Positie Cabo de Vela: 12°11.877 N 72°09.183 W
Na een goede nachtrust ontwaken we met een Sahara landschap voor ons. Zoals gezegd lijkt deze kust meer op Marokko als Zuid-Amerika.
We zien in een van de kastjes een pak meel wat open geknaagd is en er zijn ook knaagsporen aan wat fruit. We maken ons behoorlijk zorgen: wat is het voor ongedierte (rat, muis of iets exotisch?) en hoe krijg je dit beest van boord. Er zijn zoveel hoeken en gaten op de boot dat het onmogelijk is om het dier op te sporen en dan te vangen of te doden. Hoe gaan we dit doen…
We gaan samen met de bemanning van de Sylfer en de Bella Ciao naar de kant. We maken een wandeling naar de vuurtoren waarvandaan we een mooi uitzicht hebben over het mooie en aparte landschap. De regio is erg dor en de bewoners zijn arm. Sinds eeuwen wordt deze regio bevolkt door een indianenstam genaamd de Wayuu. Aan de kant is een regionaal toeristendorp. Dit strand is populair bij de inwoners van Colombia en er zijn vele, eenvoudige hostels. De gasten slapen niet op bedden maar in een soort schuur, waar ze de zelf meegenomen hangmatten kunnen ophangen.
Hotels in Cabo de Vela, de hangmat neem jezelf mee.
Alles is in elkaar getimmerd met wat lijkt op aangespoeld hout en iets wat lijkt op takken van palmbomen. Achteraf blijken deze takken de bast van kaktussen te zijn. Niets is geplaveid of geklinkerd en alles speelt zich af op de zand-ondergrond. Erg eenvoudig maar ook knus en zeker heel apart.
De indianenvrouwen bieden handwerk aan en in kleine winkeltjes kun je wat noodzakelijke spullen krijgen. Wat voor ons noodzakelijk is, een ratteval, is echter niet te koop. We zien een paar auto’s rijden en dit zijn natuurlijk 4x4 auto’s, de verharde weg is namelijk 2 uur rijden verderop. We moeten betalen in Pesos, maar gelukkig accepteren ze ook dollar US want ook een flappentapper is 2 uur verderop…
De straten in Cabo de Vela. De verharde weg ligt 2 uur rijden verderop.
Uitzicht op het dorp. Op de achtergrond zie je de zandstormen.
Vuurtoren Cabo de Vela.
Het landschap, gezien vanaf de vuurtoren. Droog en kaal.
De indianenvrouwen bieden handwerk aan en in kleine winkeltjes kun je wat noodzakelijke spullen krijgen. Wat voor ons noodzakelijk is, een ratteval, is echter niet te koop. We zien een paar auto’s rijden en dit zijn natuurlijk 4x4 auto’s, de verharde weg is namelijk 2 uur rijden verderop. We moeten betalen in Pesos, maar gelukkig accepteren ze ook dollar US want ook een flappentapper is 2 uur verderop…
De mochilla tassen. De vrouwen zitten de hele dag voor hun winkeltje te haken.
We hebben begrepen dat deze tassen in Nederland ook zeer populair zijn.
Waar het toerisme hier ook op bloeit is de harde wind. Er zijn meerdere windsurf en kite-surfgelegenheden. Gisteren tijdens het visbuffet op de Rafiki, kwam een plaatselijke kite-virtuoos zijn kunsten vertonen bij de Rafiki. We hebben hiervan mooie foto’s kunnen maken (zie ook het blog van gisteren) en een USB-stick met deze foto’s hebben we vandaag aan de 14-jarige artiest zelf aan kunnen bieden, heel leuk.
’s Avonds maken we van een PET-fles een geïmproviseerde val voor onze ongenode gast, je moet toch wat. We horen ’s avonds ook weer duidelijk wat ritselen in de kastjes.
’s Avonds maken we van een PET-fles een geïmproviseerde val voor onze ongenode gast, je moet toch wat. We horen ’s avonds ook weer duidelijk wat ritselen in de kastjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten