Woensdag 23 maart 2016
Positie Cayo Rosario: 21°36.209 N 81°56.051
We verlaten Cayo Largo en zetten koers naar het westen, Cayo Rosario. De 20 nm zijn mooi bezeild en met een gereefd grootzeil en de genua zeilen we op een bakstag windje lekker lui naar deze bestemming. De reparatie in het grootzeil ziet er goed uit en ook onze stuurautomaat, Harrie, werkt weer naar behoren.
Vlak bij de passage door het rif hebben we beet. Een mooie red snapper is dit keer het haasje. We gaan achter het rif voor anker en tegen de avond komt een open boot met buitenboordmotor naar ons toegevaren. De twee mannen aan boord van dit bootje hebben langousten, kreeft, te koop. We hebben geen Cubaans geld meer en we ruilen twee flinke langousten tegen een flesje rum.
De langouste wordt hier in de Carieb lobster (kreeft dus) genoemd en geldt in de Carieb, net als in Europa, als het topproduct voor te eten. In elk vooraanstaand restaurant in de Carieb staat altijd de langouste (kreeft) als meest exclusieve maal op de kaart. De prijs van deze schaaldieren is dus ook erg hoog en we hebben maar een paar keer de mogelijkheid gehad om voor een redelijke prijs een langouste bij een plaatselijke visser te kopen. Alleen in de San Blas was er meer aanbod en was de langouste betaalbaar. Daarbij komt dat we in de San Blas de langouste zelf konden vangen.
Hier in het zuiden van Cuba is het ecosysteem perfect voor de langousten en deze dieren komen hier van nature heel veel voor. Fidel Castro zag de waarde van deze exclusieve schaaldieren als bron om buitenlandse valuta binnen te krijgen en besloot om de bevolking van Cuba te verbieden om langousten te eten. Deze tropische kreeften mogen vervolgens alleen door vissers (en deze werken natuurlijk allemaal voor de staat) gevangen worden. Na de vangst worden ze levend aangeboden aan de resorts en exclusieve restaurants waar ze voor hoge bedragen op de menukaart staan voor de toeristen. Een ander gedeelte van de vangst wordt ingevroren en geexporteerd. De kreeftenvissers hebben dus geen enkel financieel belang bij de vangst van de kreeft en zijn daardoor niet erg gemotiveerd om hard te werken. Wanneer de vissers vervolgens een buitenlandse zeilboot voor anker zien liggen in deze middle of nowhere dan willen ze maar al te graag langouste ruilen tegen andere zaken zoals rum, sigaretten, koffie, cola, etc. Voor deze mannen heeft de langouste geen waarde maar het ruilen van deze diertjes van Fidel is echter wel strafbaar...
Positie Cayo Rosario: 21°36.209 N 81°56.051
We verlaten Cayo Largo en zetten koers naar het westen, Cayo Rosario. De 20 nm zijn mooi bezeild en met een gereefd grootzeil en de genua zeilen we op een bakstag windje lekker lui naar deze bestemming. De reparatie in het grootzeil ziet er goed uit en ook onze stuurautomaat, Harrie, werkt weer naar behoren.
Vlak bij de passage door het rif hebben we beet. Een mooie red snapper is dit keer het haasje. We gaan achter het rif voor anker en tegen de avond komt een open boot met buitenboordmotor naar ons toegevaren. De twee mannen aan boord van dit bootje hebben langousten, kreeft, te koop. We hebben geen Cubaans geld meer en we ruilen twee flinke langousten tegen een flesje rum.
Bij deze boten kun je een fles rum ruilen voor langousten.
De langouste wordt hier in de Carieb lobster (kreeft dus) genoemd en geldt in de Carieb, net als in Europa, als het topproduct voor te eten. In elk vooraanstaand restaurant in de Carieb staat altijd de langouste (kreeft) als meest exclusieve maal op de kaart. De prijs van deze schaaldieren is dus ook erg hoog en we hebben maar een paar keer de mogelijkheid gehad om voor een redelijke prijs een langouste bij een plaatselijke visser te kopen. Alleen in de San Blas was er meer aanbod en was de langouste betaalbaar. Daarbij komt dat we in de San Blas de langouste zelf konden vangen.
Hier in het zuiden van Cuba is het ecosysteem perfect voor de langousten en deze dieren komen hier van nature heel veel voor. Fidel Castro zag de waarde van deze exclusieve schaaldieren als bron om buitenlandse valuta binnen te krijgen en besloot om de bevolking van Cuba te verbieden om langousten te eten. Deze tropische kreeften mogen vervolgens alleen door vissers (en deze werken natuurlijk allemaal voor de staat) gevangen worden. Na de vangst worden ze levend aangeboden aan de resorts en exclusieve restaurants waar ze voor hoge bedragen op de menukaart staan voor de toeristen. Een ander gedeelte van de vangst wordt ingevroren en geexporteerd. De kreeftenvissers hebben dus geen enkel financieel belang bij de vangst van de kreeft en zijn daardoor niet erg gemotiveerd om hard te werken. Wanneer de vissers vervolgens een buitenlandse zeilboot voor anker zien liggen in deze middle of nowhere dan willen ze maar al te graag langouste ruilen tegen andere zaken zoals rum, sigaretten, koffie, cola, etc. Voor deze mannen heeft de langouste geen waarde maar het ruilen van deze diertjes van Fidel is echter wel strafbaar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten