Woensdag 10 augustus 2016
Positie Fronteras: 15°39.775 N 89°00.119 W
Wanneer de zon opkomt, begint het dorp te leven. De kinderen komen bij de school kijken of de grote attractie in het dorp al ontwaakt is: wij zijn inderdaad al wakker. We gaan bij het mooie, diffuse ochtendlicht wat foto's maken van deze unieke omgeving.
De vrouwen/meiden van het dorp verzamelen zich bij een hut waar een oude dieselmotor aan het tuffen is. Deze motor drijft geen generator aan, maar een veel belangrijkere machine voor het dorp, namelijk de maismolen. De maiskorrels, zacht en vers geoogst, worden met deze molen gemalen tot een dikke pasta. Elke vrouw koopt een hoeveelheid van deze “mais-pasta” en gaat dan terug naar de hut om er op een grote plaat Tortilla's van te bakken. In dit land kun je de Tortilla's het beste vergelijken met het brood in Nederland. Voor elke maaltijd worden weer verse Tortilla's gebakken, net zoals de Fransen dit doen met de Baquette's.
Helaas vinden Marlene en ik de smaak van deze Mais-pannenkoeken niet zo jofel en dus wijzen we het voorgestelde ontbijt, Tortilla's met bruine-bonen prak, vriendelijk af. De Amerikanen Nick en Richard hebben vooraf al energierepen meegenomen en deze worden door hun als ontbijt verorberd. Ik zit er wel een beetje mee in de maag (of beter “niet mee in de maag”) om zonder ontbijt de terugtocht over de twee heuvelruggen te starten, dus overleg ik met de vriendelijke Guatemalees (dit is een schoolvoorbeeld van een Pleonasme) Roberto of er nog meer opties op plaatselijk voedsel zijn. Hij overlegt even met de meiden bij het houtvuur en zegt dat hij wat speciaals voor mij in petto heeft. Het worden maiskolven. Een aantal maiskolven worden in water gekookt en met de schil op een schaal opgediend. Daarbij een schoteltje zout en wat kleine limoentjes. Nu is het de bedoeling, Roberto is zelf liefhebber en doet dit aan mij voor, om de hete maiskolf te schillen door de de bladeren achter de kolf te vouwen zodat je de hete kolf makkelijk kunt kluiven. Vervolgens wordt een limoen doorgesneden en dip je de limoen in het zout en hiermee strijk je de kolf in. En dan kluiven maar. Het is heerlijk. Ik weet maar liefst 4 kolven te verorberen. Natuurlijk is er ook Guatemalaanse koffie bij het ontbijt, zodat we weer lekker traditioneel gegeten hebben.
We pakken onze rugzakken weer in en maken nog een rondje door het mooie dorpje. Ik ben nog vergeten om te vermelden dat er in de vallei geen gsm signaal is. Om te bellen moeten de dorpsbewoners eerst een uurtje lopen naar een heuvel voor het dichtstbijzijnde gsm signaal op te pikken. En dat betekent dat de mensen in dit dorp zelfs geen Pokemon Go kunnen spelen....hoe verschrikkelijk moet dit zijn.
We zien een aantal jongeren met een Smartphone die ze dus alleen na een tocht over de heuvels kunnen gebruiken. Een groep mannen is een nieuwe hut aan het bouwen. Het hout, in het algemeen Mahonie of Teak, wordt uit het omringende woud gehaald en tot balken en planken gezaagd met een enorme Stihl motorzaag. Tegen een uur of 10 is het tijd om afscheid te nemen en gaan we, zonder begeleiding van de dorpsbewoners, op pad voor de terugweg.
Deze tocht is weer bijzonder mooi en voor mij minder inspannend omdat de terugweg meer bergaf dan bergop is. Desalniettemin ben ik als we de jungle verlaten en tussen de grazende runderen teruglopen naar de opstapplaats van de pick-up moe.
Tijdens de laatste kilometer heb ik nog een opvallend gesprek met Richard. Hij vertelt mij dat het wapenbezit in Guatemala erg hoog is. Ik vertel hem dat de oorzaak van deze enorme hoeveelheid wapens ligt in het feit dat deze wapens achtergebleven zijn na de burgeroorlog (mede door de VS geïnitieerd). Richard vindt het prima dat iedereen hier in Guatemala een wapen mag dragen maar hij vindt het ronduit belachelijk dat hij als Amerikaans staatsburger geen wapen in dit land mag dragen. Hij vraagt zich dan af hoe de buitenlanders, zeg maar Amerikanen, zich in godsnaam moeten verdedigen in dit land. Daarop vertel ik hem dat als ik bedreigd wordt door iemand met een vuurwapen ik vervolgens alles doe wat deze persoon vraagt, wat moet je anders dan doen? Richard vindt dit een typisch Europees standpunt en beëindigd de discussie door te vermelden dat Europeanen dit toch niet kunnen begrijpen en hierover discussiëren zinloos is. Vervolgens zegt hij dat bij de aanslagen in Parijs en Brussel minder of zelf geen slachtoffers gevallen waren als iedereen, zoals in veel staten van de VS, bewapend was geweest.
Ik moet even tot tien tellen en loop dan bij hem vandaan om geen conflict te krijgen. Ik besluit om met Richard alleen het hoogst noodzakelijk te bespreken en hem verder te mijden. Overigens vind ik veel Amerikanen door hun arrogante houding en domme, extreme standpunten vervelende mensen met een zeer beperkt en scheef wereldbeeld. Marlene en ik willen vooralsnog niet met onze Rafiki naar de VS reizen, voornamelijk om deze reden.
Eenmaal terug in Fronteras belonen we onszelf met een frietje met kip en een uurtje later lig ik met een koel pilsje in het zwembad van de jachthaven. Het was een prachtig avontuur.
Positie Fronteras: 15°39.775 N 89°00.119 W
Wanneer de zon opkomt, begint het dorp te leven. De kinderen komen bij de school kijken of de grote attractie in het dorp al ontwaakt is: wij zijn inderdaad al wakker. We gaan bij het mooie, diffuse ochtendlicht wat foto's maken van deze unieke omgeving.
Als we wakker worden zijn de bergen nog in de wolken. Langzaam krijgen we steeds meer zicht.
De vrouwen/meiden van het dorp verzamelen zich bij een hut waar een oude dieselmotor aan het tuffen is. Deze motor drijft geen generator aan, maar een veel belangrijkere machine voor het dorp, namelijk de maismolen. De maiskorrels, zacht en vers geoogst, worden met deze molen gemalen tot een dikke pasta. Elke vrouw koopt een hoeveelheid van deze “mais-pasta” en gaat dan terug naar de hut om er op een grote plaat Tortilla's van te bakken. In dit land kun je de Tortilla's het beste vergelijken met het brood in Nederland. Voor elke maaltijd worden weer verse Tortilla's gebakken, net zoals de Fransen dit doen met de Baquette's.
Malen van mais.
De meesten hebben een groentetuin naast hun woning.
Helaas vinden Marlene en ik de smaak van deze Mais-pannenkoeken niet zo jofel en dus wijzen we het voorgestelde ontbijt, Tortilla's met bruine-bonen prak, vriendelijk af. De Amerikanen Nick en Richard hebben vooraf al energierepen meegenomen en deze worden door hun als ontbijt verorberd. Ik zit er wel een beetje mee in de maag (of beter “niet mee in de maag”) om zonder ontbijt de terugtocht over de twee heuvelruggen te starten, dus overleg ik met de vriendelijke Guatemalees (dit is een schoolvoorbeeld van een Pleonasme) Roberto of er nog meer opties op plaatselijk voedsel zijn. Hij overlegt even met de meiden bij het houtvuur en zegt dat hij wat speciaals voor mij in petto heeft. Het worden maiskolven. Een aantal maiskolven worden in water gekookt en met de schil op een schaal opgediend. Daarbij een schoteltje zout en wat kleine limoentjes. Nu is het de bedoeling, Roberto is zelf liefhebber en doet dit aan mij voor, om de hete maiskolf te schillen door de de bladeren achter de kolf te vouwen zodat je de hete kolf makkelijk kunt kluiven. Vervolgens wordt een limoen doorgesneden en dip je de limoen in het zout en hiermee strijk je de kolf in. En dan kluiven maar. Het is heerlijk. Ik weet maar liefst 4 kolven te verorberen. Natuurlijk is er ook Guatemalaanse koffie bij het ontbijt, zodat we weer lekker traditioneel gegeten hebben.
De keuken waar ons ontbijt wordt klaar gemaakt.
We hadden overigens de keuze uit maistortillas, gegrilde mais of gekookte mais.
Loud, Marlene en Roberto hebben een typisch ontbijt uit deze regio gegeten.
Nick (heeft deze foto gemaakt) en Richard (foto rechtsvoor) hebben hun eigen mueslirepen gegeten.
Ook bij het ontbijt hebben we toeschouwers.
We pakken onze rugzakken weer in en maken nog een rondje door het mooie dorpje. Ik ben nog vergeten om te vermelden dat er in de vallei geen gsm signaal is. Om te bellen moeten de dorpsbewoners eerst een uurtje lopen naar een heuvel voor het dichtstbijzijnde gsm signaal op te pikken. En dat betekent dat de mensen in dit dorp zelfs geen Pokemon Go kunnen spelen....hoe verschrikkelijk moet dit zijn.
We zien een aantal jongeren met een Smartphone die ze dus alleen na een tocht over de heuvels kunnen gebruiken. Een groep mannen is een nieuwe hut aan het bouwen. Het hout, in het algemeen Mahonie of Teak, wordt uit het omringende woud gehaald en tot balken en planken gezaagd met een enorme Stihl motorzaag. Tegen een uur of 10 is het tijd om afscheid te nemen en gaan we, zonder begeleiding van de dorpsbewoners, op pad voor de terugweg.
We worden nog uitgezwaaid door de kinderen.
De jongen op de voorgrond met een Stihl motorzaag.
Deze tocht is weer bijzonder mooi en voor mij minder inspannend omdat de terugweg meer bergaf dan bergop is. Desalniettemin ben ik als we de jungle verlaten en tussen de grazende runderen teruglopen naar de opstapplaats van de pick-up moe.
Het glibberige pad, maar nu meer berg afwaarts dan berg opwaarts.
Moe en veel liters vocht verloren.
Het glibberige pad maakt weer plaats voor een heuvelachtig landschap met veel gras.
En iedereen is weer blij deze runderen te zien. Een teken dat we bijna bij ons einddoel zijn.
Tijdens de laatste kilometer heb ik nog een opvallend gesprek met Richard. Hij vertelt mij dat het wapenbezit in Guatemala erg hoog is. Ik vertel hem dat de oorzaak van deze enorme hoeveelheid wapens ligt in het feit dat deze wapens achtergebleven zijn na de burgeroorlog (mede door de VS geïnitieerd). Richard vindt het prima dat iedereen hier in Guatemala een wapen mag dragen maar hij vindt het ronduit belachelijk dat hij als Amerikaans staatsburger geen wapen in dit land mag dragen. Hij vraagt zich dan af hoe de buitenlanders, zeg maar Amerikanen, zich in godsnaam moeten verdedigen in dit land. Daarop vertel ik hem dat als ik bedreigd wordt door iemand met een vuurwapen ik vervolgens alles doe wat deze persoon vraagt, wat moet je anders dan doen? Richard vindt dit een typisch Europees standpunt en beëindigd de discussie door te vermelden dat Europeanen dit toch niet kunnen begrijpen en hierover discussiëren zinloos is. Vervolgens zegt hij dat bij de aanslagen in Parijs en Brussel minder of zelf geen slachtoffers gevallen waren als iedereen, zoals in veel staten van de VS, bewapend was geweest.
Ik moet even tot tien tellen en loop dan bij hem vandaan om geen conflict te krijgen. Ik besluit om met Richard alleen het hoogst noodzakelijk te bespreken en hem verder te mijden. Overigens vind ik veel Amerikanen door hun arrogante houding en domme, extreme standpunten vervelende mensen met een zeer beperkt en scheef wereldbeeld. Marlene en ik willen vooralsnog niet met onze Rafiki naar de VS reizen, voornamelijk om deze reden.
Eenmaal terug in Fronteras belonen we onszelf met een frietje met kip en een uurtje later lig ik met een koel pilsje in het zwembad van de jachthaven. Het was een prachtig avontuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten