het hek dat de toegang tot deze overgang verschaft, zit natuurlijk een zwaarbewapende bewaker. De bewaking is op z’n Amerikaans en wanneer het hek open gaat en wij de brug willen oversteken worden we aangesproken door de bewaker die ons beveelt dat deze weg geen toeristische attractie is en we mogen geen foto’s maken en zelfs niet stilstaan!
Niet stoppen en zeker geen foto's maken.
Als de sluisdeur dicht is, gaat de weg open.
Achter de sluisdeuren zie je nog enkele containers, die boven op een zeeschip staan.
De overzijde van het sluizencomplex is niet erg spannend en als we weer terug over de draaibrug zijn gelopen (zonder foto’s en zonder stilstaan) besluiten we om nog niet terug naar de ankerplek te gaan maar onze weg te vervolgen naar Shelter Bay.
Bij de afslag naar de draaibrug over het Panama kanaal is het ook mogelijk de weg te vervolgen naar Shelter Bay. De Amerikanen hebben tot voor een paar jaar geleden het Panamakanaal in bezit gehad. Daarbij hadden ze in de baai bij Colon ook een marinebasis, Shelter Bay. Het Panamakanaal is, onder strikte voorwaarden, overgedragen aan Panama en Shelter Bay is door de Amerikanen verlaten. Op de plaats van de marinebasis is nu een jachthaven met dezelfde naam. Hier ligt de “Begerto” en ook de “Cornelis” met Diana en Wil. Deze laatsten zijn net terug van Nederland en wij willen hun polsen of ze met Roberto als linehandlers door het kanaal willen gaan.
Shelter Bay ligt een flink stuk, ongeveer 15 km, van de sluizen af, dus besluiten we om op deze zondagmiddag te liften. We worden al snel opgepikt door, hoe kan het ook anders, een pick-up en gezamenlijk in de laadbak wordt de reis vervolgd.
Deze bus gaat helaas de andere kant op.
Maar we mogen wel mee in de laadbak van een 4-wheel drive auto.
Net voor de marina is een controle punt van de Panamese marine. Blijkbaar heeft Panama ook wat militaire activiteiten in deze omgeving. Shelter Bay is een mooie, moderne jachthaven met ook een grote botenlift, waardoor er ook veel jachten op de kant staan. Ook de Cornelis staat op het droge. Wil moet zijn schroef vervangen en wacht nog op onderdelen. Om hier op de kant te mogen staan betaalt hij, exclusief het in- en uit het water halen van de boot, $ 50,- per nacht! Wij wisten van deze hoge prijzen van deze marina en veel cruisers noemen deze haven dan ook Shelter Pay. We laten Wil en Diana kennis maken met Roberto en snel is de afspraak gemaakt: zijn gaan met deze sympathieke Italiaan mee door het Panama kanaal.
We gaan in de middag weer liftend terug naar de ankerplek maar dit wil niet erg vlotten. Er is niet veel verkeer en de meeste auto’s zijn vol. Wanneer we bij het controlepunt komen, besluiten we om hier in de schaduw uit te rusten en hier een lift te scoren, de auto’s moeten hier toch stoppen. Roberto spreekt vloeiend Spaans en hij maakt een praatje met de militairen bij het controlepunt. Tot zijn verbazing vraagt een van die mariniers of wij de eigenaars zijn van de twee kano’s die een kleine 20 km verder aan het einde van het sluizencomplex op de kant liggen! Het blijkt dat de beveiliging van de Panama sluizen naar ons op zoek is en even later stopt een officiële jeep van de Panamakanaal-politie. De agent in deze jeep legt ons uit dat het hoofd van de beveiliging de kano’s had zien liggen bij de stuwdam en hij vond dit verdacht. Daarop heeft hij een onderzoek gestart en via de bewakers van de brug, bij het begin van de sluizen, werd er een verband gelegd tussen de kano’s en ons, 5 westerlingen die aan de wandel waren. Ook bij de marinepost stonden wij op het lijstje “gezocht”. Het hoofd van de bewaking, “el capitano” wilde ons dringend spreken. We mogen met de agent in de jeep meerijden en op de kruising bij de brug over de sluis worden we opgewacht door nog een tweetal agenten waarvan er een veel strepen en poespas op zijn uniform heeft, el capitano dus. We worden gevraagd wat we hier doen en na onze uitleg en controle van onze paspoorten mogen we onze weg vervolgen. Wij hebben niets illegaals gedaan, maar de vele agenten die het kanaal bewaken, hebben blijkbaar te weinig te doen en als er maar iets ongewoons is, bijvoorbeeld twee kano’s bij de stuwdam, dan wordt er veel heisa gemaakt en staat de hele security op zijn kop….
’s Avonds hebben we een etentje op de Rafiki, waarbij iedereen een gedeelte van de maaltijd maakt. Marlène maakt de soep, Loud maakt een vleesgerecht, Amanda een salade, Jordy het nagerecht en Roberto….hij maakt natuurlijk “di pasta!”.
Roberto bezig met het maken van de pasta in een zeer warme keuken.
Tijdens het gezellige natafelen maakt Amanda samen met Roberto nog een rondje langs de oevers op zoek naar krokodillen. Ze weten er zeker drie te spotten. Ook zien we veel grote vleermuizen, “flying foxes” over het water scheren. Een leuke afsluiting van een heel avontuurlijk dagje.
