Vrijdag 13 februari 2015
De nacht was niet gemakkelijk voor mij (Loud). Blijkbaar heeft een of ander micro-organisme vat op mij gekregen. Ondanks diverse dosis Norit werd er gedurende de hele nacht zware aanslagen op het glazuur van de wc-pot uitgevoerd.
’s Morgens ging ik er van uit dat ik gedurende de dag wel op zou knappen en dus zijn we samen op pad gegaan naar de Vallei de Cocora, traditioneel met de Willie-Jeep. De Amerikanen hebben in de 50-er en 60-er jaren deze streek economisch geholpen door de schenking van Willie Jeeps. Hierdoor zie je nog heel veel van deze markante 4x4 auto’s rondrijden. Veel van deze karretjes worden tegenwoordig gebruikt als toeristische attractie.
De wandeling is ongeveer 10 km lang en leidt ons van 2300 m tot bijna 3000 m op het hoogste punt van de route. In tegenstelling tot “op te knappen” werd ik helaas alleen maar zieker en na een half uurtje ben ik alleen teruggegaan en in het hostel onder de wol gekropen. Dorrie, Lei en Marlène gaan verder de bergen in.
Het is een geweldige route, met op de heenweg een klautertocht naast een rivier. Verschillende keren kruisen we de rivier over een gammele brug. De laatste kilometer is steil bergop met op het hoogste punt een kolibrie bezichtigingspunt. De kolibries worden gevoerd en vandaar dat je ze in verschillende soorten en kleuren ziet. Ook een wasbeertje komt voorzichtig kijken. Deze is zeer schuw.
Deze vallei is werkelijk ontzettend mooi. De combinatie van het ruige, bergachtige landschap met de intense begroeiing met daartussen reusachtige palmen is werkelijk heel erg bijzonder. Je waant je in een droomwereld zo mooi zijn de vergezichten.
De nacht was niet gemakkelijk voor mij (Loud). Blijkbaar heeft een of ander micro-organisme vat op mij gekregen. Ondanks diverse dosis Norit werd er gedurende de hele nacht zware aanslagen op het glazuur van de wc-pot uitgevoerd.
’s Morgens ging ik er van uit dat ik gedurende de dag wel op zou knappen en dus zijn we samen op pad gegaan naar de Vallei de Cocora, traditioneel met de Willie-Jeep. De Amerikanen hebben in de 50-er en 60-er jaren deze streek economisch geholpen door de schenking van Willie Jeeps. Hierdoor zie je nog heel veel van deze markante 4x4 auto’s rondrijden. Veel van deze karretjes worden tegenwoordig gebruikt als toeristische attractie.
Wij hadden pech. We moesten mee met de Landrover, dus geen Willy Jeep.
De wandeling is ongeveer 10 km lang en leidt ons van 2300 m tot bijna 3000 m op het hoogste punt van de route. In tegenstelling tot “op te knappen” werd ik helaas alleen maar zieker en na een half uurtje ben ik alleen teruggegaan en in het hostel onder de wol gekropen. Dorrie, Lei en Marlène gaan verder de bergen in.
Wiebelende bruggen over het water.
Het is een geweldige route, met op de heenweg een klautertocht naast een rivier. Verschillende keren kruisen we de rivier over een gammele brug. De laatste kilometer is steil bergop met op het hoogste punt een kolibrie bezichtigingspunt. De kolibries worden gevoerd en vandaar dat je ze in verschillende soorten en kleuren ziet. Ook een wasbeertje komt voorzichtig kijken. Deze is zeer schuw.
Kolibrie met een lange staart.
Wat voor een soort dier is weten we niet precies. Bekijk zijn klauwen eens. Hier moet je geen ruzie mee krijgen.
Na 1 kilometer afdaling slaan we rechtsaf en moeten we nog 800 meter bergop. Dit lijkt maar een stukje, maar dit was het zwaarste stuk van de hele route. Daarna dalen we af, waarbij we diverse schitterende uitzichtpunten hebben over de Vallei de Cocora.
Picknicken met een mooi uitzicht.
Deze vallei is werkelijk ontzettend mooi. De combinatie van het ruige, bergachtige landschap met de intense begroeiing met daartussen reusachtige palmen is werkelijk heel erg bijzonder. Je waant je in een droomwereld zo mooi zijn de vergezichten.
Palmen kunnen 65 meter hoog worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten